เรานั้นเคย มีกัน ไม่เคยห่าง ทุกทุกอย่าง เรารู้ และเปิดเผย คอยปรึกษา หารือ ทุกเรื่องเลย ทุกคำเอย เฉลยกัน นั้นจริงใจ เราให้ความ สำคัญ ในทุกเรื่อง ไม่โกรธเคือง ไม่เคย จะไปไหน ถามทุกข์สุข เป็นห่วง และเป็นใย มีเรื่องใด คอยเกื้อ ช่วยเหลือกัน ในวันนี้ ทำไม เหรอเพียงฉัน กับคืนวัน ผ่านไป อย่างเหหัน เหมือนเราห่าง ด้วยเรื่อง สารพัน จึงปิดกั้น เราสอง ต้องร้างลืม หรือเพราะเรา มันเป็น ตัวปัญหา ด้วยเพราะว่า ภาระ มากสุดฝืน จึงต้องทน เหว่ว้า และกล้ำกลืน จำต้องยืน ตรงนี้ เพียงลำพัง คงต้องเป็น คนจาก พรากออกมา คงดีกว่า ถูกลืม ไว้เบื้องหลัง เพราะต้องทน น้อยใจ เพียงลำพัง เพราะว่ายัง รักเค้า เราจึงตรม ขอห่างหาย ที่ละน้อย ค่อยถอยออก ไม่ต้องบอก ให้เค้ารู้ สู้ขื่นขม ปัญหาเรา มันมากเอง ควรระทม เราต้องตรม เพียงเดียวดาย ให้สมควร
มณีจันทร์ 13 ก.พ. 2551 01:46 น. - ID 112603 
1316
9
0
13 กุมภาพันธ์ 2551 02:58 น. - comment id 822842
ดี จ้า หลาน จัน...... ทำไมถึงโทษตัวเองละจ้ะ......วาเลนไทน์แล้ว หาใหม่สิจ้ะ.... มาลงซะเช้าเลยนะ..สุขสันต์วันวาเลนไทน์จ้า......
13 กุมภาพันธ์ 2551 05:35 น. - comment id 822849
โอ๋ๆๆๆๆ อย่าน้อยใจไปเลยนะคะ ไปนั่งทำสวยหาใหม่ดีกว่า เนาะ
13 กุมภาพันธ์ 2551 06:32 น. - comment id 822860
ไม่ต้องทุกข์ระทมเดี๋ยวพาไปเที่ยว
13 กุมภาพันธ์ 2551 06:38 น. - comment id 822861
ดีจ้า มณีดุ่ย เอ๊ย มณีจันทร์ ซึ้งจังเลยค่ะ
13 กุมภาพันธ์ 2551 07:12 น. - comment id 822870
13 กุมภาพันธ์ 2551 08:11 น. - comment id 822880
เมื่อรักใครจริงจังดังที่ว่า พร่ำสัญญาจริงใจจึงยึดมั่น เมื่อเปลี่ยนแปรแพ้ใจทุกข์ประดัง เลยต้องหลั่งน้ำตาแสนอาวรณ์ คิดเสียว่าเราเขาใช่เนื้อคู่ แต่รับรู้รักกันเกินจักถอน ขอเพียงได้ดูแลเอื้ออาทร บทละครความรักมักเศร้าใจ
13 กุมภาพันธ์ 2551 08:32 น. - comment id 822881
มีนิทานเรื่องหนึ่งเคยเล่ากล่าว ถึงเรื่องราวหมู่มิตรพร้อมสหาย เคยร่วมสุขร่วมทุกข์มิเว้นวาย ไม่ห่างกายไกลห่างเลยสักครา มาวันนึงเวลาพาพัดพราก ทำให้จากห่างกันไกลนักหนา จากเคยพบกลับจากห่างเวลา เพียงเพราะว่าต่างคนสับสนใจ ต่างมีเรื่องมากมายและภาระ ให้ระยะทางแยกเราจากไหน ลืมไตร่ตรองรู้สึกลึกในใจ ว่าอะไรกันแน่แท้ข้างใน ไม่เอ่ยปากปิดเงียบแอบร้องไห้ เพราะน้อยใจไม่ถามว่าเรื่องไหน ไม่อยากรู้ความจริงเป็นอย่างไร ปล่อยแผลในปริแตกแยกเรากัน เรื่องจริงจริงต่างก็รักกันอยู่ เธอก็รู้เราอยู่คู่เธอฉัน แต่น้อยอกน้อยใจในคืนวัน ใช่ลืมกันที่ไหนใยงอแง ไม่เอาน่าอย่าคิดมากอย่างนั้น เรามีกันและกันอยู่แหงแหง มีความรักล้นพ้นเพราะเราแคร์ เธอเพื่อนแท้ยามยากฝากบอกเธอ มาเถอะมายกเหล้าเมากันเถอะ ลืมเรื่องเลอะในใจฉันเสนอ คงแค่คืนเหงาเหงาที่เธอเจอ ใช่เรื่องเธอที่คิดเสียเมื่อไร ยิ้มยิ้มยิ้มรอยยิ้มฉันเพียรรอ ไม่ได้ขออะไรมากที่ไหน เพราะว่ารักจึงเขียนมาจากใจ เพื่อนรักใครไม่เท่าซี้มณีจันทร์ ไรเนี่ย..แอบมาน้อยใจอะไรเพื่อนรัก.. ไม่เอาน่าอย่าคิดมาก..จุ๊ฟ..จุ๊ฟ..
