ใต้ร่มเงาไม้

เอนกายใต้พฤกษาผกาชื่น
น้ำตารื่นรวยรินถวิลหวัง
เหม่อมองฟ้าแสนกำสรดหมดกำลัง
คงอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย
ตรองชะตาชีวิตตนทนอดสู
ไม่รับรู้เลือนลางร้างความหมาย
อนาถหนอมีชีวิตไร้หัวใจ
เจ็บเจียนตายใครหนอพนอเรา
แสนท้อแท้รันทดระหดหู่
มิหยั่งรู้หนทางไปในภายหน้า
มีความรู้อยู่ท่วมท้นพ้นกายา
มิอาจพาหาที่ไปให้แก่ตน
อยากมีคนช่วยปลอบขวัญในวันนี้
มีไมตรีชี้ให้คลายสับสน
อบอุ่นไอใจหายไร้ทุกข์ทน
ให้หลุดพ้นห้วงกรรมเคยทำมา
โอ้พ่อจ๋าแม่จ๋าในครานี้
ช่วยลูกทีให้มีสุขลืมทุกข์หนา
ขออกอุ่นเอนอิงแอบแนบอุรา
คงชักพาให้หายคลายบรรเทา
ลูกอยู่ไกลมีไฉนใครรู้หนอ
ทั้งแม่พ่อรู้ไหมใจร้อนเร่า
วานกล่อมลูกเฉกเช่นในวัยเยาว์
ความหงอยเหงาคงมลายคลายจากใจ
ในความจริงมิได้เป็นดังเช่นคิด
มันมืดมิดหมองหม่นทนไม่ไหว
ต้องกล้ำกลืนฝืนกลั้นอยู่เรื่อยไป
จวนเจียนวายทั้งกายจิตชีวิตตา
เหมือนกองไฟสุมให้ใจแดดิ้น
ถ้าได้สิ้นอินทรีย์คงดีกว่า
เพียงหมดลมไม่ฟื้นคืนชีวา
พระพายพาพัดผ่านวิญญาณไป