เอ่เอ๊. นอนเสียเถิดยายจะเห่นะหลานเจ้า จะเล่าเรื่องนิทานตำนานเรา เพื่อกล่อมเจ้าหลานน้อยพ่อกลอยใจ สมัยนั้นบ้านเมืองยังเรืองรุ่ง เรื่องราวยุ่งทั้งหลายไม่กรายใกล้ ต่างทำมาหากินทุกถิ่นไป จนหมู่มารจัญไรมาครองเมือง มันกอบโกยโกงกินสิ้นทั้งชาติ ใช้อำนาจก้าวก่ายไปทุกเรื่อง มันทุ่มเงินฟาดหัวไม่กลัวเปลือง ปวงประชาหน้าเหลืองไปตามกัน ทั้งข้าวของแสนแพงค่าแรงตก มันหยิบยกยักย้ายตามใจฉัน ทั้งจาบจ้วงล่วงฟ้าสารพัน ภาษีเราทั้งนั้นที่มันกิน มันคิดเฉือนแผ่นดินให้ต่างด้าว ย้อมจากดำเป็นขาวจนหมดสิ้น จะมีสักกี่คนที่ยลยิน ว่ามันกินชาติไปถึงไหนแล้ว ตอนนั้นยายเป็นกลางนั่งวางเฉย นั่นใครเอ่ยมองเห็นเดินเป็นแถว เขาชูธงของใครไปเป็นแนว ยายมองแล้วนึกขำ..ไปทำไม? ขอนอนอยู่ในบ้านสำราญกว่า ใช่ยายจักนำพาก็หาไม่ เชิญตากฝนตากฟ้าให้สาใจ มันธุระไม่ใช่...ยายไม่ทำ ก็มีอย่างที่ไหนไปขืนขัด ไล่ภาครัฐที่เลือกมามันน่าขำ รักประชาธิปไตยใยไม่จำ ปล่อยเขานำไปตายตั้งหลายครา ยายไม่ไป...ยายไม่รู้..ยายไม่เกี่ยว ยายขอนอนอย่างเดียวนะหลานจ๋า แม่ของหลานมันเดือดสายเลือดตา ออกอาสาไปกับเขาเหล่านักรบ มันบอกมันทนดูอยู่ไม่ได้ ประเทศชาติจักฉิบหายไม่รู้จบ ถึงห่วงยายห่วงหลานไม่พานพบ จำใจต้องออกรบแม้แรงน้อย ผูกริบบิ้นชิ้นขาวหลบเข้าบ้าน ปล่อยพวกมารอหังการ์แล้วล่าถอย แฝงกายแอบแนบดูตามรูรอย มารขย้ำคอหอยไม่ช้านาน ยายเพียรห้ามปรามว่า..อย่าลูกเอ๋ย ใช่ธุระเราเลยสงสารหลาน อย่าเสียเวลาเปล่าไม่เข้าการ อีกไม่นานหรอกหนาคงชาชิน อันบ้านเมืองของเราก็เท่านี้ มีแต่เรื่องนั่นนี่ไม่แล้วสิ้น อย่าไปยุ่งเลยหนามุ่งหากิน ถึงเราดิ้นอย่างไรไม่เคยพ้น เมื่อเขามาครอบครองต้องยอมเขา เพราะพวกเราเลือกมาอย่าสับสน ดึงประชาธิปไตยให้วกวน นั่นแน่ะ.คนเขาเย้ย..เฉยแหละดี แม่ของหลานคอเอียงก่อนเถียงว่า ที่พูดมาถูกไหม?ก็ใช่ที่ เป็นเพียงแต่แง่งามตามทฤษฎี ความจริงที่ได้รับคือคับแค้น เมื่อระบอบนายทุนมันหนุนหลัง มีแต่พังทุกทางอย่างมั่นแม่น วางแผ่นดินใส่พานทุกด้านแดน แล้วก็แล่นประเคนมันเช่นนั้นฤา? ปล่อยมันทำบัดสีขยี้ขยำ ปู้ยี่ปู้ยำชาติเราจักเอาหรือ? ถึงมิอาจป้องฟ้าด้วยฝ่ามือ ต้องลุกฮือเข้าสู้ให้รู้ไป แม่เจ้าไม่กลับบ้านมานานแล้ว ไร้วี่แววคืนมาว่าไปไหน.. มีแต่ยายรู้แน่อยู่แก่ใจ แม่ยิ่งใหญ่กล้าหาญนะหลานรัก ออกขับไล่ทุรชนจนฟ้าสาง กลับบ้านบ้างไม่กลับบ้างช่างแน่นหนัก จนถึงวันสุดท้ายเสียดายนัก