....หอมเอยมิเคยหาย.....

๑ หอมเอยมิเคยหายสุดปลายฟ้า
ใครอาจมาพลาดใจไยต้องเหมือน
นกจากไยพรากจบใจลบเลือน
นัยเสมือนจริงไฉนว่าไม่จริง

๑ ฝันคือใฝ่ไกลถึงสักหนึ่งครั้ง
อนิจจังยังมั่นรังสรรค์นิ่ง
ทุกขังประดังชื่นมิขื่นชิง
อนัตตาสรรพสิ่งอิงอัตตา

๑ ด้วยใจดังไฟแรกชำแรกรัก
แสนยากจักฝากรอยประดอยค่า
ผูกพันแล้วแก้วมณีที่สุดฟ้า
เสน่หาสนิท..นิจกาล

๑ ใจเอยมิเคยว้างว่างปกปิด
มืดมีนิดหนึ่งจุดมิหยุดสาน
รักเอยมิเคยล้อทรมาน
เนิ่นและนานหวานขมข่มใจรอ

๑ ดึกไหนแพรใครหอมมิยอมห่าง
ร่ำเนื้อนางจางกลิ่นถวิลต่อ
ไม่เคยอยากมีมากจนกี่คนพ้อ
กรรมใดก่อขอจบทุกภพกรรม

๑ รอยใดรอนใจเจ็บใครเหน็บซ่อน
อย่าตามย้อนหลอนใจหายใจคว่ำ
ปรารถนาอะไรนัยเร้นล้ำ
ขอกลืนกล้ำลำพัง....ฝังในฟ้า
๑๑๑๑๑

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

plaing_piu 16 ก.พ. 2551 00:23 น. - ID 112720

1585

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/112720 ที่มา: plaing_piu

16 กุมภาพันธ์ 2551 05:59 น. - comment id 824338

หวัดดีวันหยุดค่ะ

นานๆ มาที แต่บทกลอนยังไพเราะ
เหมือนเดิมค่ะ