นาฏกรรมชีวิต บทที่2 ฉากที่4

กฤตศิลป์ ชินบุตร

ฉากที่ 4 โรงสียักษ์ 
กระสอบข้าวถูกขนลงจากรถ		
ซึ่งทั้งหมดคือเงินมาแนบหนุน
ตาคำสอนวาดหวังจากนายทุน			
ผู้ใจบุญการค้าวานิชไทย
 
แต่โรงสีท่านหักค่าอัตราชื้น		
คำเหมือนฝืนกลืนจินต์พอรับไหว
แม้นมิอาจคาดหวังผลกำไร			
ชื้อน้ำใจแค่นี้ก็เพียงพอ
ตาคำสอน
ข้าวโดยหักความชื้นก็ช่างข้าว		
เรามันลาวกดขี่ไม่ร้องขอ
อยากจะย่ำเหยียบขยี้อย่ารั้งรอ			
ให้มันพอเถิดพ่อผู้เงินมี
ได้เงินมาค่าแรงทั้งชีวิต			
แม้น้อยนิดเลี้ยงชีพไม่หน่ายหนี
จับกบเขียดผักปลาเลี้ยงชีวี			
ความสุขนี้พอใจชาวภูธร
ยายคำสี
ที่พ่อว่ามันเป็นเรื่องความหลัง	
กาลนี้ยังสิ่งใดเล่าพ่อสอน
กบเขียดฤาจะมีเหมือนกาลก่อน			
ลำน้ำหนองก็ร้อนแล้งแห้งอีกนาน
		
ทั้งหนี้สินกู้มาทำนาไร่				
ดอกกำไรคืนต่อพ่อสมาน 
ต้นดอกออกผลเสียเบ่งบาน			
ไม่ช้านานต้องตายวายชีวา
สองชีวิตครุ่นคิดหนทางเดิน		
ไม่อาจเพลินเดินไปในภายหน้า
แสงละห้อยคล้อยมองยังท้องนา			
ประดุจว่าพรุ่งนี้จะจากกัน
ใบหน้าสองหมองเศร้าเร้าใจคิด		
ว่าใครผิดใครถูกฤาสวรรค์
ถึงได้ปล่อยอสูรร้ายมาฟาดฟัน			
พร้อมลงทัณฑ์ด้วยทัณฑ์สถานแรง
ทั้งผืนป่านาดินจะสิ้นสุด			
ด้วยมนุษย์รุกผลาญราญทุกแห่ง
สัมปทานป่าไม้เริ่มสำแดง			
ภัยมาแว้งทำร้ายได้ทุกคน
แปลกที่ว่านายหน้าไม่รู้สึก		
ฤาสำนึกในกรรมที่ทำผล
เสวยสุขลอยหน้าเมืองอำพล			
ไม่เคยสนทุกข์สุขของผู้ใด
นี้คือชีวิตของกสิกร			
ผู้เดือดร้อนในสังคมที่ยากไร้
ด้วยวิญญาณของชื่อชาวนาไทย			
เป็นอย่างไรต่อไปพิจารณา