ยายสูญเสียลูกรักไปแน่แล้ว หลายร้อยคนสูญหายทั้งชายหญิง เสียงรถวิ่งยังเห็นไปเป็นแถว คราวฝูงชนล้มลุกไปทุกแนว ถึงคราแล้วพ่ายแพ้แก่แรงมาร มันทุบตีประชาชนจนเลือดอาบ มันไกวดาบนามรัฐประหัตประหาร มันตะโกนก้องกู่ว่าหมู่พาล ต้องจัดการเสียบ้างอย่าวางใจ อยากหัวแข็งต่อต้านคัดค้านนัก มันไปหนักหัวเอ็งที่ตรงไหน เลือกพวกข้ามาแล้วก็แล้วไป อำนาจอยู่มือใครให้มันรู้ มาเต้นกาเต้นแร้งเสียแรงเปล่า คนฉลาดดอกเขาไม่มาสู้ ย่อมรักตัวกลัวตายไม่กรายดู เป็นตาอยู่รอกินชิ้นปลามัน พวกรักแรงเกลียดแรงเหมือนแมงเม่า มาบินเข้ากองไฟทำไมนั่น ตายแล้วลืมไปทั่วเพียงชั่ววัน คือสิ่งอันธรรมดาพารานี้ แล้วจำแนกแยกรัฐเป็นสัดส่วน ทุกรัฐล้วนมุ่งหน้ารีดภาษี ปวงประชาหน้าใสไม่เห็นมี ทุกถิ่นที่ต่างด้าวเข้าจับจอง ในผืนนาปลูกข้าวล้วนชาวเช่า นายทุนเขารุกไล่ไปทั้งผอง ลิขสิทธิ์พันธุ์ข้าวเขาครอบครอง ตามครรลองผู้ตัดแต่งแบ่งพันธุกรรม ยุคข้าวปลาอาหารกันดารหนัก ใช้เครื่องจักรแทนคนจนน่าขำ ฝุ่นควันพิษมากมีล้วนสีดำ กลายเป็นเมืองอุตสาหกรรมของนายทุน รัฐวิสาหกิจติดป้ายขายหมดแล้ว เป็นทิวแถวแย่งยื้อเขาซื้อหุ้น รวมกันโก่งราคาอย่างทารุณ ยายหมดบุญไม่เข้าชื่อยื้อคืนมา มานึกถึงวันนั้นเมื่อมันสาย คนเป็นกลางอย่างยายขายขี้หน้า เขากวาดเรียบเงียบกริบเพียงพริบตา ดังนกกาติดข่ายของนายพราน ไม่พร้อมใจกันบินถึงสิ้นชื่อ และลุกฮือป้องภัยให้ลูกหลาน หุบปีกเฉยยิ้มรื่นหน้าชื่นบาน ปล่อยนายทุนสามาลย์ขม้ำเมือง เพราะรักตัวกลัวตายยายจึงขลาด ประเทศชาติทรุดอยู่ไม่รู้เรื่อง ด้วยส่วนตัวไม่มีที่แค้นเคือง แล้วจะเปลืองตัวไปทำไมกัน? มาบัดนี้นึกได้..สายเสียแล้ว.. นอนเสียเถิดหลานแก้วอย่าไหวหวั่น สองชีวิตพ้นตายไปวันวัน ในเมืองอันมืดมนพิกลพิการ คุ้ยขยะกินบ้างบนทางเถื่อน ศพกองเกลื่อนหิวตายนะอ้ายหลาน บางวันยายหกล้มเดินซมซาน เที่ยวขอทานแบมือซื้อข้าวนม เอ่เอ๊.......... มือไกวเปลเห่เคล้าเข้าผสม เสียงแหบเห่เปลแกว่งตามแรงลม เจ้าตากลมของยาย....ตายเสียแล้ว... แมวคราว... 19 มิย. 2551 แด่....ยายและหลาน...ในรัฐสมมุติอันไกลโพ้น.... ไกลจนไม่รู้ว่าอะไรจริง..อะไรลวง....เฮ้อ.......... ปล.ทั้งหมดนี้เป็นเพียงสิ่งสมมุติ..ไม่มีเจตนาพาดพิงใคร..หรืออะไรทั้งสิ้น.... ใจมันเต้นเร่า..สมองมันคิดตามและนิ้วมันจิ้มคีย์บอร์ดของมันไปเองโดย อัตโนมัติ..เพื่อระบายความในใจว่า..............
