ลาก่อน...วาเลนไทน์

สิติยะ ป.

คืนแห่งฟ้ามืดมนใครคนหนึ่ง
นั่งอยู่ถึงดึกดื่นฝืนใจเหงา
เหมือนดังถูกรักทิ้งจริงหนอเรา
ความว่างเปล่าคลอบงำให้ช้ำใจ
               กาลครั้งหนึ่งนานมาช่างน่าคิด
               เคยจุมพิตพวงแก้มที่แจ่มใส
               กาลครั้งนั้นเจ้าพรากจากพี่ไป
               ลมหายใจเขากำหนดหมดเวลา
                              ณ บัดนั้นล่วงมาเวลานี้
                              อาจไม่มีรักใดให้ใฝ่หา
                              พี่จะทนอยู่รอรอเวลา
                              คราบน้ำตาคงดับพร้อมกับกาย
                                                  จะรักเดียวแน่วแน่แต่ที่รัก
                                                  จะเฝ้าหักห้ามจิตดั่งคิดหมาย
                                                  จะรักเจ้าเปลี่ยมล้นจนวันตาย
                                                  ใจสลายแหลกราญยังหาญทน
                                                                      บอกลา...วาเลนไทน์ในปีนี้
                                                                      อาจเหมือนปีที่ผ่านนานหลายฝน
                                                                      ครั้งหน้าค่อยหมุนกาลผ่านมายล
                                                                      ฉันยังคนหรือผี......ปีใหม่มา...?
                                                                                                            พี่ปอ