กุ้งหนามแดง

3 กรกฎาคม 2551 16:51 น. - comment id 868913

เหมือนเวลาทำอะไรให้ยายแล้วยายมักจะพูดว่าขอบคุณค่ะ  เสมอเลยทั้งที่เราก็เต็มใจทำไม่ได้หวังสิ่งตอบแทนเลย   ...

:)

ไหมแก้วสีฟ้าคราม

3 กรกฎาคม 2551 18:50 น. - comment id 868960

แด่ คุณนักสืบ
      เข้าใจหัวอกพ่อพอๆกับแม่
       คงมีสักวันที่เราเป็นอย่างนี้

นักสืบ ไร้อันดับ

3 กรกฎาคม 2551 21:11 น. - comment id 869006

 คุณกุ้งหนามแดง
สักวันเมื่อเราแก่เฒ่า
เราจะขี้บ่นไหม เป็นที่รำคาญ
ของลูกหลานไหม เราจะอยู่
ด้วยตัวเราเองได้ไหม 
เป็นเรื่องที่ผมอยากรู้จังครับ 
ขอบคุณที่มาทักทายครับ 

นักสืบ ไร้อันดับ

3 กรกฎาคม 2551 21:14 น. - comment id 869008

 คุณแก้วไหมฯ
ถึงจะมีสักวัน ก็ขอให้เป็นวัน
ทีเรายังมีจิตใจที่เข้มแข็ง
เพื่อทนต่อสิ่งที่เรา
ต้องเผชิญได้ครับ 
ขอบคุณที่มาทักทายครับ 

แก้ว กลางไพร

3 กรกฎาคม 2551 21:22 น. - comment id 869011

ถึงสิ้นเดือนเหมือนสิ้นใจใครจะรู้
เพราะเงินกู้เขาไว้ยังไม่สร่าง
ข้าราชการจนจนหมดหนทาง
ที่จะสร้างอนาคตงดงามตา

บ้านต้องเช่าข้าวต้องซื้อ   ซื้อทั้งหมด
อนาคตของลูกน้อยคอยข้างหน้า
เฝ้าทำงานกินเงินเดือนเนิ่นนานมา
ด้วยหวังว่าสร้างอนาคตแสนงดงาม

จากวันนั้นถึงวันนี้หลายสิบปีแล้ว
เขายังแกร่วเช่าบ้านเขาเฝ้าไถ่ถาม
อีกเมื่อไรอนาคตถึงงดงาม
เราเฝ้าถามไร้คำตอบมาปลอบใจ

ขอลูกแม่ตั้งใจเรียนเพียรฝึกฝน
ลูกอดทนเพื่ออนาคตที่สดใส
แม่ไม่มีเงินทองมากอย่างใครใคร
แม่ให้ได้คือลูกเรียนเพียรวิชา

ลูกอาจไม่เทียบเทียมเท่าเทียมเพื่อน
อย่าแชเชือนอายเขาเฝ้าศึกษา
คนจะดีที่พรากเพียรเรียนวิชา
ภายภาคหน้าลูกได้ดีมีคนชม

ถึงวันนั้นแม่สิ้นใจคงไม่ห่วง
เพราะลุล่วงดั่งตั้งใจไม่ขื่นขม
ด้วยลูกแม่ได้ดีมีคนชม
แม่สุขสมหลับสนิทนิทราเอย

ฉางน้อย

3 กรกฎาคม 2551 21:58 น. - comment id 869018

  .. แฮ่.. แฮ่.. ย่องๆ ดักตีหัวคุณยาแก้ปวด สหายกลอนของพี่ชายเรา 

ตีแล้วลากเข้าถ้ำ ลากไปๆ พี่ไร้อันดับลากไปเล๊ย อิอิ  


.....ได้อ่านกลอนแสนเศร้าร้าวรานจิต

ให้นั่งคิดติดใจในสังขาร

ยังหนุ่มฟ้อหล่อเหลือเมื่อวันวาน

อยู่มานานกาลเปลี่ยนเวียนวกวน

.........เฮ้อ บุ๋มๆๆๆ ดำน้ำๆระดับ500เมตรจากระดับน้ำทะเล 555555

เขียนกลอนแบบมั่วๆอีกแระน้องสาวพี่ อิอิ

  

บุ๋มๆๆ  

white rose.

3 กรกฎาคม 2551 22:43 น. - comment id 869047

แวะมาอ่านกลอนดีๆค่ะ...

