หมาขี้เรื้อน

** หมาขี้เรื้อน **
เป็นคติที่สอนไว้ในเหตุผล
การฝึกตนควรมองตรองศึกษา
มีหลายอย่างประวิงกาลผ่านมา
ทุกเวลาควรมองฝึกครองกมล
ด้วยจิตเราปัจจัยในสาเหตุ
มีขอบเขตมักเปลี่ยนเวียนสับสน
มิได้สิ่งหมายปองสนองเวียนวน
มักปะปนคลุ้งเคล้าเย้ายวนหทัย.
*** แก้วประเสริฐ. ***

" เป็นของดีที่เพื่อนส่งมาให้อ่านเห็นว่าดีจึงนำมาให้อ่านกันครับ "
ลูกชายนักธุรกิจใหญ่มีชื่อเสียงระดับประเทศคนหนึ่งเพิ่งสำเร็จการศึกษากลับมาจากเมืองนอก
ยังไม่ทันทำงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอันก็ถูกผู้เป็นแม่ขอร้องให้บวชเรียนเสียก่อน
เพื่อเห็นแก่แม่..บัณฑิตใหม่หมาดๆจากเมืองนอกจึงบวชอย่างเสียไม่ได้
เมื่อบวชที่วัดใหญ่ในกรุงเทพฯแห่งหนึ่งเสร็จแล้ว
ผู้เป็นแม่จึงพาไปฝากให้จำพรรษาอยู่กับพระวิปัสสนาจารย์รูปหนึ่งที่วัดป่าแถวภาคอีสาน
พระหนุ่มการศึกษาสูงมาจากตระกูลผู้ดีมีแต่ความสุขสบาย
เมื่อมาอยู่วัดป่ากว่าจะปรับตัวได้จึงใช้เวลานานเป็นแรมเดือน
แต่ก็นั่นแหละกว่าจะนิ่งก็ทำเอาพระร่วมวัดหลายรูปพลอยอิดหนาระอาใจไปตามๆกัน
ปัญหาที่ทำให้พระทั้งวัดเหนื่อยหน่ายจนนึกระอาก็เพราะพระใหม่มีนิสัยชอบจับผิด
และชอบอวดรู้ยกหู ชูหางตัวเองอยู่เป็นประจำ
วันแรกที่มาอยู่วัดป่าก็นึกเหยียดพระเจ้าถิ่นทั้งหลายว่าไม่ได้รับการศึกษาสูงเหมือนอย่างตน
ออกบิณฑบาตได้อาหารท้องถิ่นมาก็ทำท่าว่าจะฉันไม่ลง
เห็นที่วัดใช้ตะเกียงน้ำมันก๊าดแทนไฟฟ้าก็วิพากษ์วิจารณ์เสียเป็นการใหญ่หาว่าล้าสมัย
ไม่รู้จักใช้เทคโนโลยี่ ตอนหัวค่ำมีการทำวัตรสวดมนต์เย็นก็บ่นว่า
ท่านรองเจ้าอาวาสทำวัตรนานเหลือเกินกว่าจะสิ้นสุดยุติได้ก็นั่งจนขาเป็นเหน็บชา
ครั้นพอถึงเวรตัวเองล้างห้องน้ำเข้าบ้างก็ทำท่าจะล้างอย่างขอไปทีล้างไปบ่นไป
ประเภทตูจบปริญญาโทมาจากเมืองนอกต้องมาเข้าเวรล้างห้องน้ำร่วมกับใครก็ไม่รู้
โอ้ชีวิต! ความสำรวยหยิบโหย่งทำให้พระใหม่ไม่พอใจสิ่งนั้นสิ่งนี้ถือดี
ว่าตัวเองมีชาติตระกูลสูง มีการศึกษาสูงกว่าใครในวัดนั้น
ผิวพรรณก็ดูสะอาดสะอ้านชวนเจริญศรัทธากว่าพระรูปไหนทั้งหมด
มองตัวเองเปรียบกับพระรูปอื่นแล้วช่างรู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่าทุกประตู
นึกแล้วก็ยิ้มกระหยิ่มอยู่ในใจกลับเข้ากุฏิเมื่อไหร่ก็เอาปากกามาขีดเครื่องหมายกากบาทบนปฏิทิน
นับถอยหลังรอวันสึกด้วยใจจดจ่อ
อยู่มาได้พักใหญ่พระใหม่อดีตนักเรียนนอกก็สังเกตเห็นว่าท่านเจ้าอาวาสวัดป่าแห่งนี้ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา
ซ้ำนานๆครั้งจะออกมาให้โอวาทกับลูกศิษย์เสียทีหนึ่ง
วันๆไม่เห็นท่านทอะไรเอาแต่กวาดใบไม้ เก็บขยะ
ซักผ้าเอง (เณรน้อยก็มีไม่รู้จักใช้) สอนก็ไม่สอน
การบริหารวัดก็มอบให้ท่านรองเจ้าอาวาสเป็นคน
จัดการไปเสียทุกอย่าง เห็นแล้วเลยนึกร้อนวิชา
เสนอให้ปรับโน่นลดนี่สารพัดที่ตัวเองเห็นว่าไม่เข้าท่าล้าสมัย
รวมทั้งให้เสนอให้วัดใช้ไฟฟ้าแทนตะเกียงด้วยอีกข้อหนึ่งเพราะตนเห็นว่ายุคสมัยก้าวไกลมามากแล้ว