แมวคราว 19 มิ.ย. 2551 16:53 น. - ID 116204 
1589
15
0
19 มิถุนายน 2551 17:07 น. - comment id 863861
อื้อ.. หันมาขี่เกวียนเทียมแมว... กันดีก่า../
19 มิถุนายน 2551 17:27 น. - comment id 863866
หากไม่สู้ นิ่งเฉยอยู่ คงไม่ไหว เดี๋ยวไอ้พวก จรรไร ได้เผาผลาญ จับมือกัน สู้เถิด เกิดตำนาน ทำเพื่อบ้าน เมืองเรา เพื่อผองชน
19 มิถุนายน 2551 17:36 น. - comment id 863873
ขอพายเรือข้ามไปหาได้หรือเปล่าคะพี่บ่าวคิดมากเครียดมาก ไม่คิดมากก็กลายเป็นคนไม่ใส่ใจอะไร ๆ เอาเป็นว่า เดินทางสายกลางแล้วกันเนอะ คิดมากครึ่ง ไม่คิดมากครึ่ง เอ่ จาเข้าใจไม๊ล่ะเนี่ย
19 มิถุนายน 2551 17:46 น. - comment id 863878
ใช้วิจารณญานแล้วค่ะ
19 มิถุนายน 2551 21:07 น. - comment id 863918
ชอบมากครับบทกวีชิ้นนี้ ชวนให้รู้สึก นึก คิด...แตกช่อต่อใบ จะเรียกว่าภาคขยาย หรือ "ดาวกระจาย" ทางอารมณ์กวีก็ได้... ************************* อ่านเพลิน...ดีจัง ฟังเพลินจริง...ยายจ๋า เหลนโหลน...โพ้นพารา หลับตา...จงตื่นใจ "พวกรักแรงเกลียดแรงเหมือนแมงเม่า" รุ่งเช้าปีกเกลื่อนเดือนปีสมัย ประวัติศาสตร์เขียนซ้ำ...ช้ำเกินไป พลิกหน้าเขียนใหม่ - ใช้ปัญญา ไม่ตกเป็น "เบี้ย" ของรัฐบาป ไม่ตกเป็น "ลูกหาบ" ของนักล่า ไม่ตกเป็น "เหยื่อ" พยัคฆา นั่นแหละคือมรรคา...อารยชน
19 มิถุนายน 2551 21:58 น. - comment id 863927
ยอดเยี่ยมคับ คุณแมวคราว สรุปว่าเจ้าหลานชาย นี่ตายน่ะ ตายขณะที่ยายเห่กล่อม พรุ่งนี้เราเจอกัน พันธมิตรประชาชนเพื่อธิปไตย 20 มิถุนายน 2551
19 มิถุนายน 2551 22:50 น. - comment id 863937
มาอ่านงานด้วยวิจารณญานแล้วค่ะ
19 มิถุนายน 2551 23:15 น. - comment id 863954
ลุงๆ หลานหลับตั้งแต่ห้าบทแรกแล้วค่ะ อิอิ ไม่เป็นไรตื่นมาฟังตอนจบก็พอ ตอนไหนเข้มข้น ลุงไกวเปลหลานเกือบตกเปลแน่ะค่ะ
20 มิถุนายน 2551 00:22 น. - comment id 863965
20 มิถุนายน 2551 02:30 น. - comment id 863985
เป็นนิทานที่เตือนใจได้ดีมากค่ะคุณตาเฌอไม่ได้ไปร่วม แต่พี่น้องเฌอไปมาหลายครั้งแล้ว และวันศุกร์นี้ก็คงไปกันอีกหลายคน รักเธอประเทศไทย...