ยาแก้ปวด

3 กรกฎาคม 2551 23:14 น. - comment id 869067

พ่อเฝ้ารอวันเจ้าเติบโตใหญ่
จะเข้าใจสิ่งที่พ่อพร่ำสอน
รอเวลาเจ้าจำทุกบทตอน
พ่อเฝ้าวอนสอนเจ้าให้เข้าใจ...

ช่องว่างระหว่างวัย
แต่ในที่สุดก็จะจูนกันได้
อดทนนะคะ..

ยาแก้ปวด

4 กรกฎาคม 2551 00:22 น. - comment id 869087

ฉางนุ้ย เอ้ย น้อย

ครายตีหัวใครกันแน่
ระวังให้ดี เหอ เหอ..
ใส่หมวกกันน็อกดีๆนะสหาย..

ฝากฝัน

4 กรกฎาคม 2551 07:45 น. - comment id 869136

อูย...เตรียมตัวแก่เลยหรือครับ....อิอิ..ซ้อมไว้..
แต่กลอนได้อารมณ์มากเลยครับ...และนี่คือ
ความเป็นจริงที่เกิดขึ้นในสังคมปัจจุบัน
ที่พ่อแม่มักจะถูกเกรี้ยวกราดจากลูกๆ
ว่าแต่ว่า"จแก้ไขอย่างไรดี..ครับ"
ฝากฝันเอง..มีลูก..แล้วก็ตั้งใจเลย..ยังไม่มอบมรดกใดๆ
ให้..อิอิ..เผื่อไว้ขายเลี้ยงตัวเองนะ..ไม่ง้อลูก"

ไร้อันดับ

4 กรกฎาคม 2551 08:42 น. - comment id 869170

 คุณแก้ว กลางไพร
ความรักของพ่อแม่เป็นรักที่ยิ่งใหญ่เสมอ
ขอบคุณสำหรับบทกลอนดีๆ มีสาระที่นำมาฝาก
ถ้าผมเป็นลูกแล้วได้อ่านกลอนบทนี้ 
ผมคงเลือกทำแต่สิ่งดีๆ เป็นแน่ครับ
ขอบคุณที่มาทักทาย
อ้อ ยินดีที่รู้จักครับ 

ไร้อันดับ

4 กรกฎาคม 2551 08:48 น. - comment id 869173

 ฉางน้อย ยัยน้องตัวแสบ
แหมๆๆ ไปดักตีเขาทำไมเขาเป็นคนดีน่ะ
แล้วเป็นสาหายกลอนที่ดีด้วยดิ
อิอิ จะลากเข้าถ้ำ เขามีถ้ำทองของชาละวัน
อยู่จ่ะ เขาไม่เข้าถ้ำตัวเองหรอก 
ว่าแต่กลอนที่นำมาฝากเขียนได้ดีน่ะ
ขอบอก อย่างนี้ไม่ดำน้ำแระ เหิรบนฟ้า
ต่างหาก ดีใจที่มาทักทายจ่ะ 

ไร้อันดับ

4 กรกฎาคม 2551 08:52 น. - comment id 869175

 คุณwhite rose
กลอนนี้ผมเขียนจากมุมมอง
ของความรู้สึกของพ่อแก่ๆ คนหนึ่ง
อยากให้ลูกทุกคนรับรู้ถึง
ความรู้สึกอย่างนี้ครับ
ขอบคุณที่ให้กำลังใจ
ขอให้มีความสุขครับ 

ไร้อันดับ

4 กรกฎาคม 2551 08:59 น. - comment id 869186

 คุณยาแก้ปวด (สหายกลอน)
มุมมองที่ผมแสดงให้เห็น เป็นมุมมอง
ของพ่อแก่ๆ ที่รักลูกดังแก้วตาดวงใจ
เลยเกิดอารมณ์ที่ตัดพ้อต่อว่ากัน 
จริงๆ คงเป็นความน้อยใจ
ของคนแก่ๆ คนหนึ่งน่ะครับ 
ขอบคุณสำหรับกลอนดีๆ ที่นำมาฝาก
และกำลังใจทีให้กันครับ 

ไร้อันดับ

4 กรกฎาคม 2551 09:03 น. - comment id 869189

 คุณยาแก้ปวด (สหายกลอน)
ไม่เอาๆ ไม่ตีกัน เอ้าๆ จับมือกันไว้
หนึ่งก็สหาย หนึ่งก็น้องสาว
น่ารักทั้งคู่ ไปคุยกันต่อในถ้ำดีก่า 