ไม่ควรจะทำตนเป็นคนหลังเขาให้คนอื่นเขาดูถูก
อีกหนึ่งในข้อวิจารณ์จุดด้อยของวัดทั้งหลายเหล่านั้นพระใหม่เสนอให้
หลวงพ่อเจ้าอาวาส
มีปฏิสัมพันธ์กับพระลูกวัดให้มากขึ้นกว่านี้ สอนให้มากขึ้นเทศน์ให้มากขึ้น
และแนะนำว่าคนระดับผู้บริหารไม่ควรจะทำงานอย่างการซักจีวรเองเป็นต้นด้วยตนเอง
ควรจะกระจายอำนาจมอบงานให้คนอื่นทำดีกว่า
เย็นวันนั้นเป็นวันพระสิบห้าค่ำ
หลวงพ่อเจ้าอาวาสมานั่งทำวัตรที่โบสถ์ธรรมชาติกลางลานทรายด้วย
ท่านไม่ลืมที่จะหยิบข้อเสนอแนะจากพระใหม่มาอ่านให้พระหนุ่มสามเณรน้อย
ทั้งหลายฟังแต่ท่านไม่บอกว่าพระรูปไหนเป็นคนเขียน
อ่านจบแล้วหลวงพ่อก็ยิ้มอย่างมีเมตตาพลางหยิบไมโครโฟนขึ้นมา
แล้วชี้ให้ภิกษุหนุ่มสามเณรน้อยทั้งหลายดูหมาขี้เรื้อนตัวหนึ่ง
ที่นอนอยู่ใต้ม้าหินอ่อนตัวหนึ่งจากใต้ต้นอโศกที่อยู่ ใกล้ๆ
เธอทั้งหลายเห็นหมาขี้เรือนตัวนั้นหรือไม่ เจ้าหมาตัวนั้นน่ะมันเป็นขี้เรื้อน
คันไปทั้งตัว ฉันเห็นมันวิ่งวุ่น ไป มาทั้งวัน
เดี๋ยวก็วิ่งไปนอนตรงนั้นเดี๋ยวก็ย้ายมานอนตรงนี้
อยู่ที่ไหนก็อยู่ไม่ได้นานเพราะมันคัน แต่พวกเธอรู้ไหม
เจ้าหมาตัวนั้นน่ะมันไปนอนที่ไหนมันก็นึกด่าสถานที่นั้นอยู่ในใจ
หาว่าแต่ละที่ไม่ได้ดั่งใจตัวเองสักอย่าง นอนที่ไหนก็ไม่หายคัน
สถานที่เหล่านั้นช่างสกปรกสิ้นดี
คิดอย่างนี้แล้วมันจึงวิ่งหาที่ที่ตัวเองนอนแล้วจะไม่คัน
แต่หาเท่าไหร่มันก็หาไม่พบสักที
เลยต้องวิ่งไปทางนี้ทางโน้นอยู่ทั้งวัน เจ้าหมาโง่ตัวนั้นมันหารู้สักนิดไม่ว่า
เจ้าสาเหตุแห่งอาการคันนั้นหาใช่เกิดจากสถานที่เหล่านั้นแต่อย่างใดไม่
แต่สาเหตุแห่งอาการคันอยู่ที่โรคของตัวมันเองนั่นต่างหาก
พูดจบแล้วหลวงพ่อก็วางไมโครโฟนลงเป็นสัญญาณให้รู้ว่า ได้เวลาภาวนาหลังการทำวัตร
สวดมนต์เย็นแล้ว
ขณะที่ทุกรูปนั่งหลับตาภาวนาอย่างสงบนั้น
ในใจของพระใหม่กลับร้อนเร่าผิดปกติ นอกสงบ แต่ในวุ่นวาย
นึกอย่างไรก็มองเห็นตัวเองไม่ต่างไปจากหมาขี้เรื้อนที่หลวงพ่อชี้ให้ดู
ยิ่งนั่งสมาธินานๆ ยิ่งคันคะเยอในหัวใจ ทั้งอายทั้งสมเพชตัวเอง
นับแต่วันนั้นเป็นต้นมาพระใหม่อดีตนักเรียนนอกก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน
จากคนพูดมากกลายเป็นคนพูดน้อย จากคนที่หยิ่งยโสกลายเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน
จากคนที่ชอบจับผิดคนอื่นกลายเป็นคนที่หันมาจับผิดตัวเอง
เมื่อออกพรรษาแล้วโยมแม่มาขอให้ลาสิกขาเพื่อกลับไปสืบต่อธุรกิจจากครอบครัวท่านก็ยังไม่ยอมสึก
" อาตมาเป็นหมาขี้เรื้อน
ขออยู่รักษาโรคจนกว่าจะหายคันกับครูบาอาจารย์ที่นี่อีกสักหนึ่งพรรษา "
โยมแม่ได้ฟังแล้วก็ได้แต่ยกมืออนุโมทนาสาธุการกราบลาพระลูกชาย
แล้วก็เดินออกจากวัดไปขึ้นรถพลางนึกถามตัวเองอยู่ในใจว่าคำว่า
หมาขี้เรื้อน ของพระลูกชายหมายความว่าอย่างไรกันแน่หนอ
ถ้าเรา ยังเป็น โรค อยู่ในใจ ไม่ว่าเราย้ายงาน ไปที่ไหน
เราก็บ่นว่าสถานที่เหล่านั้น สกปรก สิ้นดี
จากคุณ nidnoi ครับ
*** แก้วประเสริฐ. ***

