*** สุดขอบฟ้า ***

แก้วประเสริฐ

                     ***  สุดขอบฟ้า  ***
   แสงทองจากขอบฟ้า           ยามยลมาอุษาสาง
ระลิ่วพลิ้วจนจาง                    กระฉอกวางกลางริมฝั่ง
พวยพุ่งละอองฝอย                 ทบแสงน้อยร้อยสะพรั่ง
เป็นรุ้งงามประดัง                  ดุจมนต์ขลังกลางดวงใจ
  ระลอกคลื่นระยิบ                 มองกระพริบความฝันใฝ่
เยือกเย็นดูห่างไกล                สิ่งเฉิดฉายละลายพลัน
   เหลือไว้ให้รำพึง                 ความคิดถึงป่วนใจอนันต์
ขอบฟ้าแม้นเฉิดฉันท์            ผ่านซึ้งวันซ่านสู่ทรวง
   ต่อไปใครเหลียวหา            หวานนำมาสร้างสิ่งสรวง
เหลือลงคงคล้ายยวง              สิ่งแสนหวงพลันลับตา
   อกเอยแสนอ้างว้าง             ลิดรอนทางใฝ่ฝันหา
เหลือเพียงโขดหินมา             ภิรมย์พาคลื่นละออง
   หวิวหวิวใจสั่นริก                 แสนสุดจิกเลือดสาดนอง
ทาบไว้ในสิ่งปอง                    สรรค์พลิกสองเราเปลี่ยนแปร
   กระแสสายน้ำล่อง               ทบผิวส่องไร้ดวงแข
อ้างว้างกลางดวงแด               มิเผื่อแผ่แก่สิ่งฝัน
   ระยิบกระพริบส่อง               หานวลน้องที่แปรผัน
แม้นเงาที่ผูกพัน                    ยากคืนวันหวนกลับมา
   เหลือไว้ในขอบฟ้า               สุดเสน่หามินำพา
แม้นใจที่แกร่งกล้า                 อ่อนใจล้าดุจคลื่นน้อย
   แปรเปลี่ยนเวียนเศร้าจิต      ยามหวนคิดแสนละห้อย
อกเอ๋ยเคยหวานกลอย             สิ่งชดช้อยลอยห่างไกล
   ลิขิตสุดสร้างสรรค์                อิงจำนรรจ์แสนวิไล
หลงเหลือมิเอื้อใย                   ความยากไร้เกิดก่อครอง
   นี่แหละคือชีวิต                    ย่อมผันปลิดสู่เราสอง
เงินตราคือสิ่งปอง                   ดุจแสงทองของนารี
   ระลอกคลื่นแลลับ                 กระทบกับโขดราวี
เกิดปมปั่นป่วนทวี                   เกิดแสงสีที่ลวงตา
    ขอบฟ้าสุดไกลโพ้น             ดั่งรักโยนสิ่งเสน่หา
คงไว้ยากนำพา                       เปลี่ยนทางมาสู่เดียวดาย
   ฟ้าแจ้งแล้วซิหนอ                ขอเพียงพอต่อสิ่งสลาย
เหลือร้อนทบสู่กาย                  ลาผันเปลี่ยนเสี้ยนหัวใจ.
                        ***  แก้วประเสริฐ.  ***