กรีดน้ำตารินรดกี่หยดไหล กลีบหัวใจจึงหายคลายหม่นหมอง จะปรับปลดลดทุกข์ที่จับจอง คงจะต้องรู้เหตุแห่งเวทนา หากใฝ่สูงเกินศักดิ์รักต้องห้าม เข้านิยามมองเครื่องบินถวิลหา หากใฝ่ฝันยศศักดิ์และเงินตรา โลภก็พาทุกข์ใจไม่วายตรอม หากกินน้ำใต้ศอกต้องกลอกหน้า หมดคุณค่าสูญสิ้นสิ่งถนอม จะโทษใครเพราะใจใคร่ยินยอม หลั่งน้ำตาจนหน้ามอมใครจะแล ต้องเข้มแข็งมั่นคงดำรงศักดิ์ เห็นต้นเหตุเป็นประจักษ์หาทางแก้ ต้องปรับเปลี่ยนพฤติกรรมอย่าเชือนแช ไม่ยอมแพ้พ่ายภัยใจตนเอง...
17 มีนาคม 2551 23:41 น. - comment id 832657
ปลอบอย่างไรใจหมองยังร้องไห้ น้ำตาไหลโถมถั่งดั่งสายฝน ยากลืมเลือนลบช้ำกล้ำกลืนทน เงาเมฆหม่นหมองช้ำครอบงำใจ.........
18 มีนาคม 2551 07:23 น. - comment id 832673
หากจะต้องพ่ายแพ้แก่ชีวิต ขอลิขิตขีดเส้นดั่งเช่นฝัน มีเพียงใจมอบไว้ให้แก่กัน คือคำมั่นที่เขียน..มิเปลี่ยนแปลง...ฯ แวะมาทักทายกันค่ะ...คิดถึงนะคะ....
18 มีนาคม 2551 07:48 น. - comment id 832677
ความพ่ายแพ้ที่ใจใช่ที่อื่น ตัดความรักหยัดยืนฝืนทนไว้ กรีดรอยแผลพุพองออกจากใจ เริ่มต้นใหม่ก้าวไกลให้สุดทาง สวัสดีอ่ะ พี่ฤกษ์ ดอกบัวมาช่วยปลอบด้วยคนอ่ะ
18 มีนาคม 2551 07:49 น. - comment id 832678
หลั่งน้ำตาจนหน้ามอมใครจะแล... อิอิอิ.. แบบเรนมองเห็นภาพตอนที่ขี้แย.. รู้สึกแย่.. จัง.. มี้ว่าหน้ามอมยังกะหน้าเจ้าวุ้น.. อิอิอิ .. เรนแวะมาทักทาย อรุณสวัสดิ์พี่ฤกษ์นะคะ..
18 มีนาคม 2551 07:50 น. - comment id 832679
โห้ย..กี้เรนคลิ้กผิดนะคะ.... .. แว้ป
18 มีนาคม 2551 07:53 น. - comment id 832681
แค่หนึ่งวิ..ของเรนกับบัว.. เรนอรุณสวัสดิ์..บัวนะคะ .... กราบสวยๆ..พี่ราชิกาของเรนด้วยนะคะ.... ...
18 มีนาคม 2551 08:47 น. - comment id 832696
นอกจากขี้หลี ยังขี้สงสารอีกเหรอคะ ^_^
18 มีนาคม 2551 09:47 น. - comment id 832724
สวัสดีครับพี่ฤกษ์ นานๆ ครั้งจะได้เข้ามาครับ คิดถึงมิตรเก่าๆ ฤกษ์ น้ำ ใจปลายทาง ดอกข้าว สีน้ำฟ้า ราชิกา ฯลฯ และอีกหลายๆ คน ชีวิตเดินทางเสียมาก จากชนบทสู่พงไพร ว่างๆ ก็พาหัวใจไปท่องวนา อาบน้ำลำธาร โดยเฉพาะ ป่ายอดโดม น้ำตกห้วยหลวง ภูจองนายอย ที่น้ำยืนครับ
18 มีนาคม 2551 14:09 น. - comment id 832793
น้องสาวคนนี้ก็เศร้านะ รีบ ๆ มาเช็ดน้ำตาด่วนเลย อิอิ หมดทิชชู่ไปหลายกล่องแล้ว ขอมือเธอหน่อยไว้คอยเป็นแรงผลักดัน ฝันอันยิ่งใหญ่ เอิ๊ก ๆๆๆ แวะมาส่งยิ้มหวาน ยามบ่าย ๆ
18 มีนาคม 2551 20:36 น. - comment id 832851
จะปรับปลดลดทุกข์ให้สุขสันต์ และลืมวันคืนเศร้าเฝ้าหมั่นหมาย แต่กลับเพิ่มเหงาเศร้าเฝ้าเคียงกาย อยู่กับความเดียวดายไม่เว้นวัน จริง ๆ ไม่ใช่คนเจ้าน้ำตา แต่ก็กลัวไม่มีใครปลอบ เลยต้องขององแงสักหน่อย อิอิ
19 กรกฎาคม 2552 16:28 น. - comment id 1016348
วันนี้มาดูกลอนเก่า ปลอบคนเจ้าน้ำตา ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ขอบคุณย้อนหลังนะคะ