ถึงทีข้าจะเอาคืน

มันตราแห่งสายลม

อัสดง ลาลับ ขอบฟ้า
นกกา บินกลับ ลับหาย
เมฆดำ ก่อตัว วุ่นวาย
ฟ้าร้อง หยาบคาย น่ากลัว
ต้นไม้ งดไหว หยุดนิ่ง
มดวิ่ง ขึ้นสู่ ที่สูง
รถลาก จอดไว้ ไร้จูง
คนมุง แหงนมอง ท้องฟ้า
ทันใด เสียงดัง กึกก้อง
ฟ้าร้อง เสียงดัง กังขา
ฟ้าแลบ วาบใจ เฉียดตา
ทันใด ฟ้าผ่า ปลายไม้
ลมเริ่ม พัดแรง แข็งซู่
เริ่มรู้ พายุ เข้าใกล้
เมฆดำ ลอยต่ำ ทันใด
ลมพัด ไม้ไกว รุนแรง
ไม้ล้ม ไม้หัก กราดเกลื่อน
หลังคา เฉวียน ลอยล่อง
มนุษย์ หมอบราบ กราบกอง
เด็กร้อง กระจอ งอแง
ทันใด ลูกกลม สีขาว
ลูกเท่า มะนาว ผลได้
หล่นร่วง จากบน ฟ้าไกล
ตกไหล กองปู ขาวพรม
ไม้พืช ไม้ผล ยืนต้น
อีกทั้ง ผู้คน สัตว์หลาย
โดนก้อน ลูกเห็บ เจ็บตาย
เสียหาย ทั่วหน้า ธานี
พายุ กระหน่ำ ซ้ำซัด
ลมพัด น้ำหลาก มากแสน
ผู้คน พลัดพราก จากแดน
หลายแสน จมใต้ โคลนตม
เสียดาย เสียใจ สุดยิ่ง
ทุกสิ่ง ที่เห็น เลือนหาย
ที่เห็น ตั้งอยู่ กลับกลาย
เลือนหาย ลาลับ กับตา
ฟ้าแจ้ง ฝนจาง สว่างโล่
เสียงโห่ ร่ำไห้ ระงมลั่น
เมื่อรู้ คนรัก พรากกัน
ตายแล้ว ตรงนั้น ใต้โคลน
แม่เฒ่า ก็เฝ้า ค้นหา
พ่อตา ก็เฝ้า เสาะแสวง
สามี ก็ค้น จัดแจง
ทุกแห่ง ทุกหน ปนเป
แสนเศร้า ลูกพลัด แม่พราก
ภรรยา ก็จาก สามีเห็น
เด็กน้อย จมน้ำ ทั้งเป็น
ความหนาว เยือกเย็น จับใจ
เคราะห์กรรม ครั้งนี้ ใหญ่นัก
ไร้หลัก ไร้ถิ่น หวงแหน
ไร้คู่ ไร้รัก จากแดน
ธรรมชาติ จักแม้น เอาคืน
เตือนแล้ว นะเจ้า สหายเอย
เจ้าเคย ทำอะไร ให้ข้า
เจ็บแสบ มากล้น เหลือคณา
คราวนี้ ถึงทีข้า...จะเอาคืน