ยามเหงา...เหงาจับใจเหงาจับจิต หวนคิดยามมีเรายามเราสอง เดินเคียงข้างหกล้มช่วยประคอง ต่างคนต่างปกป้องคุ้มครองกัน ยามนี้...เพียงลำพังเราต้องแยก ดังแก้วแตกแหลกร้าวยากประสาน ผู้ใดเล่าสิ่งใดเล่าเป็นตัวกลาง เชื่อมระหว่างทางสองช่วยเราที คงไม่มีอีกแล้วเช่นดังเดิม คอยเติมรักคอยเติมเพิ่มคำหวาน เธอจากไปแสนไกลสุดทนทาน ได้พบพานเพียงภาพถ่าย....ไร้วิญญาณ