13 กุมภาพันธ์ 2551 09:59 น. - comment id 822907
แก้วประเสริฐ.
13 กุมภาพันธ์ 2551 10:11 น. - comment id 822910
อ่อนไหวฤทัยหวั่น รำพันบรรเพลงแผ่ว รักเอยเคยเพริศแพร้ว ยินแว่วลืมวันวาน ไมตรีจิตมิตรอักษร
13 กุมภาพันธ์ 2551 13:09 น. - comment id 822956
victoriasecret
13 กุมภาพันธ์ 2551 13:15 น. - comment id 822959
คุณ ปราณรวี
13 กุมภาพันธ์ 2551 13:18 น. - comment id 822961
คุณนกยูงเราทั้งนั้น ทำเอง เป็นสาเหตุ มิได้เจตนา ว่าใครเขา เพียงบ่นพร่อย น้อยใจ ชีวิตเรา ที่อับเฉา เพราะเรา ทำตัวเอง.... ขอบคุณค่ะ ..ขอไปดรีมเวิดนะ... อยากไปดูหิมะนะค่ะ ..
13 กุมภาพันธ์ 2551 13:23 น. - comment id 822966
ยังมีเพียงพลิ้วเป็นเพื่อนอยู่นะคะแม่มณี อย่าอ่อนไหวมากนักนะคะ
13 กุมภาพันธ์ 2551 13:24 น. - comment id 822967
พี่ช่ออักเสบ..เรียกง่ายกว่าเยอะเลยใจทดท้อคนเดียว จึงเปลี่ยวจิด ทำให้คิด มากมาย คล้ายสับสน จึงนั่งทุกข์ ลำพัง อย่างทุกข์ทน ฉันควรโดน อย่างนี้ ที่สมควร
13 กุมภาพันธ์ 2551 13:29 น. - comment id 822971
ฝากผัน
13 กุมภาพันธ์ 2551 13:35 น. - comment id 822975
กันนาเทวี
13 กุมภาพันธ์ 2551 14:08 น. - comment id 822998
อิ อิ ! ก้ออ่อนไหวทุกทีที่กระทบใจ แต่มะเคยอ่อนแอค่ะ......
13 กุมภาพันธ์ 2551 14:08 น. - comment id 822999
แวะมาทักทายจ้า
13 กุมภาพันธ์ 2551 14:15 น. - comment id 823006
อ่อนไหวได้ แต่อย่าอ่อนแอนะจ๊ะ
13 กุมภาพันธ์ 2551 15:10 น. - comment id 823043
ยาแก้ปวดมิมีเริ่อง อันใด ให้ขุ่นข้อง เพื่อนมิต้อง หมองใจ ไปหรอกหนา มันก็แค่ คนหนึ่ง มองจันทรา แล้วก็พา ใจเหงา เศร้าทรวงใน จึงเพ้อพร่ำ ร่ำไป ไร้เหตุผล ทุกข์ท้อจน เหนื่อยล้า คราอ่อนไหว เป็นเพราะใจ เจ้ากรรม ทำเช่นใด คิดมากไป จึงเก็บ เจ็บอยู่เดียว ดูอ้างว้าง ท่ามกลาง คนมายมาก แต่ก็ยาก เข้าใจ ไร้แลเหลียว จึงก้มหน้า รับกรรม เพียงผู้เดียว ด้วยใจเปลี่ยว ลำพัง ยังข้างกาย ต้อนรับเธอ เข้ามา ในชีวิต กับอดีต มืดมัว ก็เลือนหาย แต่ตอนนี้ ขาดเธอ เพ้อเดียวดาย ที่ข้างกาย ขาดคน ที่คุ้นกัน มาเพื่อนข้า ยาแก้ปวด มาดวดเหล้า กินกับเรา ให้ฉันลืม เรื่องเพ้อฝัน กินให้เมา เพื่อลืมเรื่อง ราวนานวัน ให้ตัวฉัน เลิกทุกข์จม ขมขืนใจ
13 กุมภาพันธ์ 2551 16:33 น. - comment id 823085
สวัสดีค่ะ คุณมณีจันทร์ แวะมาอ่านกลอนเพราะๆด้วยคนค่ะ
13 กุมภาพันธ์ 2551 16:34 น. - comment id 823087
