ดอกบัว

31 กรกฎาคม 2551 06:52 น. - comment id 868997

สวัสดีค่ะ พี่พันเก้า

บ้านสีท้องฟ้า ม้านั่งตัวเก่า
ทุกทุกสิ่งเป็นเงา
ยังเฝ้ารักษามิให้พัง

ดอกบัวมาทักทายเฉยๆค่ะ
ตอนเนี่ยหัวสมองไม่โลดเพราะเหนื่อยมาก
ย้ายของยังไม่เสร็จสักกะทีค่ะ
ดอกบัวขอให้พี่พันเก้ามีความสุขปลอดภัยนะค่ะ

ก้าวที่...กล้า

30 กรกฎาคม 2551 12:20 น. - comment id 880761

บางสิ่งอาจสูญหายมิหมายบางสิ่ง
แดดผันฝันดิ่งพักพิงสดใส
บนความปรารถนาเวลายาวไกล
ชื่นชมดอกไม้ด้วยหัวใจเบ่งบาน

บางสิ่งอาจสูญหายมิหมายเป็นมี
จารจดบทกวีด้วยฤดีอิ่มหวาน
ลำนำแห่งดวงตาคือเวลายาวนาน
เกิดดับสลับกาลผันผ่านอยู่นานเนา

บางสิ่งอาจสูญหายเดียวดายอ่อนล้า
สีสันท้องฟ้าบางเวลาหม่นเหงา
สีสันชีวิตลิขิตโดยเรา
สุขสุขเศร้าเศร้าเยือนเหย้ารวมกัน

บางสิ่งอาจสูญหายมิหมายบางสิ่ง
เปลี่ยนแปลงโลกจริงให้วิ่งวนฝัน
อยู่ในบทกวีด้วยฤดีแบ่งปัน
เรียงร้อยจำนรรจ์ด้วยฉันด้วยเธอ  

นายธนา

30 กรกฎาคม 2551 12:34 น. - comment id 880774

ยอดเยี่ยมครับ

.:+: พริ้มเพรา :+:.

30 กรกฎาคม 2551 14:12 น. - comment id 880803

เหมือนท้องฟ้าที่นี่ ตอนนี้เลยค่ะ แต่ที่แดดแรง แต่ลมสงบ

แวะมาทักทายค่ะ

-ร้อยแปดพันเก้า-

30 กรกฎาคม 2551 14:21 น. - comment id 880806

บางสิ่งมิหายมากมายหลายสิ่ง
บนโลกความจริงไหว-นิ่งต่อเนื่อง
เปลี่ยนความเป็นไปในโลกเปล่าเปลือง
กลางฝุ่นขุ่นเคืองกลางเมืองเรืองไฟ

บางสิ่งมิหายความหมายมิตรภาพ
อิ่มเอิบทอภาพฉาบสีสดใส
ตรู่ฝันตะวันรอนอาจถอนหายใจ
หนักแน่นภายในเพื่อใจของเรา

บางสิ่งสูญหายคลับคล้ายอ่อนล้า
เกี่ยวเนื่องเวลาคว้าฝันว่างเปล่า
บางสิ่งนิ่งงันปัจจุบันยังเยาว์
เช่นเช้าบางเช้าอาจแปร่งแปลกไป

บางสิ่งสูญหายกลับกลายเหมือนว่า
ผ่านกาลเวลาสบตาวันใหม่
เพียงคนสองคนบนความเข้าใจ
สรรค์สร้างโลกใหญ่ด้วยใจแสนดี




***
ขอบคุณคุณก้าวที่...กล้า
ที่ช่วยเขียนกลอนเป็นเพื่อนกัน

-ร้อยแปดพันเก้า-

30 กรกฎาคม 2551 14:29 น. - comment id 880809

สวัสดีครับ คุณพริ้มเพรา
แสดงว่าท้องฟ้าบ้านคุณสดใส
ช่วงนี้บ้านผมเห็นฟ้าแบบนี้ค่อนข้างยากครับ
ฝนตั้งเค้า ฟ้าจะหมองพอสมควร

