ไหมแก้วสีฟ้าคราม

23 มิถุนายน 2551 18:31 น. - comment id 864947

แด่ อาจารย์แก้วประเสริฐ
      กลอนนี้อมตะนะอาจารย์
      อ่านแล้วปลงๆ
      แต่ยังสงสัยอาจารย์
      มีเคล็ดลับอย่างไรผมจึงดำสนิทไม่ต้องโกรกย้อมค่ะ..ขอขอบคุณล่วงหน้าจะได้นำไปปฏิบัติบ้าง   กินงาดำ หรือ ดอกอัญชัน 

ราชิกา

23 มิถุนายน 2551 19:01 น. - comment id 864954

...คุณแก้วประเสริฐ....แฝดเพื่อน..แวะมาเยี่ยมค่ะ...หากว่าง...แวะไปตอบ..คำอวยพรวันเกิดของเพื่อนพี่น้อง  ที่มอบให้คุณแก้ว..ที่บ้านของราชิกาด้วยค่ะ...สงสัยจะลืมนะเนี่ย...

ปีนี้...ดูแลสุขภาพนะคะ...ทุกอย่างอยู่ที่ใจ...ขอส่งพลัง..และกำลังใจ..มาให้นะคะ...

แก้วประเสริฐ

23 มิถุนายน 2551 19:12 น. - comment id 864958

คุณ ไหมแก้วสีฟ้าคราม

         หามิได้ศิษย์ที่รัก ครูเองไม่ได้ทานยา ดังที่
กล่าวมาทั้งสิ้น อาจจะเกิดจากชาติปางก่อนที่กระทำ
ไว้แม้แต่ฟันเองก็ยังใช้เคี้ยวอาหารได้ถึงจะหลุด
ไปบ้างแต่ก็สามารถทำงาน  ด้วยครูนั้นมุ่งมั่นใน
ศาสนามาเกือบทุกศาสนาตลอดจนลัทธิต่างๆเมื่อ
ครั้งยังเป็นเด็กอายุประมาณสิบกว่าขวบเห็นจะได้
เมื่ออ่านหนังสือได้ก็เริ่มศึกษาค้นคว้าตำราต่างๆ
แม้แต่คำภีร์กุระอ่านที่ศาสนาอิสลามเคารพนั้นผม
เองก็คลุกคลีกับพวกเขาจนสามารถแอบอ่านได้
ทั้งนี้และทั้งนั้น ค้นหาจนพบว่า ไม่มีศาสดาองค์ใด
หรือเจ้าลัทธิใดๆล้วนแล้วนำเอาพุทธศาสนาและ
ศาสนาพราหมณ์มาประยุกต์เป็นคำสอนทั้งสิ้นเช่น
การนับถือพระเจ้า ส่วนทางพุทธศาสนานั้นให้ถือ
เพียงคำสอนดั่งพจนาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
พระองค์ทรงกล่าวว่าอย่าเชื่อพระองค์จงเชื่อใน
ธรรมคำสอนทดลองนำไปปฏิบัติดูก่อนหากถูก
ต้องค่อยถึงจะเชื่อถือ หมายถึงว่าพุทธศาสนามิ
ได้มีพระเจ้า มีพระธรรมเป็นผู้นำทางเท่านั้น
ส่วนรูปพระองค์นั้นสร้างขึ้นเพื่อรำลึกนึกถึง
พระกรุณาธิคุณเท่านั้น  ครูเองฝึกฝนสมาธิโดย
ใช้หลักสมถะภาวนาเป็นปัจจัย หาได้อาศัยสิ่ง
ภายนอกไม่ สร้างจิตใจของตนเองให้ร่าเริง
แจ่มใสเสมอ พยายามลดละเลิกวางบางสิ่งบาง
อย่าง  ดั่งที่มีคำกล่าว่า ใจเป็นใหญ่ นั่นเองเมื่อ
เจริญภาวนายามว่างๆมาตลอดจนปัจจุบัน ก็รู้
ว่าตัวเองยังติดในกิเลสอยู่มากนัก แต่ความไม่
ประมาทจึงทำอยู่เสมอๆ  ดังเช่นที่เคยสอนศิษย์
ทั้งหลายว่าหากจะเล่นกลอนนั้นควรทำ จิตให้
เป็นกลอนและกลอนให้เป็นจิต รวมอารมณ์เป็น
หนึ่งเดียวก็สามารถจะกระทำกลอนนั้นได้ทุก
ขณะจิตเสมอ ศิษย์และมีบางคนถามผมผมก็
บอกบ้างเข้าใจบ้างไม่เข้าใจ ว่าทำไมกลอนผม
ยิ่งแต่งยิ่งมากมาย ก็ด้วยเหตุดังนี้จ๊ะ  ผม ฟัน
หนังมังสามิยังยืนแต่ก็สามารถชลอได้จ๊ะ การ
ที่พระพุทธองค์เคยดำรัสว่าจะอยู่นานเท่าใดก็ได้
หากเจริญด้วยธรรม ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา
นั่นคือสิ่งนี้แหละ หากถึงอภิญญาฌาณก็สามารถ
เอาธาตุทั้งสี่ คือ ดิน น้ำ ไฟ ลม มาเสริมรูปได้
หากรูปขาดธาตุใดก็นำธาตุนั้นมาเสริมได้ ก็คือ
ลักษณะเดียวกีนนั่นแหละครับ นี่แค่ปลีกย่อย
เท่านั้น สาเหตุประกอบด้วยผลแห่งเวรกรรม
ที่ผมทำไว้ทั้งสิ้นครับ แต่อย่างไร ตัณหา คือความ
อยากก็ยังมีเสมอๆยาก  พูดนะพูดง่ายแต่ทำจริงๆ
นั้นทำยากและถือว่ายากที่สุดจ้า แค่นี้ก่อนนะ
เขียนยาวมามากแล้ว หวังว่าคงเข้าใจจะเป็นได้
แต่ละบุคคลเท่านั้น หากทดลองทำจิตใจให้แจ่ม
ใส ร่าเริง เสมอๆขจัดความโกรธให้น้อยลง สิ่งใด
ลืมได้ก็ควรลืมไปเสียอย่าเก็บไว้ให้รกสมองเรา
แม้เช่นผมแต่งกลอนแล้วหากจะให้ย้อนมาใหม่
ก็ไม่สามารถทำได้เพราะผมจะลืมเสียครับ  หวัง
ว่าคงจะเข้าใจนะครับ  รักเสมอ

               แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

23 มิถุนายน 2551 19:27 น. - comment id 864960

คุณ ราชิกา

          แฝดเพื่อนที่รักยิ่ง ผมไม่ลืมวันคล้ายวันเกิด
ตนเองและคุณหรอกครับ คุณก็รู้ผมจะตอบก็เฉพาะ
เวปฯหน้าเท่านั้นเองผมไม่เคยเข้าไปดุเวปฯไทยกลอน
ใดๆเลยนอกจาก กลอนตามใจคุณ ที่ผมใช้ตั้งแต่เล่น
กลอนนี้มาไม่เคยเปลี่ยนแปลงและเขียนเรื่องสั้น
ครับผมจะเข้าไปดู อนึ่งช่วยตอบแทนผมด้วยนะครับ
แล้วผมจะเข้าไปยังเวปฯที่คุณใช้ประจำครับ 
ขอบคุณมากครับ รักเสมอๆ

             แก้วประเสริฐ.

พิมญดา

23 มิถุนายน 2551 20:09 น. - comment id 864969

รับทราบคะคุณลุงแก้ว

ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ

กชมนวรรณ

23 มิถุนายน 2551 22:30 น. - comment id 865021

 ครูแก้วเป็นอะไร ชอบพูดเรื่องเป็นเรื่องตายบ่อยจัง ไม่อยากได้ยินนะค่ะ แต่รันก็รับคำครูแก้วนะค่ะ นับถือเสมอค่ะทีหลังอย่าพูดแบบนี้อีกเลยค่ะ ไม่สบายใจจริงๆๆ