20 มิถุนายน 2551 11:04 น. - comment id 864053
20 มิถุนายน 2551 11:39 น. - comment id 864061
โอ..อารยะ เขียนดีจริง ขอบคุณครับ
20 มิถุนายน 2551 14:59 น. - comment id 864090
แวะมาอ่านนิทานยามบ่ายค่ะ....
20 มิถุนายน 2551 16:35 น. - comment id 864113
ดีจ้า.....พี่แมวคราววว......พันธมิตรสู้ๆๆ
20 มิถุนายน 2551 19:20 น. - comment id 864136
อ่านนิทานข้างเปลที่เห่กล่อม หลานไม่ยอมหลับแน่แม้ง่วงหาว ทุกแง่มุมที่ยายเล่าเรื่องราว ทำหลานหนาวร้อนรับสลับกัน
21 มิถุนายน 2551 16:42 น. - comment id 864434
เป็นนิทานที่ชวนให้นอนไม่หลับ ยามสดับเลือดรักชาติมันพล่านพุ่ง ประเทศเอ๋ยไอ้ตัวข้าจะผดุง ใครไม่ยุ่งข้าไม่สนข้าจะทำ เยี่ยมยอด ยอดเยี่ยมครับ ไกวไปไกวมายายหมดแรง หลานตายลง เม้นสุดท้ายของวันนี้....ไปแล้วๆๆ ไปหน้าทำเนียบต่อ หึ หึ หึ
22 มิถุนายน 2551 12:17 น. - comment id 864617
เป็นนิทานสมมติ...จุดความฝัน ความจริงนั้นหลานไม่ตายมิใช่หรือ? ที่แขนหักเล็บกุดหลุดจากมือ แท้จริงคือตำรวจ...ปวดใจจัง ฟังนิทานข้างเปล..เอ่เอ๊..กล่อม ดูเหมือนทุกคนพร้อม...ยอมเลือดหลั่ง เมื่อไม่มีใครพร้อมจะยอมฟัง ชาติคงพังเพราะคนไทย...ต่างไม่ยอม ปิดนิทานข้างเปล...ว้าเหว่ยิ่ง เพราะความจริงมิเหลือใครไว้ให้กล่อม สมมติฐานที่ไร้ใจรอมชอม เป็นแค่เรื่องจอมปลอม...กล่อมข้างเปล
23 มิถุนายน 2551 12:07 น. - comment id 864840
มากลางเที่ยงแล้วครับ..พี่น้อง...ต้องขออภัยที่มิได้ตอบถ้อยกระทงความของพี่น้องในทันที เพราะภารกิจทั้งบู๊และบุ่นของกระผมนั้นหนักหนานัก....กระนั้นแล้วก้ยังฝ่าวงล้อมของภารกิจมาตอบกระทุ้ของทุกท่านด้วยความคารวะยิ่ง.... -คุณผุ้หญิงช่างฝันครับ... ถ้าจะขี่แมวเทียมเกวียนคงต้องใช้แมว หลายตัวมากครับ....มาขี่เกวียนเทียมม้าหรือ วัวอย่างเดิมดีก่า..เดี่ยวสหภาพแรงงานแมว จะมาประท้วงเอาครับ..อิๆๆ -ขอบคุณคุณ guitarlove มากครับที่ร่วม แจมกลอนเพราะๆ...วันหลังแวะมาคุยกันอีกนะครับ...ตอนนี้ใครอะไรอย่างไร..คำตอบคง อยุ่ในใจทุกคนอยุ่แล้ว....เอาใจช่วยทุกคน ที่รักบ้านเมืองอย่างจริงใจทุกคนครับ... -น้องทะเลใจครับ..เดินสายกลางน่ะดีแล้ว.. ตอนนี้คงเบียดกันหน่อยเพราะต่างคนต่าง เดินสายกลางกันเยอะมากครับ....อิ..อิ.. มานี่มา..เดินข้างๆผมก็ได้เดี่ยวจะโดนเบียด ตกขอบไปนะครับ...น้องทะเลใจสบายดีนะครับ...คิดถึงจังหู... -คุณแม่มดใช้วิจารณญานแล้ว...ดีมากครับ.. ผุ้อ่านท่านอื่นๆก็คงเช่นเดียวกัน... ดีใจที่คุณแม่มดแวะมานะครับ... ไม่งั้นรุ้สึกเหงาๆพิกล...คุณแม่มดสบาย ดีนะครับ...วันนี้งานยุ่งเหยิงหรือเปล่า.. ผมขอตอบเป็นระลอกๆนะครับ...เพราะเดี่ยว ต้องทำงานต่อไปด้วย...ขอบคุณที่แวะมานะครับทุกท่านเดี่ยวเข้ามาตอบใหม่ครับ..