อิอิ ล้อเล่นห้ามถือสาน่ะ สหาย
ขอให้มีความสุขจ่ะ 

ไร้อันดับ

4 กรกฎาคม 2551 09:15 น. - comment id 869190

 คุณฝากฝัน
กลอนนี้ผมเขียนจากมุมมองของความรู้สึก
ของพ่อแก่ๆ คนหนึ่ง ซึ่งคงมีมากใน
สังคมอย่างที่คุณบอก ลูกที่เมื่อโตขึ้น มีความรู้
มีหน้าที่การงาน มักคิดว่าตัวเองเหนือกว่า
คนอื่นรวมทั้งพ่อแม่ของตัวเองด้วย
วิธีแก้ไขคือการปลุกจิตสำนึกให้ลูกๆ รับรู้ถึง
พระคุณและความรักของพ่อและแม่ ที่มีให้ 
เพียงแต่พวกเด็กๆ จะมีเวลากันสิ่งเหล่านี้
หรือเปล่า เท่านั้นครับ  
ขอบคุณที่มาทักทายครับ 

โอเลี้ยง

4 กรกฎาคม 2551 13:36 น. - comment id 869331

กว่าจะรู้คุณค่าของพ่อแม่
         มองถ่องแท้ถึงค่านับมหันต์
        มักสายไปเกินคิดเกินรำพัน
       บนวิถีทุกวันมักเจอะเจอ

..........................................

แวะมาอ่านตอนทานข้าวกลางวันค่ะคุณนักสืบ



สร้าง Comment ง่ายๆ ด้วยตัวคุณเอง..คลิ๊กที่นี่

ไร้อันดับ

4 กรกฎาคม 2551 13:49 น. - comment id 869341

 คุณโอเลี้ยง
คนเรามักมองเลยความรักที่พ่อแม่มีให้
เขาคงคิดว่าเป็นหน้าที่ที่พ่อแม่ต้องให้
ความรักแก่ลูกมั้ง รอจนขาดสิ่งเหล่านี้
จึงรู้ว่าไม่มีรักของใครหรอกที่หนักแน่น
จริงจังเท่ารักของพ่อแม่  
ขอบคุณสำหรับกลอนทั้งสองบทที่นำมาฝาก
แต่กลบทอักษรล้วนแบบที่ ๑ ผมชอบ
จริงๆ ครับ น่าทึ่งดี 
ขอบคุณที่มาทักทายครับ 

โคลอน

4 กรกฎาคม 2551 15:25 น. - comment id 869404

เศร้าจัง

คงทำให้ลูกๆได้คิดมั่งล่ะเนาะ ว่าเราเคยทำกริยาแบบนั้นหรือเปล่า

พี่ดอกแก้ว

4 กรกฎาคม 2551 15:33 น. - comment id 869419

สะทกสะท้อนกลอนคำนำฉากเศร้า
เพื่อให้เข้าถึงในคุณค่า
กตัญญูและกตเวทิตา
แก่บิดรมารดาชราวัย

 ติดตามมาอ่านต่อ สวัสดีค่ะไร้อันดับ

ไร้อันดับ

4 กรกฎาคม 2551 15:46 น. - comment id 869443

 คุณโคลอน
สิ่งที่ผมหวังในการเขียนกลอน
บทนี้  ก็เพื่อให้ลูกๆ สำรวจตัวเอง
แล้วให้เข้าใจถึงความรู้สึกของ
พ่อแม่ที่แก่ชราครับ  
หวังอย่างยิ่งที่จะทำให้ลูกๆ ทั้งหลาย
ทำให้พ่อแม่เสียใจน้อยลงครับ 
ขอบคุณที่มาทักทายครับ 

ไร้อันดับ

4 กรกฎาคม 2551 15:54 น. - comment id 869454

 พี่ดอกแก้ว
กลอนนี้เขียนจากมุมมองของความรู้สึก
ของพ่อแก่ๆ คนหนึ่ง ที่รักลูกต้องการที่จะ
อยู่ใกล้ชิดถามไถ่ความทุกข์สุขของลูก
ซึ่งเป็นความรู้สึกของพ่อแม่ทั่วไปครับ
ซึ่งบางครั้งคงทำ ให้ลูกหงุดหงิดรำคาญ
แสดงท่าทีที่ไม่ดีต่อพ่อแม่ออกมา 
หวังว่ากลอนนี้คงจะสะกิดความรู้สึก
ลูกๆ ได้บ้างเท่านั้นครับ  
ขอบคุณสำหรับกำลังใจน่ะครับ 