ความจริงกลอนบทนี้
ยืมคำของกวีมาเขียนต่อยอดน่ะครับ

ขอบคุณครับที่มาทักทาย 

อัลมิตรา

30 กรกฎาคม 2551 14:57 น. - comment id 880823

บางสิ่งที่สูญหาย
รอยทรายกลายคลื่นกลบ
เมฆเลื่อนลมพรากพบ
ปลายรุ้งฤๅบรรจบเรา

บางสิ่งที่คิดถึง
คืนหนึ่งกับใจเหงา
เคียงข้างอย่างลางเลา
คือเงาของตัวเอง

บางสิ่งมิเคยสูญหาย
ถึงแม้เปล่าดายสายตาเพ่ง
ถ้อยกระซิบฝากลมพรมบรรเลง
ฉันแอบร้องเพลงให้เธอฟัง

นทธี ศศิวิมล

30 กรกฎาคม 2551 18:30 น. - comment id 880873

ต่อกลอนกับเขาไม่เป็น สมัครเข้ามาอ่านแล้วกันนะคะ 

มองฟ้าแล้วตัวเราเหลือนิดเดียว 

ปัญหาเราเหลือนิดเดียว

แต่ความสุขเย็นชื่นใจมันมาเต็มเปี่ยมเลยค่ะ

อยากเขียนกลอนได้แบบนี้บ้างจัง

ผมโจ้คับ

30 กรกฎาคม 2551 20:38 น. - comment id 880919

บ้านสีท้องฟ้า
ม้านั่งตัวเก่า
อารมณ์สีเทา
นี่แหละความเสียใจ
การเดินทางที่แสนพิเศษ
อยู่ในอาณาเขตของหยากไย่
ฟ้าก็ฟ้า เมฆก็เมฆรำไพ
ความฝันก็พังได้ พังครืน
บางสิ่งอาจสูญหาย
ร้อยแปดพันพ่าย เป็นอื่น
เป็นไปทั้งวันนี้ พรุ่งนี้ มะรืน
เป็นแสนเป็นหมื่นเป็นไปได้ในอารมณ์
--------------------

หวัดดีร้อยแปดพันฯครับ
มาช่วยสำทับอาการจำนนต่ออารมณ์
ถ้าเป็นเหยื่ออารมณ์ความอ่อนไหว
ก็ยังดีกว่าเป็นเหยื่อกามารมณ์ น่ะ
จะบอกให้ (หัวเราะ)

ฝากฝัน

30 กรกฎาคม 2551 22:36 น. - comment id 881000

มองม้าเก่าเฉาหักยามรักร้าง
บนฟ้ากว้างเมฆคล้อยคงลอยเคลื่อน
กาลเวลาผ่านผันจากวันเดือน
แล้วลบเลือนห่างหายตายจากกัน

แวะมาเยี่ยมชมครับผม....

รัมณีย์

30 กรกฎาคม 2551 22:58 น. - comment id 881013

-ร้อยแปดพันเก้า-

4 สิงหาคม 2551 09:14 น. - comment id 882236

สวัสดีอัลมิตรา

กลอนที่รัก..บทเก่าชวนจั๊กกะจี้
ก็ยังไม่ได้ไปสวมรอย
ทั้ง ๆ ที่เดาว่า คนเขียน เขียนไปอ้วกไป
แต่ทำไงได้ เขียนมาแล้วนี่
มาฮาเอาเองละกัน

ตอบกลอนที่รัก..

ยอมเป็นปลาซิวปลาเซี้ยวให้เกี่ยวก้อย
ยอมเป็นปลาสร้อยปลาเซ่อให้เธอตก
แม้คำ..ที่รัก..จะพาลงนรก
จะจับหมักทำห่อหมกก็จำยอม

ยามได้ยินคำที่รัก..จั๊กกะจี้
กระซิบดัง ๆ อีกทีจะให้หอม
แก้มใหญ่ ๆ มิเคยให้ใครดอม
แต่ก็พร้อมเพราะที่รักมันปักใจ

ที่รัก ของใครเราไม่รู้
ฟังกี่หนขนลุกซู่จู่โจมใส่
เรียกที่รัก ผมไม่ว่า ไม่เป็นไร
ตกกระไดคำฉอเลาะ เพราะที่รัก