23 มิถุนายน 2551 13:00 น. - comment id 864850
มาตอบกันอีกระลอกแล้วครับ... -ขอบคุณคุณธมกรที่แจมกลอนเพราะๆนะครับ งานเขียนของผมนั้นขออกตัวว่า..เป้นกลอนและงานเขียนธรรมดาๆของคนที่ชอบคิด ชอบเขียนคนหนึ่ง..หาได้เป็นกวี..อย่างใดไม่ครับ..ตัวผมเองก็ไม่เคยคิดขนาดว่าตัวเองเป้นกวี..มันก็แค่คนรักงานเขียนกลอน และรักภาษาไทยคนหนึ่งเท่านั้น.... ดีใจที่คุณธมกรและเพื่อนๆชอบงานของผมครับ...จะเขียนต่อไปเรื่อยๆ...ตราบใดที่ ใจยังอยากเขียน.... (สำหรับยายที่ไกวเปลนั้น...แกคงสำนึกผิดอะไรบางอย่าง....ถึงได้มาคร่ำครวญเอาในยามนี้...ผมละอยากปลอบใจแกจัง...แตอีกใจก็ ต้องปล่อยให้แกคิดของแกต่อไป..แกมีสิทธิ์คิดและตัดสินใจครับ....) -ขอบคุณมากครับคุณโจ้...ผมเอาใจช่วยคุณและผู้ที่รักแผ่นดินอย่างจริงใจทุกคนเสมอ ครับ..ตัวผมเองนั้นไปบ้างเว้นบ้างแล้ว แต่ภารกิจ..แต่ถอดใจไว้ตรงนั้นเสมอ.... ตรงที่เข้าอกเข้าใจคนเดือดร้อนและ เกลียดความอยุติธรรม เอารัดเอาเปรียบเหมือนๆกัน...ขอให้คุณพระคุ้มครองทุกคนครับ -ถูกแล้วครับคุณพุด..วิจารณญานเป้นสิ่ง จำเป็นยิ่งในยามนี้..ไม่งั้นอาจหลงทางเอาได้ง่ายๆครับ....สำหรับผม..ก้มีทางของผมเอง. ไม่มีใครชักจุงทั้งสิ้น...ทุกคนมีความคิดมีสมอง..และมีสิทธิเท่าเทียม...ตราบใดที่ไม่ไป ล่วงละเมิดหรือก่อความเดือดร้อนให้คนอื่น.. ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมนะครับ...