เศร้าง่ะ
13 กุมภาพันธ์ 2551 17:00 น. - comment id 823110
แปลกนะหัวใจ เมื่อแกร่งก็แข็งปานหินผา แต่บางคราอ่อนล้า อ่อนไหวจนแทบละลาย
13 กุมภาพันธ์ 2551 17:57 น. - comment id 823136
วันนี้ฟ้าดูหม่นคนดูหมอง น้ำตานองสำเนียงเสียงปลายสาย เลยสะดุดใจแปลบแทบมลาย เหมือนหัวใจใกล้สลายให้จวนเจียน นั่งทบทวนเพราะอะไรใยเรื่องเกิด เลยเตลิดกันไปจึงได้เขียน ทอดอารมณ์ข่มใจให้วนเวียน ใยจึงเปลี่ยนแปลงไปให้ระแวง สู้อุตส่าห์มอบใจไปให้หมด มิเคยลดลงไปให้หน่ายแหนง กลับเป็นว่ายังมีที่เคลือบแคลง เหมือนฟ้าแกล้งให้รักแทบหักลง ใช่ว่าโกรธว่างอนหรือวอนว่า ใช่เวลาพาใจให้ลุ่มหลง เพียงคนหนึ่งพึงเศร้าเฝ้าพะวง อีกคนหนึ่งจึงปลงคงน้อยใจ วันนี้ฟ้าดูหม่นคนดูหมอง น้ำใสใสไหลนองครองอ่อนไหว ไม่อยากให้ใครเห็นความเป็นไป จึงขาดหายด้วยสลายไปตามลม พรมพัดพริ้วปลิวไหวหัวใจสั่น หัวใจฉันหวั่นมาพาขื่นขม จึงปิดตายสักพักหักโศกตรม อยากขอจมกับความคิดที่ติดใจ หากว่าหายค่อยมาว่าคืนกลับ จะไม่ลับไปนานจะขานไข ด้วยหวั่นไหวเกินกว่าจะเข้าใจ คิดต่อยอดออกไปให้มากมาย จะทบทวนตัวเราเอามาใหม่ ว่าเราทำอะไรให้ห่างหาย ทำหัวใจใครช้ำร่ำเสียดาย ขอให้เพื่อนจงคลายหายเศร้าตรม อันตัวเราปลอบใครไม่ค่อยเก่ง ด้วยว่าเกรงกระทบใครให้ขื่นขม จึงขอบอกเพื่อนไว้ว่าใคร่ชม หัวใจเราเฝ้าภิรมณ์และจริงใจ เคยจริงใจมอบให้ก็สุดสุด ไม่เคยหยุดเผื่อมาว่าอ่อนไหว จึงไม่เคยคิดเหลือเผื่อเตรียมใจ เลยหวั่นไหวเช่นกัน...ระสั่นคลอ... ปลอบเพื่อนเจ้าค่ะ แต่ปลอบไม่เป็น ปลอบไปก็หวั่นไหวไปเหมือนกัน
13 กุมภาพันธ์ 2551 18:58 น. - comment id 823173
คุณแก้วประเสริฐเฮ้อ ...ตอนนี้ดันง่วงซะแล้วค่ะ
13 กุมภาพันธ์ 2551 18:59 น. - comment id 823175
คอนพูทน (คนภูธร)
13 กุมภาพันธ์ 2551 19:01 น. - comment id 823176
เพียงพลิ้ว
13 กุมภาพันธ์ 2551 19:03 น. - comment id 823179
whitelily
13 กุมภาพันธ์ 2551 19:14 น. - comment id 823181
ไหมไทย
13 กุมภาพันธ์ 2551 19:16 น. - comment id 823183
เฌอมาลย์
13 กุมภาพันธ์ 2551 19:17 น. - comment id 823184
โอเลี้ยง
13 กุมภาพันธ์ 2551 19:19 น. - comment id 823186
พิมจาง...
13 กุมภาพันธ์ 2551 19:21 น. - comment id 823187
นมัสการค่ะ อ่อนไหว ..ไปบางค่ะ... เพราะ ทำตัวเองค่ะ .... ดันไม่ยอมเก็บไว้เพียงลำพังค่ะ... สงสัยต้องพิจารณาตัวแล้วมั้งค่ะ....