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

แก้วประเสริฐ 23 ก.พ. 2551 14:15 น. - ID 112920

1177

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/112920 ที่มา: ของฝากจากเพื่อน , แก้วประเสริฐ

comments powered by Disqus

ลานเทวา

23 กุมภาพันธ์ 2551 14:33 น. - comment id 826213
```
คิดถึงบรรยากาศ วัดป่า ครับ
```

ไหมไทย

23 กุมภาพันธ์ 2551 14:53 น. - comment id 826220

..เคยอ่านเรื่องนี้เหมือนกันค่ะ

เห็นด้วยกับคนเราที่มักมองไม่เห็นผิดตนเองแต่เห็นผิดที่ผุ้อื่น...เนาะ

มาย่า

23 กุมภาพันธ์ 2551 16:19 น. - comment id 826230


คะ..ความผิดของผู้อื่นมองเห็นง่าย
แต่ของตัวเองไม่ยอมดู อืมมม
ต้องให้คนข้างๆคอยสกิด

กชมนวรรณ

23 กุมภาพันธ์ 2551 16:49 น. - comment id 826233

 ทักทายค่ะ ครูแก้ว สรุปว่าทุกสิ่งอย่างอยู่ที่ตัวเรา อิอิ สบายดีนะค่ะ

Silver Snitch

23 กุมภาพันธ์ 2551 17:28 น. - comment id 826236


I'm trying hard to understand this story,
but there are TOO many Thai vocabularies that I don't know before. I understand only few words .. what should I do? I'm sorry.

มายอามีน

24 กุมภาพันธ์ 2551 04:12 น. - comment id 826302

คนบนเกาะ

24 กุมภาพันธ์ 2551 06:55 น. - comment id 826320

   มารับธรรมทานตอนเช้าครับ   การพิจารณาตัวเองก่อน  ย่อมดีกว่าฉะนี้แล...