23 มิถุนายน 2551 13:14 น. - comment id 864864
ระลอกถัดมาครับ....ผมต้องแบ่งเป้นระลอกไม่งั้นตาลายตายก่อนวัยอันควรแน่ๆครับ... ตอบไปก็รุ้สึกดีใจไป..ที่เพื่อนๆพี่ๆน้องๆ แวะมาเยี่ยมเยียนกันคึกคักพอสมควรเสมอ มา...ต้องขอบคุณเวปไทยโพเอมแห่งนี้.. และผุ้เกี่ยวข้องทุกท่าน...ทีเอื้อเฟื้อเนื้อที่ แก่นักกลอนหน้าตาดีและขี้เล่นอย่างผม. ได้ออกอาละวาด..เอ๊ย..วาดลวดลายอันยุ่งเหยิง...ฝากไว้ที่นี่นะครับ....อิ..อิ.. -คุณแทนคุณแทนไทครับ..ใจคอจะไม่พูด อะไรบ้างทีเดียวเจียวเหรอครับ...งั้นผม พูดเองก็ได้...ขอบคุณมากครับที่ติดตาม เป้นกำลังใจให้ผมตลอดมา...ว่างๆ แวะมาคุยกันอีกนะครับ... -คุณเฌอมาลย์ครับ....ไม่ไปก็ไม่เป้นไรหรอกครับ...เพราะแค่มีใจ..ก็เหมือนไปเองแล้ว ผมและทุกคนที่ไปจะเป้นตัวแทนให้ทุกคนที่อยากไป..แต่ไปไม่ได้...หรือไม่ได้ไปเองครับ (แต่ผมคิดว่าไม่น่าพาเด็กไปเลยนะ...มันไม่ ปลอดภัยเลยครับ..อยากวิงอนขอร้อง...อย่าพา พวกเขาไปเลย...อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น..) -หวัดดีครับคุณครูพิม ดีใจที่ชอบนะครับ...คุณสบายดีนะครับ.. ไม่ค่อยได้คุยกันเลย.. -ยกย่องมากไปแล้วครับท่านร้อยแปดพันเก้า ข้าพเจ้ามิบังอาจ...ขอบคุณที่แวะมาครับ.. ทุกกำลังใจไม่เคยลืมเลย...-คุณลิลลี่ครับ....อ่านนานๆระวังหลับคาจอนะครับ..ผมเขียนไปหลับไปบางตอน..ตื่นมาเขียนต่อ...ขนาดเอาไปเขียนบนรถ....เขียนแล้วจะดองไว้ก็ใช่ที่..เอามาลงไว้และวไปทำภารกิจ ซะงั้น..เพิ่งกลับมาครับ...ดีใจที่คุณแวะมา.. คิดถึงอย่างแรงครับ... ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาครับ...
23 มิถุนายน 2551 13:27 น. - comment id 864866
มาอีกระลอกแล้วครับ..มายังกะสึนามิแน่ะ... ทานข้าวกันละยังครับพี่น้อง....ทานไปอ่านไปก็ไม่มีใครว่านะครับ...เดี่ยวจะได้ทำงานกันต่อ -น้องเจนครับ..อย่าไปกลัวมันเลย..ไอ้คนพวกนั้น..มันมีราคาแค่เงินที่เขาจ้างมันมาแหละครับ พวกนี้พร้อมจะขายวิญญานถ้าเสนอเงินให้มันถึงขนาด...มีคนพวกนี้เยอะๆนึกภาพเอา เองนะครับ.ว่าบ้านเมืองจะเป้นอย่างไร... ถ้าเจอก็เลี่ยงใหเห่างๆ พวกมันพร้อมจะหา เรื่องรังแกได้ทุกเมื่อ....พูดแล้วมันเขี้ยวครับ อย่าให้พูดต่อเลยนะ...ดีใจที่น้องเจนแวะ มาครับ.สบายดีนะครับ...คิดถึงอย่างแรง.. -หวัดดีครับพี่ดอกแก้ว...มาฟังยายเล่านิทาน เหรอครับ...ฟังจบแล้วเป็นไงมั่งครับ อย่าคิดมากนะครับ...มันก็แค่เรื่องเล่า -คุณDarkness_Hero ครับ อุดมการณ์อันมุ่งมั่นของคุณนั้นทำให้ผมนึกถึง เพลงนี้ครับ....ขอมอบให้คุณและผู้กล้าทุกคน ด้วยใจจริง... เพลงพระราชนิพนธ์.ความฝันอันสูงสุด... ขอฝันใฝ่ในฝันอันเหลือเชื่อ ขอสู้ศึกทุกเมื่อไม่หวั่นไหว ขอทนทุกข์รุกโรมโหมกายใจ ขอฝ่าฟันผองภัยด้วยใจทะนง จะแน่วแน่แก้ไขในสิ่งผิด จะรักชาติจนชีวิตเป็นผุยผง จะยอมตายหมายให้เกียรติดำรง จะปิดทองหลังองค์พระปฏิมา ไม่ท้อถอยคอยสร้างสิ่งที่ควร ไม่เรรวนพะว้าพะวังคิดกังขา ไม่เคืองแค้นน้อยใจในโชคชะตา ไม่เสียดายชีวาถ้าสิ้นไป นี่คือปณิธานที่หาญมุ่ง หมายผดุงยุติธรรมอันสดใส ถึงทนทุกข์ทรมานนานเท่าใด ยังมั่นใจรักชาติองอาจครัน โลกมนุษย์ย่อมจะดีกว่านี้แน่ เพราะมีผู้ไม่ยอมแพ้แม้ถูกหยัน ยังคงหยัดสู้ไปใฝ่ประจัญ ยอมอาสัญก็เพราะปองเทิดผองไทย .. ด้วยใจจริงจากกระผม..นายแมวคราวครับ รักประเทศชาติและแผ่นดิน..ไม่น้อยกว่าใครที่รักชาติเลย.....
