ขอเอางานของอังคาร กัลยาณพงศ์มาลงไว้ ชีวิตอยู่ในโหมดเศร้า เศร้าสุดๆเพื่อก่อเกิดสิ่งดี เสียเจ้าร้าวราวมณีรุ้ง มุ่งปรารถนาอะไรในหล้า แม้กระทั่งฟากฟ้า ซบหน้าติดดินกินทราย จะเจ็บจำไปถึงปรโลก รอยโศกฤรู้ร้างจางหาย จะเกิดกี่ฟ้ามาตรมตาย อย่าหมายว่าจะได้หัวใจ แม้เจ้าอุบัติบนสวรรค์ ข้าขอลงโลกันต์หม่นไหม้ สูเป็นไฟเราเป็นไม้ ทำลายให้สิ้นถึงวิญญาณ แม้แต่ธุลีมิอาลัย ลืมเจ้าไปชั่วกัลปาวสาน หากเกิดชาติไหนได้พบพาน จะทรมานควักทิ้งทั้งแก้วตา จะเกิดอยู่ใต้รอยเท้า ให้เจ้าเหยียบเล่นเหมือนเส้นหญ้า จะเจ็บจำพิษช้ำนานา ไปชั่วฟ้าชั่วดินสิ้นเอย...
yamayurikai 17 มิ.ย. 2551 18:27 น. - ID 116140 
2237
0
0
17 มิถุนายน 2551 21:20 น. - comment id 863142
บทกลอนที่หายไปนาน เคยอ่านเมื่อสมัยเรียนหนังสือ ท่องจนจำ....แต่ไม่อยากให้ใครพูดกะพี่รินแบบนี้เลย ...น่ากลัวออกนะคะ
18 มิถุนายน 2551 08:46 น. - comment id 863283
จริงด้วยค่ะพี่ริน เศร้าอ่ะ แต่ก็ "จะเกิดอยู่ใต้รอยเท้า ให้เจ้าเหยียบเล่นเหมือนเส้นหญ้า"
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