ไร้อันดับ

23 มิถุนายน 2551 22:32 น. - comment id 865022

โห ลุงแก้ว พึ่งผ่านวันเกิด
มาไม่กี่วัน คิดจะตัดช่องน้อย
ต่อพอตัวแล้วหรือครับ 
แต่ทางพระเขาก็ให้คิดถึงความตาย
ไว้เสมอๆ ครับ อิอิ ผมเองก็ทำหนังสือ
เตรียมแจกงานศพตัวเองไว้แล้ว
เหมือนกัน  
ขอบคุณสำหรับธรรมะที่
เอามาฝากครับ 

แก้วประเสริฐ

24 มิถุนายน 2551 00:02 น. - comment id 865032

คุณ จิตรำพัน

       สวัสดีจ้าศิษย์ที่รัก การทำดีกว่าไม่ทำ จะดีอย่างไร
นั้นหาใช่สิ่งที่ควรกังวลไม่ ความแน่วแน่ตั้งใจนั่น
แหละคือตัวช่วยอย่างดีสำหรับเราเอง ใช่แล้วครู
เขียนกลอนนี้ไว้ก่อนเพราะต้องการวางพื้นฐานไว้
ว่าอย่าได้อยู่ในความประมาท การรับศิษย์ปกติแล้ว
ผมเองจะไม่เคยยอมรับมานานแล้ว พึ่งจะมีในไม่
กี่เดือนนี้แหละจ้า ด้วยรักที่นี่และรักสิ่งที่ชอบก็ได้
รับไว้ การฝึกฝนทำจิตให้เป็นกลอน กลอนเป็น
จิตสามารถเขียนได้ทุกขณะจ้า อย่างเมื่อกี้นี้คุณ
ราชิกามาเตือนว่าเขียนเกี่ยวกับผมไว้ในบ้าน
กลอนของเธอช่วงนั้นพอดีคอมครูเสีย จึงได้ไป
ที่บ้านคุณราชิกา ซึ่งเกิดวันเดียวกันเดือนเดียวงกัน
เพียงห่างปีเท่านั้นเอง คำว่าแฝดเพื่อน ผมตั้ง
ขึ้นมาเองเธอพึงพอใจด้วย และครูก็รีบไปแต่ง
กลอนไว้ด้วย เป็นตัวอย่าง ว่าการทำจิตเราให้
เป็นกลอน กลอนย่อมอยู่ในจิตเรา เมื่อฝึกฝน
นานๆเข้ามันจะรวมตัวเป็นหนึ่งเดียวเหมือน
การทำสมาธินั่นเองแหละ คำๆนี้ครูคิดขึ้นมา
เองอาศัยการทำสมาธิเป็นปัจจัยจ๊ะ ส่วนจะดีหรือ
ไม่นั้นอยู่ที่การรอบรู้อักษรและนำมาผสานกับ
ทำนองไว้ดุจคล้ายการแต่งเพลงนั่นแหละเพียง
แต่ถูกบังคับด้วยฉันทลักษณ์เท่านั้นจ๊ะ ส่วน
ปลีกย่อยอื่นๆนั้นการผันอักษรก็สำคัญควรอย่า
ใช้อักษรสุงมากอย่างเดียวต้องผสมผสานทั้งสูง
กลางต่ำไว้ด้วยมิฉนั้นกลอนจะนำพาเราไปจ๊ะ
เราต้องบังคับกลอนให้ได้ อย่าให้กลอนมาลวง
เรานะจ๊ะ จำไว้ให้แม่นยำ รักเสมอ

                แก้วประเสริฐ.

