อ่อนไหว.......

ทรายกะทะเล

นึกถึงวันเก่าเก่า มาเล่าสู่
เราเคยสู้กับชีวิต อย่างกล้าหาญ
แต่ใยมีคนพาลมาระราน
หญิงบางคน ชอบพาลสู่ตัวเรา
ทำทุกอย่างให้เรา ตกหลุมพราง
ดั่งหุ้นส่วนบอกอ้างขึ้นมาว่าเราเขลา
ตกหลุมพรางเขาได้ โง่นะเรา
ช่างซึมเซา เราไม่อยากเอ่ยถึงมัน
ก่อกำเนิดเกิดมาก็ผิดกันแล้ว
สกุลเราไม่แคล้วมีในชื่อซอยนั่น
ออกจะดังอยู่แถวไหน หากบอกก็รู้ทัน
ไม่อยากหวั่น ไหวอีก หลีกทางเดิน
พอมาหลีกให้ไป ก็เข้าใส่
มาระรานไรอะไรกันไม่ยักเขิน
หน้าด้านด้านมาทำให้เราต้องอยากเมิน
หญิงไม่เขิน อัปรีย์ มีทำไม
ทำให้ฉันอ่อนไหว ใจต้องช้ำ
ดูใจเธอดำทั้งที่ตัว มาผลักใส
เป็นเพราะเธอคนเดียวที่ทำให้ช้ำใจ
ฉันคนเดียว ที่เหนื่อยรู้ไหมเธอ
หญิงอย่างเธอต้องเอาพวกคนต่างชาติ
หากมีญาติรู้ไว้ว่าคนไทยก็ไม่เผลอ
คนไทยไทย ใครจะเอาคนอย่างเธอ
มาเสนอหน้า ยกให้เธอ ชนะไป
บอกกันแล้วนะว่าอย่ามายุ่งอีก
หากไม่หลีกทางที่ฉันต้องเดินหน้าไปที่ไหน
อย่างเธอนั้น มาทำให้ ฉันปั่นป่วนไป
รู้แล้วใยไม่รีบไป.......อย่ามาเลย...มาราวี
ถึงทำยบุญทั้งชาติก็ไม่เห็น
เธอไม่เคยอยากเป็นรองใครให้ฉันหนี
อุตส่าห์ หลีกทางให้แล้วยังตาม มาราวี
หากไม่มีอะไรทำ.......ทำให้ฉันอ่อนไหว.......จำไว้เลย.......