ปราณรวี

24 กุมภาพันธ์ 2551 06:55 น. - comment id 826322




สวัสดีค่ะคุณลุงแก้ว

อ่านแล้วให้ข้อคิดดีจังเลยค่ะ...อิอิ...ป ชักคันๆ
ตัวยังไงไม่ทราบค่ะ

ช่ออักษราลี

24 กุมภาพันธ์ 2551 07:10 น. - comment id 826326

สวัสดีตอนเช้าค่ะ คุณครูแก้ว

ดีนะคะที่พระรูปนั้นไม่เกิดอารมณ์โมโห
แล้วลาสิกขากลางคัน แสดงว่าพระรูปนี้
ยังเป็นพระที่ดีค่ะ ที่สามารถมองเห็นความ
ไม่ดีในตัวเอง เรียกว่าสำนึกได้ แม้นจะ
ภายหลังก็ตาม แต่มีอีกหลายคนนะคะใน
สังคมนี้ที่ทำผิดแล้วไม่ยอมรับ ก็จะเป็น
ที่ปวดเศียรเวียนเกล้าแก่บุคคลในสังคม

หยดน้ำ

24 กุมภาพันธ์ 2551 08:03 น. - comment id 826331



ความสงบในใจใช่หายาก
เรียนรู้จากจิตใจเจ้าฝึกฝน
ใจหนึ่งใจยกพิจารณาเข้าใจตน
ใช่เวียนวนหลุ่มหลงในอบาย

หมองอิง

24 กุมภาพันธ์ 2551 08:31 น. - comment id 826342

อ่านเรื่องราวแล้ว..นำมาปรับใช้กับชีวิตได้ดีค่ะ.. ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ ..บทกลอนดีๆ ค่ะ.. 
** สวัสดียามเช้า..รักษาสุขภาพนะคะ.. **

แก้วประเสริฐ

24 กุมภาพันธ์ 2551 11:45 น. - comment id 826396


คุณ คนลานเทวา

          ครับเป็นเรื่องจริงครับ ผมคิดว่าเป็นวัดป่า
ที่ปราชญ์ไทยเราครับ คือท่านพุทธทาสภิกขุกระมัง
ครับแต่เป็นเรื่องจริงครับ ส่วนกลอนนั้นผมแต่ง
ขึ้นเอง ขอบคุณที่มาเยี่ยมครับ

            แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

24 กุมภาพันธ์ 2551 11:48 น. - comment id 826397


คุณ ไหมไทย

          ผมคิดว่าเป็นของท่านพุทธทาสภิกขุครับเป็น
เรื่องจริงที่เล่ากันมาเพื่อนส่งมาให้ เห็นว่าดีเลย
นำมาลง ส่วนกลอนผมแต่งขึ้นเองครับพราะว่าหน้า
นี้เป็นหน้ากลอนครับ ขอบคุณครับ

                 แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

24 กุมภาพันธ์ 2551 11:53 น. - comment id 826399


คุณ มาย่า

       ครับมักจะเป็นเช่นนั้นครับ ทางพระว่าจิตที่
ฝึกดีแล้วย่อมนำความสุขมาให้  ครับเช่นเดียวกัน
หากเรามองตัวเราก่อนที่จะไปมองคนอื่นนั้นก็ย่อม
มีสติพิจารณาตนเองได้ว่าดีหรือชั่วครับ 
การมองในสิ่งรอบข้างย่อมดีขึ้นเข้าใจยิ่งขึ้นครับ
ขอบคุณที่มาเยี่ยมครับ

                  แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

24 กุมภาพันธ์ 2551 11:57 น. - comment id 826400


คุณ กชมนวรรณ

         ขอบคุณครับ ใช่แล้วทุกๆสิ่งจะดีหรือชั่วอยู่
ที่ตัวของเราเองหากใช่มาทำให้เราได้ หากเรามี
สติพิจารณาหาเหตุผลไม่คล้อยตามไปตามโมหะ
โทสะและโลภะแล้ว การพิจารณาควรมองตัวเราเป็น
เหตุแล้วผลก็จะตามมาจ๊ะ ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างสำเร็จ
ได้ด้วยใจจ๊ะ รักเสมอ

             แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

24 กุมภาพันธ์ 2551 12:12 น. - comment id 826402


dear silver snitch

       please pardon me because I see that it is
very good sorry for poem I write it thank you and
miss you now

              kaewprasert

แก้วประเสริฐ

24 กุมภาพันธ์ 2551 12:14 น. - comment id 826403


คุณ มายอามีน

          ขอบคุณมากครับว่างๆแวะมาเยี่ยมบ้างนะครับ

               แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

24 กุมภาพันธ์ 2551 12:16 น. - comment id 826404


คุณ คนบนเกาะ

       ครับการพิจารณาตนเองก่อน นั่นคือสิ่งที่ถูกต้อง
เพราะเราจะมีสติปัญญาพิจารณาถึงเหตุและผลของ
เรื่องนั้นๆก่อนครับ ขอบคุณครับ

              แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

24 กุมภาพันธ์ 2551 12:18 น. - comment id 826407


คุณ ปราณรวี

         ภาพสวยจังผมเก็บไว้แล้วครับ  ผมคิดว่า
เป็นของปราชญ์ทางพระครับคือพุทธทาสภิกขุครับ
ใช่หรือไม่   ไม่ค่อยแน่ใจครับ ขอบคุณครับ

              แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

24 กุมภาพันธ์ 2551 12:24 น. - comment id 826408


คุณ ช่ออักษราลี

       ตามความเห็นนะครับว่าน่าจะเป็นท่านปราชญ์
ทางพระคือท่านพุทธทาศภิกขุ เพราะเวลาจะอบรม
สาณุศิษย์ท่านมักจะเกิดขึ้นลานหินใต้ต้นไม้ เพราะ
ผมเองก็เคยไปเที่ยวมาครับและไปนมัสการรูปท่าน
ในเนื้อเรื่องคล้ายๆกับเหตุการณ์เพราะจะมีหมาด้วย
ครับ  ระดับท่านย่อมละแล้วซึ่งกิเลสทั้งปวงย่อมปราศ
จาก โลภะ โทสะ และโมหะ แล้วครับ ก่อนอื่น
ท่านต้องสังเกตุออกท่านพูดไม่มากหรอกครับ
พูดน้อยแต่ละคำพูดท่านมักล้วนด้วยเหตุผล
ทั้งสิ้นครับ  ขอบใจมากจ้ารักเสมอ

                แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

24 กุมภาพันธ์ 2551 12:26 น. - comment id 826409


คุณ  หยดน้ำ
  
          ครับเป็นกลอนธรรมที่ดียิ่งครับ ขอบคุณที่
ช่วยเสริมนะครับ ว่างๆมาเยี่ยมบ้างนะครับขอบคุณ

                 แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

24 กุมภาพันธ์ 2551 12:30 น. - comment id 826410


คุณ หมองอิง

        ผมก็เห็นตรงกับความคิดคุณเช่นเดียวกันครับ
เพราะสิ่งในโลกใบนี้มันวุ่นวายยิ่งนักหากตาม
กระแสย่อมยิ่งยุ่งมาขึ้นดังลิงในแหแหละครับ
การฝึกฝนจิตเรานี่แหละทำให้เกิดปัญญาประกอบ
กับสติความคิดอ่านดำริห์ไตร่ตรองเกิดขึ้นครับ
ขอบคุณมากครับ โทษที่มาสวัสดีท่อนหลังครับ ขอบคุณ

                แก้วประเสริฐ.

อรุณสุข

24 กุมภาพันธ์ 2551 15:18 น. - comment id 826435

ธรรมแท้ๆนี่..ไม่ต้องสรรคำพูดให้งดงาม..แต่สิ่งรอบๆตัวเรานั้นเป็นธรรมทั้งสิ้น..ครับ

แก้วประเสริฐ

24 กุมภาพันธ์ 2551 17:52 น. - comment id 826450


คุณ อรุณสุข

      ใช่แล้วครับธรรมชาติคือธรรมะอันแท้จริงไม่
อยู่ไกลหรอกอยู่ในตัวเราเองนี่แหละหากทำตัว
เราให้เหมือนธรรมชาติได้ก็จะประสบธรรมรู้แจ้ง
ครับ เช่นทำไมต้นไม้จึงแห้งเหี่ยวและตายไป
เป็นต้นครับแม้แต่ต้นไม้ใหญ่ๆก็ตาม ขอบคุณครับ

              แก้วประเสริฐ.