จิตรำพัน

23 มิถุนายน 2551 23:24 น. - comment id 865047

สวัสดีค่ะคุณครู 

     จะมีสักกี่คนคะที่รอคอยวันนั้น....ทั้งๆที่ทุกคน
ย่อมรับรู้ว่าจะมาถึง...ไม่ช้าก็เร็ว
จิตรำพันก็พยายามเตรียมตัวและเตรียมจิตให้พร้อม
แต่หลายๆครั้งก็เขวไปบ้างค่ะ

     สิ่งที่ครูสั่งสอนจิตรำพันจะไม่เคยลืมเลยค่ะ
และจะสานต่อ...จะไม่ปล่อยทิ้งร้างแน่นอนค่ะ
แต่ก็ไม่ทราบว่า...จะสามารถทำได้ดีแค่ไหน

    เราไม่รับรู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร
เราไม่รับรู้ว่าทางข้างหน้าในวันพรุ่งจะมีไหม
แต่เราสามารถเตรียมพร้อมที่จะก้าวเดินหากวันข้างหน้ามาถึงใช่ไหมคะครู 

    ดูแลรักษาสุขภาพกายและจิตให้แข็งแรงด้วยนะคะคุณครู

                      รักและเคารพเสมอค่ะ
                        จิตรำพัน

แก้วประเสริฐ

23 มิถุนายน 2551 23:32 น. - comment id 865053

คุณ พิมญดา

        ขอบคุณที่ห่วงใยครับ ที่กล่าวมานี่เป็นเรื่อง
จริงจะเล่าให้ฟังครับ คือก่อนนี้นั้นผมเคยทำสมาธิ
จิตรวมตัวเป็นหนึ่งเดียว  จิตจะจมไปเรื่อยผมตกใจ
เพราะไม่มีครูอาจารย์ใดๆ ทำขึ้นเองทั้งสิ้น ผมต้อง
ออกมาตั้ง 3  ครั้ง มานั่งนึกไตร่ตรองเหตุการณ์นี้
จนคิดเอาล่ะหากตายไปตอนนั้นอย่างน้อยก็เป็น
พรหมตามพระไตรปิฎกตายเป็นตาย เข้าสมาธิใหม่
มันก็จมดิ่งไปเรื่อยสติผมก็ตามไปเรื่อยๆเรียกว่า
เป็นไงเป็นกัน จนหยุดนิ่งว่างเปล่าปราศจาก
สิ่งรบกวนใดๆทั้งสิ้น พอถึงตอนนี้เกิดดวงจิตขึ้น
สองดวงจะเรียกอะไรไม่ทราบถกปัญหาธรรมกัน
เกี่ยวกับการเกิดแก่เจ็บตาย ฝ่ายหนึ่งถามอีก
ฝ่ายหนึ่งตอบเสมือนผมนั่งฟังเฉยๆครับแต่เป็น
จิตนะครับ เกี่ยวกับขันธ์ห้าว่าเป็นอย่างไร การ
สู่นิพพานเป็นอย่างไร ผมฟังไปคิดไปเห็นจริง
ตามที่จิตมันสอบถามกันเองครับ ว่าหากจะไป
นิพพานนั้นให้ไปอยู่ที่สังขารคือการปรุงแต่ง รูป
รส กลิ่นเสียง โผสสัมผัส ที่ จิตที่ส่งออกไปพบมา
แล้วเจตสิกก็นำมาบอกแก่ใจเราเองว่าสิ่งพบ
เป็นอย่างไร ผมจึงได้ปัญญาว่าเอจริงซินะหาก
ตัวเราจิตเราไม่ยอมปรุงแต่งสิ่งต่างๆก็จะไม่เกิด
ความ โลภ โกรธ หลง อันเป็นรากเง่าใหญ่ของ
กิเลสซึ่งตัวตัณหาคือความอยากมาสนอง  ก็จบ
ผมนั่งฟังมันถกเถียงกันแก้ไขซึ่งกันและกันครับ
ตอนนี้นมันแปลกอยู่อย่างหนึ่งคือก่อนเข้าสมาธิ
นั้นผมตั้งใจว่าจะนั่งสักชั่วโมงเดียว พอครบ
ชั่วโมงมันก็หยุดเถียงกันผมก็ค่อยๆถอยออกมา
พอออกจากสมาธิครบ ชั่วโมงพอดี นี่ก็แปลกครับ
ตอนนั้นผมเองคิดจะบวชออกป่าไปเลยล่ะ แต่
ยังห่วงครอบครัวเด็กๆก็ยังเล็กต้องอาศัยเรา
เลยตั้งสัจจะว่าขอทราบเพียงเท่านี้ภาระยังมีอีก
มาก  นี่คือส่วนหนึ่งที่ผมปฏิบัติเกี่ยวแก่สมาธิ
ผมก็บอกคุณไม่ได้ว่าไปได้ถึงขั้นไหนเพราะ
ไม่มีอาจารย์บอก คิดเพียงทำใจให้สบายๆเท่านั้น
ผมถึงสามารถบอกตามที่ผมทราบมาไว้ให้ทราบ
ครับ  ยังมีอีกมากๆครับที่เกิด  คือผมมักจะรู้
อะไรก่อนเสมอๆตอนทำสมาธิอยู่นั้น แต่บอกใครไม่ได้ หากบอกก็จะไม่รู้อีกนาน
เท่านี้ก่อนนะครับ  ขอบคุณ

              แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

23 มิถุนายน 2551 23:40 น. - comment id 865055

คุณ กชมนวรรณ

         ในโลกนี้ล้วนอนิจจังคือความไม่เที่ยง สิ่งที่
เที่ยงนั้นคนมักทำใจไม่ค่อยได้ ครูเข้าใจเธอดีที่
เป็นห่วงรักครูขอขอบใจ ที่ครูเขียนไว้นั้นมีหลัก
ถึงสามประการคือ หนึ่ง  ให้ทุกๆคนอย่าได้อยู่ใน
ความประมาท สอง ควรมีสติพิจารณาเหตุผลของ
ความเป็นจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ สาม เป็นการฝาก
ศิษย์อันเป็นที่รักของครูช่วยดำเนินการสานต่อ
ในสิ่งที่ครูรัก ไว้ ด้วยเหตุผลสามประการนี่แหละ
ถึงเขียนไว้ ทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องจริงทั้งสิ้นหาก
ย้อนกลับมาอ่านที่ครูตอบคุณพิมญดาก็จะทราบ
ว่าเหตุใดครูถึงเขียนไว้ เพราะไม่แน่ว่าครูจะ
ทำงานต่อไปได้หรือไม่ ถึงไม่ตายก็ไม่สามารถ
เขียนได้นี่ก็เป็นข้อหนึ่งจ๊ะ การไม่ประมาทนี่แหละ
เป็นสิ่งที่ดี ควรยึดถือไว้นะจ๊ะ ครูรักศิษย์เสมอ
ไม่ให้พูดก็จะไม่พูดเรื่องตายอีกจ๊ะ รักเสมอ

              แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

23 มิถุนายน 2551 23:47 น. - comment id 865056

คุณ ไร้อันดับ

          บอกด้วยความจริงใจว่าวันคล้ายวันเกิดผม
นั้นมิเคยสนใจสักนิดเลย และก็ไม่เคยจัดงานสัก
ครั้งเดียว ผมนึกถึงวันที่จะมาถึงเท่านั้นเอง ผมมอง
ล่วงหน้าไว้ก่อนเสมอๆว่าทำอย่างไรดีล่ะที่จะทำสิ่งดี
ไว้เพื่อต่อไปข้างหน้า เพราะผมเชื่อว่าภพชาติมีจริง
เพื่อความไม่ประมาทจึงทำ การเขียนกลอนนี้ผมนำ
มาจากการทำสมาธิของผมเองครับ มิได้ค้นคว้าสิ่ง
ใดๆเลย เพราะไม่มีอาจารย์ที่ผมจะเชื่อถือมีอยู่ครับ
และยากจนด้วยซิ จึงต้องทำเองครับ ผมบอก
แล้วว่าการค้นคว้าหาได้เท่าที่หาครับ คุณอย่า
เชื่อผมนะลองไตร่ตรองก่อนครับ ขอบคุณ

            แก้วประเสริฐ.

