ไกลเกินพันลี้

อันชายคา นั้นเงียบเหงา เฉกหุบเขา
กระดิ่งเศร้า ไร้เสียงลม ดุจน้ำใส
ฉันนั่งรอ นกนางแอ่น กลางพงไพร
ที่จรไกล มิอาจหวน กลับคืนมา
ช่วงเวลา ถูกกำหนด เอาไว้แล้ว
มิคลาดแคล้ว ดั่งฉากตอน หมดความหมาย
ไม่เหมือนก่อน เมื่อเริ่มรัก มิวางวาย
แล้วเหตุใด ไยเงียบหาย มิหวนคืน
ยังมิลืม ทุกถ้อยคำ ที่กล่าวบอก
ดั่งสายหมอก ที่ซักล้าง ถ้อยคำหาย
ฟังออกไหม เสียงสายลม ฉันถอนใจ
ความห่างไกล มิทำให้ ลืมเลือนเธอ
ฟื้นละเมอ ตื่นห้วงฝัน สุดแสนหวาน
รับรู้ว่า เธอจากลา มิใช่เหรอ
อนาคต ดั่งปีกแมง บอบบางเออ
อย่าละเลย ปล่อยให้ใคร มาทำลาย
ฉันส่งเธอ ห่างไกลกัน เกินพันลี้
ไม่รู้ที่ ไม่บอกกล่าว เกินคำจาก
ยุคที่เงียบ สิ้นสุดเสียง สกุณา
คงมิอาจ จะต้านทาน รักอยู่ไกล
ฉันส่งเธอ ไกลเกินกว่า สุดขอบฟ้า
อยากจะรับ รู้บ้างว่า สบายดีไหม
ฉันได้ยิน แว่วเสียงพิณ ที่ห่างไกล
เป็นอย่างไร มิอาจรู้ คงเพียงรอ
ฟ้าอยู่นอก ขอบเขาไกล ฝนตกพรำ
นั้นคอยย้ำ เตือนให้รู้ ความเหงาหมอง
คงต้องรอ คอยต่อไป มิหยุดตรอง
คอยเฝ้ามอบ อันความรัก บริสุทธิ์ใจ
เธอผ่านมา ก้าวย่าง กลางสายฝน
เปลี่ยนน้ำฝน เปลี่ยนสายลม รุ้งทอใส
กลายเป็นความ ทุกข์ระงม ตลอดไป
ให้ฉันปียก ปอนหยองใย ไร้เรื่องราว
ภาพสะท้อน เงาพื้นน้ำ เห็นดอกบัว
ฉันชักกลัว ผ่านแรมปี มิหวนมา
วันผ่านไป เธอกลับลืม มั่นสัญญา
ดอกไม้บาน แล้วเหตุใด พลันสูญเอย