23 มิถุนายน 2551 13:33 น. - comment id 864869
คุณคนสีขาวครับ.... และทั้งหลานทั้งยาย..ตายไปแล้ว.. ทุกถิ่นแนวรกเรื้อไม่เหลือหลอ เรื่องโกหกเรื่องจริงสิ่งกำมะลอ คงต้องรอ..บอกผ่าน..วิญญาณยาย.... (เดี่ยวจะลองเข้าทรงดูนะครับ...ว่ายายแกพูดจริงหรือนั่งเทียน....อิ..อิ...) ขอบคุณที่แวะมานะครับ...
24 มิถุนายน 2551 09:39 น. - comment id 865128
24 มิถุนายน 2551 11:58 น. - comment id 865173
นายหง่าว เขียนยาวแต่อ่านแล้วเข้าท่ามากมาก.. :) นิทานนี้คงไม่ได้รับการพิมพ์แน่เลย...แต่ได้รับการถ่ายทอดจากรุ่นสู่รุ่นน่ะนายหง่าว..
25 มิถุนายน 2551 15:33 น. - comment id 865665
ขออีกสักเฮือก...เอ๊ย..ระลอกนะครับ... -คุณครูกระดาษทรายครับ... ได้คนเป็นกลางอีกคนแล้วละครับ... คุณยายแกคงดีใจ..นี่ผมนั่งเทียน... เอ๊ย...เข้าทรงรอแกนานแล้ว แกไม่เห็นพูดอะไรอีกเลยครับ...สงสัย แกเบื่อการเมืองซะแล้ว..อิ..อิ.. -ขอบคุณครับคุณกุ้งสำหรับคำชม. (จริงๆแค่เข้ามาอ่านผมก็ดีใจแล้ว ละครับ..ถือว่าให้ความสนใจ...อิ..อิ..) คือว่านิทาน เรื่องนี้คงเหมาะกับเด็กทียังฟังอะไรไม่ค่อย รู้เรื่องแหละครับ...ขืนไปเล่าให้เด็กที่พอฟัง อะไรรุ้เรื่องแล้วละก็..แกคงกลายเป็นเด็กเบื่อโลกและนึกโทษตัวเองที่เกิดมาในยุคนี้พอดี ดีไม่ดีแกอาจไม่อยากโตแล้วก็ได้ครับ.. แบบว่าสยดสยองในนิทานที่คุณยายเล่า.. หรืออาจกระโดดลงจากเปลไม่ยอมให้คุณยาย แกว่ง..เป้นการประท้วงแบบทารกน่ะครับ คุณกุ้ง..อิ..อิ... ขอบคุณทุกท่านที่มาเยี่ยมนะครับ... ว่างๆคุยกันใหม่เด้อ..งานเยอะมากๆต้อง ขอตัวก่อนนะครับ.... -
3 กรกฎาคม 2551 12:22 น. - comment id 868782
7 กรกฎาคม 2551 11:36 น. - comment id 870241
คุณโคลอนครับ... ผมดีใจมากที่คุณมา..อิ..อิ... มาแล้วช่วยไกวเปลแทนทีครับ.... ผมจะช่วยคุณยายพับถุงขาย...แหะ.แหะ คุณโคลอนสบายดีนะครับ...
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