Silver Snitch

24 มิถุนายน 2551 05:02 น. - comment id 865089

พรรณ

24 มิถุนายน 2551 09:45 น. - comment id 865130

เข้ามาอ่านคะ แต่ว่ายาวไปหน่อยนะคะ

พรรณ

24 มิถุนายน 2551 09:48 น. - comment id 865131

แต่เนื้อหาเขียนดีนะคะ เพียงเห็นข้อความยาวๆแล้วขี้เกียจอ่านคะ

แก้วประเสริฐ

24 มิถุนายน 2551 10:37 น. - comment id 865142

dear silver snitch

         I need you  miss & take care you

                     kaewprasert

แก้วประเสริฐ

24 มิถุนายน 2551 10:41 น. - comment id 865144

คุณ พรรณ

       ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะครับ แต่ผมชอบเขียน
ยาวๆ เพราะนานๆจะเขียนสักที ข้อดีการเขียนยาว
นั้นเป็นการผูกเรื่องและฝึกสมองเรา ผมเล่นเพื่อ
ความสนุกสนานผสมผสานกันครับ ขอบคุณ

                แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

24 มิถุนายน 2551 12:23 น. - comment id 865183

คุณ พรรณ

         ขอบคุณที่ชมครับแต่ว่าอย่างที่ผมบอกแหละ
การเขียนสั้นๆนั้น หากต่อไปจะแต่งเป็นเรื่องจะ
ไม่สะดวกติดขัดและใช้เวลานานๆมากด้วยเหตุ
ดังนี้ผมถึงชอบแต่งยาวๆ อย่างเช่นเรื่อง กากี เป็น
ต้นเป็นเรื่องยาว เขาเขียนแค่ร้อยแก้ว ผมไม่พบ
ร้อยกรองจึงนำมาเขียน อีกอย่างเรื่องสั้นๆนั้นผมก็
มักจะเขียนยาวๆเป็นเรื่องเป็นราว เช่น เธออยู่ไหน
ต่อมาเปลี่ยนเป็น ทัศยุราชันย์เป็นต้น มาติด
อีกเรื่องหนึ่งที่เขียนค้างไว้ ผมก็ขี้เกียจเช่น
คุณเลยไม่เขียนต่อครับ ขอบคุณครับ

             แก้วประเสริฐ.

แมงกุ๊ดจี่

24 มิถุนายน 2551 16:19 น. - comment id 865226

สวัสดีค่ะ  คุณแก้วฯ

แวะมาทักทาย 
และขอบคุณ  

รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ

แก้วประเสริฐ

24 มิถุนายน 2551 16:43 น. - comment id 865231

คุณ แมงกุ๊ดจี่

          สวัสดีจ๊ะมะกรูด  อย่าคิดมากเราคนกันเอง
ดีใจยิ่งที่พบกัน รักเสมอ

                แก้วประเสริฐ.

รัมณีย์

24 มิถุนายน 2551 18:01 น. - comment id 865267

"..หากจะเล่นกลอนนั้น
ควรทำจิตให้เป็นกลอน
และกลอนให้เป็นจิต
รวมอารมณ์เป็นหนึ่งเดียว
ก็สามารถจะกระทำกลอนนั้น
ได้ทุกขณะจิตเสมอ.." 

สวัสดีครับอาจารย์ 
ขอน้อมนำคำสอนของอาจารย์ข้างต้นครับ

สาวดำ-รำพันรัก

24 มิถุนายน 2551 18:02 น. - comment id 865269

 ... อุ๊มานั่งเป็นเพื่อนลุงแก้วค่ะ 
เห็นว่านั่งคนเดียว อิอิ 
... เอ ... วันเกิดปีนี้กี่ขวบแล้วค่ะ .. หุหุ

