ได้โปรดอภัยให้กับฉัน... หากในวันวาน เคยทำให้เธอปวดร้าว ที่เคยไม่ใส่ใจ ในทุกทุกเรื่องราว ทำให้เธอต้องเหงา...และเจ็บช้ำใจ เพราะฉันได้แต่รับสิ่งดีดีที่เธอให้มา มากมาย จนมองไม่เห็นคุณค่าว่ามากแค่ไหน กลับมาตรงนี้เถอะนะคนดี..อยู่ตรงนี้ อย่าจากไป ฉันไม่ต้องการสิ่งเหล่านี้จากใคร หากไม่ใช่เธอ ถึงแม้จะมีใครมากมายรอบข้าง... อย่ากลัว...ว่าฉันจะไกลห่าง..เพราะยังรอเธอเสมอ ท่ามกลางคนเหล่านั้น...สายตาของฉัน ยังมองหาเธอ และยังคงเป็นเพียงเธอ..ที่จะห่วงใย หากได้ยินเสียงหัวใจของฉันร่ำร้อง ช่วยหันมอง มาที่เดิมสักครั้ง ได้ใหม ยินดีให้เธอต่อว่า หรือทำอะไรก็ได้จนสาแก่ใจ แค่ขอให้เธออย่าจากไปไหน..กลับมาอยู่ใกล้ใกล้เหมือนเดิม
3 มีนาคม 2545 02:50 น. - comment id 38319
ทำไม ต้องลงรูปปลาการ์ตูนด้วย มะเข้าใจตัวเองเลยแฮะ...อืมมม อื่มมมม... นั่นจิ... เหมือนที่พี่เคยลงเลยเนอะ.... จำได้ปะ.... ม่ายรุม่ายชิ....
3 มีนาคม 2545 02:55 น. - comment id 38323
คนเรามักไม่ค่อยมองเห็นความสำคัญกับสิ่งที่ตัวเองมีอยู่ (เพราะนั้นคือความเคยชิน) แต่คนเรามักจะเสียใจและร่ำร้องทุกครั้งที่สูญเสียสิ่งนั้นไปไป..กว่าเราจะรู้เห็นถึงคุณค่าของสิ่งนั้น เราก็ต้องแลกมันมาด้วยน้ำตาเสมอ....... อย่าลืมที่จะหันมองสิ่งที่อยู่ข้างๆเรา
3 มีนาคม 2545 04:13 น. - comment id 38338
Ummm....Why...
3 มีนาคม 2545 12:32 น. - comment id 38361
หาให้เจอไว ๆ นะ
3 มีนาคม 2545 12:44 น. - comment id 38365
บางครั้งคนเราก็เพิ่งจะเห็นค่าของสิ่งที่อยู่ใกล้ตัว...ก็ต่อเมื่อสายไปแล้ว เห็นด้วยกับข้าวปล้องอ่ะ....ว่าแต่เจทท์รู้แล้วยังอะ ว่าทำมัยเอารูปปลาการ์ตูนมาลง เฮ้อ! มะเข้าใจ อิอิ ^_^
3 มีนาคม 2545 19:42 น. - comment id 38405
ตบหัวแล้วกลับมาลูบหลัง คงต้องระวังไว้บ้างแล้วทูนหัว เหตุการณ์ที่ผ่านมาเจ็บจนต้องรู้จักกลัว เคยทุ่มไปจนสุดตัว...เจ็บจนทั่วหัวใจแล้วนะเออ เข็ดแล้วนะกับใครที่ทำให้เจ็บ
3 มีนาคม 2545 21:17 น. - comment id 38414
ชอบจัง....ทั้งกลอนทั้งปลาการ์ตูนเลยจ้ะ...อิอิ
4 มีนาคม 2545 21:00 น. - comment id 38627
ทุกคนนั้นแหล่ะต้องเสียสิ่งสิ่งนั้นไปก่อนถึงจะเห็นคุณค่า เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