ทำไม...เวลาฝนตกจึงคิดถึงซึ่งคนรัก

อิงภู

ก่อนนานมาท้องฟ้าเคียงเพียงผืนน้ำ
ทั้งสองร่ำฉ่ำรักประจักษ์เห็น
ร่วมร้อยเรียงเคียงคู่ร่วมอยู่เย็น
ก่อนมาเป็นโลกเราเท่าที่ยืน
จึ่งเกิดพืชและสัตว์วัฏฏะวง
ท้องฟ้าคงรักผืนน้ำมิคร้ามขืน
แต่ผืนน้ำเอาใจใส่ในวันคืน
แด่สัตว์อื่นและพืชต่างอย่างมากมาย
จนละเลยเฉยชาท้องฟ้าห่าง
ให้เปลี่ยวว้างกว้างไกลไปสุดสาย
ผืนน้ำตื่นฟื้นผงกเมื่อนกกราย
จึงรู้ปลายท้องฟ้าว่าห่างกัน
ผืนน้ำเศร้าเท่าใดที่ใจครวญ
ทั้งม้วนคลื่นฝืนถ่อต่อสวรรค์
กี่ลูกคลื่นม้วนฝืนก็ครืนพลัน
มิอาจทันเท่าฟ้ามาเบื้องบน
แสนคิดถึงซึ่งธารท่องกับท้องฟ้า
ใยจากลาแล้วไม่กลับ ลับฉงน
ดวงอาทิตย์ อดสงสารการกมล
จึงส่องบนผืนน้ำเป็นฉ่ำไอ
เป็นปุยเมฆเสกรูปเป็นเรื่องเล่า
ให้ท้องฟ้าได้ยินเอาเข้าใจไหม
ผืนน้ำยังคิดถึงซึ่งวันใด
ท้องฟ้าได้แนบชิดสนิทกัน
ท้องฟ้าบอกว่าอยู่สูงเกินจะกลับ
ส่วนปุยเมฆก็ขยับรับสานฝัน
อาสาส่งความคิดถึงซึ่งจำนรรจ์
เป็นสายฝนพรมชั้นกลั่นลงมา
เมื่อฝนตกจึงคิดถึงซึ่งคนรัก
เหมือนท้องฟ้าทายทักในเวหา
กลั่นคำนึงความคิดถึงเป็นน้ำตา
สู่ผืนน้ำแห่งธาราและผืนใจ.