Black MooN

24 มิถุนายน 2551 18:44 น. - comment id 865287

แวะมาอ่านข้อความดีๆค่ะ อ่านนานมาก ยาวด้วย แต่ก็ ดีค่ะ

แวะมาทักทายด้วยความคิดถึงค่ะ

แก้วประเสริฐ

24 มิถุนายน 2551 19:21 น. - comment id 865301

คุณ รัมณีย์

          สวัสดีครับ  คำดังกล่าวผมจะสอนให้ศิษย์
ฝึกฝนเสมอ ฟังดูไม่ยากนักแต่ก็ไม่ง่าย หากทำได้
แล้วผมกล้ารับรองได้เลยเพราะก่อนจะบอกผม
ทดลองด้วยตัวผมเองครับ เป็นเคล็ดลับที่ผมคิดค้น
คว้ามาครับ  คำนี้หมายถึงหากว่างเวลาใดๆก็ตาม
ให้หมั่นฝึกแต่งกลอนในใจไว้อย่างสม่ำเสมอแม้แต่
ในห้องน้ำห้องสุขายิ่งดีเพราะเป็นที่สงบ นั่งสุขาไปก็
แต่งกลอนไปผิดถูกไม่ต้องคิดใหม่เป็นอย่างนี้แต่
พยายามให้อยู่ในฉันทลักษณ์ไว้ และจำคำสุดท้าย
ไว้เพราะจะได้ต่อเนื่องสัมผัสในคำสุดท้ายบรรทัด
ที่สองเท่านั้นพอ  ดีไม่ดีไม่ต้องคิดพอชำนาญ
จิตก็จะเริ่มเข้าสู่กลอน กลอนก็ผสานเข้ากับจิต
เมื่อสามารถรวมเป็นหนึ่งเดียวได้ หากคิดจะ
แต่งเมื่อใด มันจะพรั่งพรูออกมาเองครับ ทาง
ฝรั่งเขาเรียกว่า คอมมอลเซ็น  หรือทางไทยว่า
จิตใต้สำนึกนั่นเอง พอคิดสิ่งใดมันก็จะออกมา
อย่างนั้น เมื่อเรานำมาเขียนกลอนก็แค่เพียง
ตบแต่งบ้างนิดๆหน่อยๆ ส่วนปลึกย่อยมีอีกแยะ
ไม่ต้องไปสนใจว่าสัมผัสเลือน คำเลือน อะไร
ทั้งสิ้น ใช่สัมผัสนั้นสร้างความไพเราะหากใช้
เป็น โบราณกาลนั้นเขาไม่กำหนดไว้ จะสร้าง
กฏเกณฑ์ไว้ก็คือกฏข้อบังคับเฉพาะกลอนเท่านั้น
แม้แต่ โคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน ก็มาแยกแยะ
ภายหลัง ส่วนร่ายนั้นก็มาจากการผสมผสาน
ระหว่างโคลงแปดทั้งสิ้น  ที่ผมกล่าวนี้เห็นเรียก
ผมว่าอาจารย์และมีความสนใจ จิตใจต้องหนัก
แน่นถือว่าผิดเป็นครูอย่าโกรธง่ายให้อภัยคน
เสมอจิตใจเราจะได้ผ่องใส อีกอย่างหนึ่งหาก
กลอนจะดีจิตใจเราต้องร่าเริงแจ่มใสเสมอครับ
แหมเขียนเพลินเขียว ขอบคุณครับ

                แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

24 มิถุนายน 2551 19:29 น. - comment id 865302

คุณ สาวดำ - รำพันรัก

        ด้วยความจริงใจเพราะผมเป็นคนจริงใจเสมอ
คือผมเกิด ในวันที่ 21  มิถุนายน พศ.2485  ครับ
ที่ลงไว้ในหน้าส่วนตัวเขาไม่มีตอนสมัครเล่นกลอน
สูงสุดแค่ 2490  ผมถึงได้ลง  พศ.ผิดไปครับ ที่ถูก
คือ พศ.2485 ครบ 66 ปีเต็มย่างเข้า 67 ปีแล้วจ้า
แต่แปลกอย่างหนึ่งคือเมื่อวานเขามาบ้านผมและ
ทายอายุผมในขณะที่วานมาทำงานตัดต้นไม้ว่าผม
อายุแค่ ไม่เกิน 50  ผมหัวร่อถามย้อนว่าเมาหรือ
เปล่า อิอิ  รูปถ่ายนี้ถ่ายเมื่อปีที่แล้วเองครับ 
ขอบใจมากที่มานั่งเป็นเพื่อน เราเจอกันแล้ว
นี่นา คุณเป็นคนสวยมากคนหนึ่งนะ อิอิ อย่า
หาว่าคนแก่เย้าล่ะ เดี๋ยวคนเข้าใจผิด ฮ่าๆๆๆ
รักเสมอไม่ลืม

