ฉันลอยละล่อง เหม่อมองความจริงในโลกแห่งภาพฝัน มนุษย์มากมายแหงนหน้ามองแล้วเบนตาพลัน เพราะโลกแห่งภาพฝันช้าเชื่องเกินรอคอย ฉันปลิดปลิว ตกในห้วงความโหยหิวและเหงาหงอย หิวชีวิตที่หายไปไร้ร่องรอย ด้วยมือนับร้อยคอยฉุดดึงให้ดิ่งลง ฉันก้มหน้ามองพสุธาอันไกลห่าง มนุษย์งุดหน้าก้าวย่างอย่างใหลหลง เขาเหลือบตามองฉันอย่างปลดปลง ไอ้ตัวประหลาดนั่นยังคงละลิ่วไม่ปักฐาน ฉันดูดดื่มความว่างเปล่า ลิ้มรสความหวานเศร้าของเวลาที่ร้าวราน ท่ามกลางความยิ่งใหญ่ของเข็มนาฬิกาที่คืบคลาน กดกบาลวิญญาณจนเหลือเพียงกายกระด้าง กักขฬะ น่าหวาดกลัว
เถ้าธุลี 30 มิ.ย. 2551 11:46 น. - ID 116561 
1880
3
0
30 มิถุนายน 2551 12:50 น. - comment id 867357
อ่านจบแล้วใจหวิว ๆ เหงา ๆ บอกไม่ถูก ทุกอย่างในโลกล้วนเปลี่ยนแปลง ความไม่แน่นอน คือ นิรันดร์ สวัสดีคะ - - สบายดีป่าวคะ ยังเขียนกลอนได้บาดใจเหมือนเคย คิดถึงคะ ดีใจที่เห็นกลอนเถ้าธุลี
30 มิถุนายน 2551 17:33 น. - comment id 867500
ยินดีค่ะ
30 มิถุนายน 2551 19:32 น. - comment id 867543
ฉันต้องจมอยู่กับความว่างเปล่า กับความเงียบเหงาบนความเหว่ว้า ซุกอยู่กับความเดียวดาย..ภายใต้เข็มนาฬิกา ที่เดินไปทุกครา...แต่ไม่เคยให้ชีวา...ได้เปลี่ยนแปลงไม่ได้มาทักทายคุณนานแล้ว แต่หวังว่าคุณคงยังสบายดี วันนี้ดีใจจังที่ได้แวะมาอ่านผลงานดี ๆ ของคุณอีก คิดถึงนะค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