อ้วกแต่เช้าเลย
ทั้ง ๆ ที่เพิ่งโด๊ปกาแฟมาหยก ๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
สำหรับกลอนใหม่นี้
ขอบคุณมากที่เขียนมาแจม
ชอบบทสุดท้ายของคุณล่ะ
มันเป็นเวลาเปล่าดาย
แต่ที่สุดแล้ว ไม่มีอะไรไร้ค่าหรอก

-ร้อยแปดพันเก้า-

4 สิงหาคม 2551 09:19 น. - comment id 882237

สวัสดีครับ คุณนทธี ศศิวิมล

เราชอบมองว่าปัญหาเราใหญ่เหลือเกิน
เพราะเราไม่ทันมองปัญหาของคนอื่น
ขังตัวอยู่ในโลกแคบ ๆ 
วิเคราะห์แต่จิตวิญญาณของตัวเอง
แต่อย่างน้อย ข้อดีของมันคือ
ไม่ทำให้ใจคนอื่นเดือดร้อน



อ่านสุขในโศก
อ่านโลกอ่านใจ
อ่านไปอ่านไป
เจียระไนใจเรา


ขอบคุณครับที่แวะมาทักทาย

-ร้อยแปดพันเก้า-

4 สิงหาคม 2551 09:32 น. - comment id 882241

หวัดดีคับโจ้
ผมคิดอย่างหนึ่งว่า จะไม่เขียนเรื่องไกลตัว
หรือเรื่องที่เราไม่รู้ ไม่ค้นคว้า
บ่อยครั้งที่ข้อมูลผิดเพราะรู้ไม่จริง
ยิ่งเฉพาะงานวิพากษ์สังคม ยิ่งไกลตัว
รู้ไม่ลึก 
งานส่วนใหญ่เขียนเรื่องตัวเอง
เพ้อฝัน ไม่มีสาระอะไร
รัก สุข โศก
ก็เขียนได้แคบ ๆ แค่นี้
ดีที่ยังเลือกเขียนที่ตัวเองชอบ
ไม่ต้องเขียนอะไรที่ตัวเองไม่ชอบ
จึงไม่มีความคาดหวังใด ๆ เกิดขึ้นกับการทำสิ่งที่ชอบ
อีกอย่างได้มาไล่อ่านงานที่ชอบ ก็โคตรสุขแล้ว


จำนนต่ออารมณ์ 
แต่กามารมณ์นี่..แหะ แหะ
เคยไปเดนเล่นแถวฝั่งสายมั้ย(แม่สายนั่นแหละ)
เด็กที่เดินขายของ มันชอบมาหนีบเสื้อ
"พี่ ๆ มีไวอะกร้าขายนะ พี่อยากได้ปะ"
"ยาไรวะ คราวที่แล้วก็โดนหลอกนี่หว่า
ไหนว่าชูกำลัง กินแล้วหลับเป็นตาย  "
มันงง แล้วก็ไม่กล้าเดินตามผมอีก

เป็นเหยื่ออารมณ์ดีกว่าเยอะนะ
พอได้การได้งานบ้าง 

-ร้อยแปดพันเก้า-

4 สิงหาคม 2551 13:01 น. - comment id 882288

สวัสดี ดอกบัว
คงย้ายของเสร็จแล้วนะ
พอหายใจหายคอได้บ้าง
สมองไม่โล่งก็อย่าเพิ่งเขียนกลอน
ไว้ว่าง ๆ ค่อยเขียนก็ได้นี่นา
บ้านกลอนเขาไม่ย้ายไปไหนหรอก
มีที่ว่างให้ทุกคนได้เขียนความสุขกันถ้วนทั่ว

พี่สบายดี
หวังว่าดอกบัวคงสบายดีเช่นกัน

-ร้อยแปดพันเก้า-

4 สิงหาคม 2551 13:05 น. - comment id 882292

สวัสดีครับ คุณฝากฝัน

ม้านั่งตัวเก่าเหมือนเหงาอยู่
กลางอ้อมกอดแห่งฤดูร้อน ฝน หนาว
สีหม่นหมองจนลอกบอกเรื่องราว
ขื่นขมคาวคับขังยังฝังใจ
...
ตั้งความหวังครั้งใหม่ในทุกครา





ขอบคุณครับที่มาเยี่ยมเยียน






ขอบคุณมากเช่นกันครับคุณรัมณีย์