ครูใหญ่โรงเรียนเล็ก

24 กุมภาพันธ์ 2551 21:50 น. - comment id 826474

ดีจังครับ
การบวชมีผลต่อชีวิตมากมาย 
ผมบวชที่วัดป่าเหมือนกัน 1 เดือน 
ถึงไม่เต็มพรรษาแต่ก็รู้ว่าผลบุญมีจริง

แก้วประเสริฐ

24 กุมภาพันธ์ 2551 22:42 น. - comment id 826483


คุณ ครูใหญ่โรงเรียนเล็ก

         ขอบคุณมากครับครูที่แวะมาเยี่ยมเยียนผม
ยังจำเหตุการณ์ต่างๆคราวไปเยือนโรงเรียนครู
ได้อย่างแม่นยำ และพวกเราไปทอดผ้าป่ากันที่
วัดหลวงพ่อสบายดีหรือเปล่าครับ ท่านน่าเคารพ
นับถือจริงๆครับ ตอนนี้งานครูคงจะมากนะครับ
การบวชเรียนที่จริงผมรับราชการอยู่ในระหว่าง
นั้นผมเข้าเวรมีการแทนเวรกันได้ ผมขออนุญาต
ผู้บังคับบัญชาขอบวชทีแรกตั้งใจว่าจะบวชไม่นาน
แต่พอเข้าไปศึกษาพระธรรมเกิดทำให้จิตใจผม
ร่าเริงผ่องใส ผมนั่งสมาธิทุกวันหน้าพระประธาน
เกิดเหตุการณ์ปลาดมากมาย เล่าให้ฟังแค่นี้
นะครับ จึงบวชต่อจนครบหนึ่งพรรษา สอบ
นวกะภูมิอารามหลวงเกิดฟลุ๊คครับได้ที่หนึ่ง
พร้อมประกาศนียบัตรด้วยครับ ดีใจจังที่พบ
และคิดว่าคุณครูคงจะได้สิ่งมากมายในพระธรรม
ขอบคุณมากครับ รักคิดถึงเสมอครับ

                แก้วประเสริฐ.

เพียงพลิ้ว

25 กุมภาพันธ์ 2551 08:42 น. - comment id 826564

สอนใจหลานได้หลายอย่างเลยค่ะคุณลุง

แก้วประเสริฐ

25 กุมภาพันธ์ 2551 10:59 น. - comment id 826604


คุณ เพียงพลิ้ว

          ลุงเห็นว่าเป็นเรื่องที่ดีมากรู้สึกว่าก็เคยอ่าน
มาแล้วเหมือนกันแต่ไม่ได้เก็บไว้  พอเพื่อนส่งมา
ให้อ่านอีกก็เลยนำมาส่งให้อ่านกันจ้า รักเสมอ

                แก้วประเสริฐ.

โคลอน

25 กุมภาพันธ์ 2551 14:00 น. - comment id 826655

มองตัวเองให้ออก...ก่อนเนาะ....แล้วค่อยไปมองคนอื่น ขอบคุณที่นำมาแบ่งปันนะคะ

แก้วประเสริฐ

25 กุมภาพันธ์ 2551 14:14 น. - comment id 826663


คุณ โคลอน

         ถูกต้องที่สุดครับก่อนจะทำอะไรไปหรือกล่าว
ถึงใครควรมองตัวเราก่อนว่าสมควรหรือไม่ จึงค่อย
กระทำ เพราะเหตุที่มองตัวเรานั้นคือมีสติพิจารณา
เมื่อพิจารณาแล้วย่อมทำไป ผลก็เกิดขึ้นผิดพลาด
น้อยมากครับ ขอบคุณครับ

               แก้วประเสริฐ.

อินสวน

25 กุมภาพันธ์ 2551 14:36 น. - comment id 826675

กราบขอบพระคุณครับ...ผมกำลังรู้สึกคันอยู่พอดีครับ..ต่อไปจะได้เลิกตำหนิ ผอ.เสียทีครับ

แก้วประเสริฐ

25 กุมภาพันธ์ 2551 14:55 น. - comment id 826688


คุณ  อินสวน

           ไม่เป็นไรครับสิ่งใดดีๆ ผมมักจะนำมาให้
พวกเราได้อ่านกัน แล้วแต่จิตใจแต่ละคนครับ
ขอบคุณครับ

             แก้วประเสริฐ.

whitelily

25 กุมภาพันธ์ 2551 15:33 น. - comment id 826723

มารับข้อมูลแล้วนำไปคิดค่ะคุณลุง...

แก้วประเสริฐ

25 กุมภาพันธ์ 2551 15:52 น. - comment id 826734


คุณ whitelily

        ครับผมเห็นว่าดีเลยนำมาลงให้อ่านกันครับ
ส่วนกลอนผมแต่งขึ้นเองครับ อิอิ คล้องกันหรือ
เปล่าไม่รู้ ขอบคุณครับ

              แก้วประเสริฐ.

+ comment แสดงความคิดเห็น