ใครกันเล่า......จะเข้าใจฉัน ?
วรรธนภิโยกุล
ก็แค่ต้องการคนเข้าใจ
ไม่ต้องการให้ใครมาใส่ใจฉัน
แค่ใครสักคนที่พร้อมจะปลอบโยนกัน
ไม่ว่าเวลาจะเลยผ่านนานเท่าไร
คงมีเพียงแค่คนในความฝันเท่านั้น
ที่จะเป็นดังใจฉันปรารถนาได้
แค่เพียงภาพฝันที่ล่วงเลยผ่านลอยไป
ที่เหลืออยู่คือใจที่ไร้ความสำคัญ
มีเพียง1กายและ1ใจให้เหงา
จะสุขจะเศร้าก็มีเพียงตัวเราก็เท่านั้น
แล้วจะเรียกร้องอะไรกัน
ในเมื่อไม่อาจได้มันมาดังใจ
คนบนฟ้าช่างใจร้าย
ไม่เคยส่งใครให้เข้ามาดูแลหัวใจฉัน
ให้มีเพียงใจทีร้าวราน
เปรียบดังสายลมที่พัดผ่านแล้วผ่านเลย
หากต้องทนทุกข์อยู่อย่างนี้
หัวใจที่มีก็อาจต้องเศร้าหมอง
เมื่อไม่มีชายใดมาจับจอง
มีเพียงความเหงาที่ก้องในสมองตัวเอง