** ดั่งพฤกษาชาติ **

แก้วประเสริฐ

                 **  ดั่งพฤกษาชาติ  **
..๏ ใบไม้หวิวพลิ้วตวัด            ดุจสะบัดจิตใจฉัน
แกว่งไกวฤทัยพลัน                 กิ่งก้านสั่นหัวใจตรม ๚ะ๛
 ..๏ พฤกษาชาติสอาดยิ่ง          กริ่งเกรงสิ่งสุดขื่นขม
อ้างว้างทุกข์ระทม                  ดั่งอสุชลนภาโปรย   ๚ะ๛
  
  ..๏ ใบไม้หวิวพลิ้วตวัดเหมือนมัดจิต
หวนใฝ่คิดซ่านซ่านิจจาเฉลย
สายลมแกว่งใบไม้ครั้นได้เชย
สิ่งงอกเงยดุจก้านผ่านอกตรม ๚
  ..๏ ยามโชยผ่านก้านกิ่งอิงแนบข้าง
เหลืออ้างว้างฝากไว้ฤทัยขม
กริ่งเกรงสิ่งไขว่คว้ามารื่นรมย์
หลังเชยชมผ่านพลิ้วระลิ่วครวญ ๚
  ..๏ ดั่งอสุชลนภาลัยในฟากฟ้า
ยามโปรยมาชื่นฉ่ำมิกำสรวล
หลังสิ้นหลั่งหนีพรากจากเนื้อนวล
ปั่นป่วนหวนสิ่งหอมย้อมมิลา ๚
  ..๏ โอ้ชีวิตใยเป็นถึงเช่นนี้
หวานที่มีซึ้งไว้ใคร่หวนหา
ดุจใบไม้ลมผ่านพลัดจากมา
ช่างเหว่ว้าลอยล่องท้องสายธาร ๚
  ..๏ ยากจะหวนกลับต้นจนพลั้งพราก
แสนเหนื่อยยากร่วมเรียงเคียงประสาน
สั่นพลิกพลิ้วปลิวสบัดจนลนลาน
คล้ายเหตุการณ์พฤกษาพนาไพร ๚ 
  ..๏ อ้างว้างหวนโชยกลิ่นประทินหอม
ยามดมดอมสิ้นพรากมาผลักไส
จะโน้มกิ่งเหลือก้านผ่านสิ่งใน
เหลือหัวใจชอกช้ำพร่ำสายลม. ๚ะ๛
       ***  แก้วประเสริฐ.   ***