อิอิ

5 กรกฎาคม 2551 15:30 น. - comment id 869688

ลูกดื้อ ไม่เชื่อฟัง ฟ้องพี่สาวครับเลยค่ะ     

ไร้อันดับ

5 กรกฎาคม 2551 23:34 น. - comment id 869781

 คุณ ป.
โห หายไปไหนมาตั้งนาน
ไม่รู้ว่าจะถามใครรออยู่ 
คิดว่าเป็นอะไรไปแล้ว
ทำไมช่วงนี้ไม่ค่อยเข้ามาเลย
ไม่สบายหรือเปล่า หรือว่างานยุ่ง
เป็นห่วงน่ะ 
ดีใจที่กลับมา ถ้าว่างไม่เป็นไร
ก็ลงกลอนให้อ่านบ้างน่ะ 
ขอให้มีความสุขครับ
อ้อ มีอะไรเล่าสู่กันฟังได้น่ะครับ

อิมกุดั่น

9 กรกฎาคม 2551 11:20 น. - comment id 870923

เฮ้อ....มั่วไปมา หาเจอจนได้  ป้าอิมอ่ะ เพิ่งมาใหม่ ไปบ้านใครๆ ก็ไม่ค่อยเป็นจ้ะ   อิอิ

ไร้อันดับ

9 กรกฎาคม 2551 12:32 น. - comment id 870960

 ป้าอิม
ผมขอเรียกชื่อนี้น่ะ
เรียกแล้ว ดูใกล้ชิดดี 
ตามมาถึงบ้านจนได้
ขอบคุณที่มา ยินดีต้องรับสู่บ้าน
ไร้อันดับ ครับ 

ฟา

21 ธันวาคม 2551 22:04 น. - comment id 926864

นักสืบ ไร้อันดับ

24 ธันวาคม 2551 14:45 น. - comment id 928521

 คุณฟา
ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ 

กิตติกานต์

27 ธันวาคม 2551 19:30 น. - comment id 929866

...ตอนแรกวางไว้ที่ หทัยชนก..
แต่ตอนนี้ มาวางที่นี่
น่าจะได้ความรู้สึกกว่า..
copy มาวางละ....

...................................
 
 ความคิดเห็นที่ 33 : หมายเลข 941933  
....อ่านแล้วนึกถึง
เรื่องนี้....ไม้ใกล้ฝั่ง.....
..................................
พ่อแม่ก็แก่เฒ่า 
จําจากเจ้าไม่อยู่นาน 
จะพบจะพ้องพาน เ
พียงเสี้ยววารของคืนวัน 
    
ใจจริงไม่อยากจาก
เพราะยังอยากเห็นลูกหลาน 
แค่ชีพมิทนทาน 
ย่อมร้าวรานสลายไป 
    
ขอเถิดถ้าสงสาร 
อย่ากล่าวขานให้ช้ำใจ 
คนแก่ชะแรวัย 
คิดเผลอไผลเป็นแน่นอน 
    
ไม่รักก็ไม่ว่า 
เพียงเมตาช่วยอาทร 
ให้กินและให้นอน 
คลายทุกข์ผ่อนพอสุขใจ 
    
เมื่อยามเจ้าโกรธขึ้ง 
ให้นึกถึงเมื่อเยาว์วัย 
ร้องไห้ยามป่วยไข้ 
ได้ใครเล่าเฝ้าปลอบโยน 
    
เฝ้าเลี้ยงจนโตใหญ่ 
แม้เหนื่อยกายก็ยอมทน 
หวังเพียงจะได้ยล เ
ติบโตจนสง่างาม 
    
ขอโทษถ้าทําผิ
ด ขอให้คิดทุกทุกยาม 
ใจแท้มีแต่ความ 
หวังติดตามช่วยอวยชัย 
    
ต้นไม้ที่ใกล้ฝั่ง
มีหรือหวังอยู่นานได้ 
วันหนึ่งคงล้มไป 
ทิ้งฝั่งไว้ให้วังเวง ......


.....................................
มีลุงคนหนึ่งเขียนไว้ที่ข้างฝาบ้านว่า
" ตอนตายไม่ต้องเอาอะไรดีดีๆไปให้กิน
ถ้าอยากให้กิน  ให้เอามาใหกินตอนมีชีวิตอยู่".......ไปเห็นมากับตาที่แปดริ้ว
.....ทุกวันนี้ยังจำไว้เสมอ.....

ไร้อันดับ

28 ธันวาคม 2551 11:57 น. - comment id 930058

 คณวุ้นเส้น
ที่เขียนอยากให้ลูกได้อ่าน
เพื่อรับรู้ถึงจิตใจของผู้เป็น
พ่อแม่ ถึงแม้จะแก่มากแล้ว
ก็ตาม หวังว่าจะสะกิดใจ
ลูกๆ บ้างครับ 

ขอบคุณครับ