                 แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

24 มิถุนายน 2551 19:35 น. - comment id 865303

คุณ  Black MooN

            ขอบคุณที่แวะมาอ่านครับ ผมเองตั้งเป้า
หมายไว้ว่าจะแต่งเดี่ยวเว้นวรรคมักไม่ต่ำกว่า
แปดบท เพราะผมรักกลอนแปดมากครับ หากแต่ง
คู่หมายถึงวรรคเดียวต่อเนื่อง เรียกว่าบทคู่ ก็จะไม่
เกินแปดคู่เหมือนกันครับ ทำไมเหตุใดเพราะเพื่อ
ความสนุกสนานอารมณ์หากแต่งสั้นๆนั้นง่ายมาก
ครับ หากเป็นวัยรุ่นว่าไม่สะใจครับ อีกอย่างการ
แต่งยาวๆนั้นสามารถแต่งเป็นเรื่องราวกันได้แต่
นัยต้องเป็นเรื่องเดียวกันครับ  ขอบคุณที่แวะมา
เยี่ยมครับ ขอบคุณ

             แก้วประเสริฐ.

ยาแก้ปวด

24 มิถุนายน 2551 20:48 น. - comment id 865332

แหมลุงแก้วจ๋า
อย่าพึ่รีบปลงสิคะ
ลุงแก้วยังแข็งแรงคอยแนะนำ
หลานๆอีกนานๆนะคะ
ห้ามปลงเด็ดขาด
อยู่กับรักโลภโกรธหลงต่อดีกว่าค่ะ
สีสรรแห่งมนุษย์...

นาเดีย

25 มิถุนายน 2551 11:10 น. - comment id 865551

แก้วประเสริฐ

25 มิถุนายน 2551 12:27 น. - comment id 865589

คุณ ยาแก้ปวด

         จ้าหลานสุดที่รัก  ที่เล่ามานั้นสมัยลุงยังเป็น
เป็นหนุ่มๆอยู่จ้ามีภาระมากมาย แต่ด้วยนิสัยนี้
ชอบมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กๆอยู่ เมื่อเกิดปัญหาสิ่ง
ที่ดีที่สุดคือการทำสมาธิ แต่ไม่มีอาจารย์ปลดปล่อย
อารมณฺ์ทำให้จิตเราว่างๆไว้ จนกระทั่งเกิดเป็นฌาน
โดยไม่รู้ตัวตามที่เคยเล่าไว้ข้างต้นจ้า แต่ก็ทิ้งมา
นานที่เล่ามาเป็นเรื่องจริง ตอนนี้ก็แค่ภาวนาไว้
เสมอๆยามว่างๆ เพื่อให้จิตฝังลึกไว้ในอารมณ์ใต้
สำนึกจ๊ะ ทำเท่าที่ทำได้เพื่อความไม่ประมาทจิต
มันบอกว่าอย่างไรก็ไม่สำเร็จหรอก  เลยเปลี่ยน
แนวทางดังปัจจุบันนี้แหละ หันมาเล่นกลอนตอน
แก่แล้ว เพื่อประโยชน์ตัวเราเอง คือการฝึกสมอง
และความสนุกสนานเป็นงานอดิเรกไปจ๊ะ
แต่ถึงอย่างไรหากรู้ถามได้เลยจะบอกให้ทุกอย่าง
และยิ่งเธอเป็นเพื่อนรักมากของศิษย์ลุงเองด้วย
แล้ว หากสงสัยเกรงใจถาม จิตรำพัน ได้นะจ๊ะ
นั่นคือศิษย์คนแรกของลุงเองจ้า รักหลานเสมอ

             แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

25 มิถุนายน 2551 12:32 น. - comment id 865592

คุณ นาเดีย

       โอ้ยๆๆคนแก่งงจังเลย เอาเป็นว่าความหมาย
แรกคือยิ้มให้และสุดท้ายคือเหนียมอาย อิอิ นอก
นั้นมึนจัง  แต่อย่างไรก็ขอบคุณมากนะครับ ขอบคุณ

                แก้วประเสริฐ.