หน้าส่วนตัว
น้ำตารินยินคำจเอ่ยจาก
ต้องพลัดพรากจากรักสุดหนักหนา
ใยเพื่อนนี้มาลืมสิ้นสัญญา
เเวน้ำตาพาเราเหงาลางเลือน
ย้อนความหลังครั้งหนึ่งชึ่งเคยรัก
ประดุจหนักดั่งภูผามิมาเหมือน
ความนักใดยิ่งใหญ่ไปกว่าเพื่อน
ตอกย้ำเตือนหัวใจไว้เสมอ
ตอนเราเรียนครูตีเราทำผิด
ค่าของมิตรฝังใจมิมีเผลอ
เราโดนตีเธอวิ่งรับจับใจเบลอ
เเล้วกลับเจอวันนี้ที่ไม่จำ
เรารักเขามาเสมอเธอคงรู้
ลอบเป็นชู้กับเเฟนราเศร้าถลำ
อยากรักเขาใยไม่บอกหลอกให้ช้ำ
ได้ยินคำ"เผาเรือน"เฉือดเฉือนใจ
เจ็บอะไรในโลกว่าโศกเศร้า
ฤา เจ็บเท่าเพื่อนรักมาผลักไส
อยากได้มาก...รักมาก...ก็พรากไป
รักเมื่อไหร่....คิดถึง...จะดึงคืน
เพชรกวี 18 ก.พ. 2551 13:55 น. - ID 112776 
1649
0
0
7 มกราคม 2553 10:37 น. - comment id 1082765
แม้นเพื่อนรักฝังใจไม่มีเหลียว เดินคนเดียวเปลี่ยวใจไม่มีหมอง ไม่มีซำเพราะเพื่อนรักชักรำพอง นำตานองอาบแก้มเพลื่อจะเชื่อใจ เพื่อนดีมีอีกมาก
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