13 กุมภาพันธ์ 2551 19:42 น. - comment id 823200
อาราเล่ เพื่อนรัก เพราะเข้าใจ ไปกัน คนละอย่าง จึงกรีดขวาง หนทาง สุดหลีกหนี จึงทำให้ เธอนั้น ช้ำชีวี ทำให้มี น้ำตา มาคลอใจ เพราะน้อยใจ ไม่เก็บ มันเอาไว้ ดันระบาย ออกมา จึงหวันไหว มันน่าตบ ปากเรา เสียให้ตาย เป็นเรื่องใหญ่ จนได้ ให้แย่จัง ฉันอยากฝาก ขอโทษ ไว้ตรงนี้ คนไม่ดี ไม่คิด หน้าและหลัง ทำให้เธอ เสียใจ เสียกำลัง หากได้ฟัง อยากบอก ว่าเสียใจ ทำไมถึง ไม่กด มันให้ลึก ความรู้สึก แบบนี้ พาใจหาย ทำไปแล้ว แก้ไข ก็ไม่ได้ มันคงสาย เกินแก้ เสียแล้วเรา ฝากขอโทษ เธอไว้ซักพันครั้ง หากเธอยัง รับฟัง คนใจเฉา ตอนจากนี้ จะไม่ทำ ให้เธอเศร้า จะไม่เอา เรื่องปวดหัว ใส่ตัวเธอ... ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ที่เอาแต่ใจ.... ที่ทำอะไรไม่คิด ขอโทษที่กวนใจเธอ ฝากบอกเค้าด้วยนะ ขอบคุณมากๆๆๆๆ
13 กุมภาพันธ์ 2551 19:49 น. - comment id 823208
อืม..ม..อยากทราบว่าบทนี้..แกะมาจาก ความรู้สึกแท้ๆของคนเขียนเลยรึไม่...นะ เพราะดูจาก..สำนวน..ลีลา..เขียนถ่ายทอด ความรู้สึกเหมือนผู้เขียนลงไปนั่งอ่อนไหว ซึมเศร้าจริงๆ...เลย หยั่งงี้ต้องถามคุณ มณีดุ๋ยุ..ดุ่ย..ดูเพราะอาจรู้ลึกซึ้ง..แนะนำครับ คุณมณีจันทร์...อิอิ...
13 กุมภาพันธ์ 2551 21:09 น. - comment id 823242
โอ้พี่จ๋าพาใจให้ตรมเศร้า มานั่งเหงาเคล้าในฤทัยหมอง ขอตัวพี่ที่รักอย่าตานอง อย่าร่ำร้องมองไปให้ใจตรม น้องอยากปลอบใจพี่ที่มีหม่น แต่สุดทนก่นคำย้ำใจขม ด้วยตัวน้องห้องใจไร้ภิรมย์ ก็นั่งซมก้มหน้าน้ำตาซึม ได้แต่นั่งเป็นเพื่อนเตือนแทนพูด อย่าหน้าปูดตูดบานทำเคร่งขรึม มาเจอกันหั่นเศร้าไล่อึมครึม เดี๋ยวน้องกึ่มเลี้ยงเบียร์เสียสักลัง
13 กุมภาพันธ์ 2551 21:32 น. - comment id 823246
ประเดี๋ยวเดียวนะหลานก็ผ่านแล้ว เรื่องแล้วแล้วก็อย่าคิดให้จิตหม่น เป็นบางครั้งบางคราอย่ากังวล เดี๋ยวก็พ้นเพียงวันก็ผันแปร บางทีท้อบางทีดีมีในโลก บางทีโศกบางทีสุขสนุกแท้ บางทีเหงาบางทีกลุ้มสุมดวงแด ยังงี้แลรวมคลุกทุกคนไป เอาเป็นว่าพาจิตให้คิดชื่น เดี๋ยวก็รื่นลืมเหงาเอาวันใหม่ ทำทุกวันนั้นให้ดีดีเรื่อยไป อย่าหวั่นไหวไปเองคนเก่งเอย เอ้อระเหยลอยมา วันนี้อย่าช้ารีบมาเร็วไว ยาดองของป้าก็มี รับรองสุขขีมีมาหลายไห พี่แจ๊คให้มาของฟรี เหล้าดองของดีอยู่นี้ตั้งไว้ พวงเจ้าเอ๋ยนี่ไง มานั่งใกล้ใกล้ล้อมวงกันเอย
14 กุมภาพันธ์ 2551 07:33 น. - comment id 823313
14 กุมภาพันธ์ 2551 13:05 น. - comment id 823415
14 กุมภาพันธ์ 2551 13:06 น. - comment id 823417
โอ๋ ๆ ๆ ๆ พี่สาว อย่าเศร้าเลยนะคะ นู๋เอมแวะมาอยู่เป็นเพื่อนแย้ว ค่ะ สวัสดีวันแห่งความรักค่ะพี่จันทร์
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
