น้าพั่งนั่งรถเมล์แดง ขับแรงแซงซ้ายป่ายขวา คนนั่งเอียงไปเอียงมา กระเป๋าเด้งหน้าตาลาย แรงลมสาดผ่านหนาวขั้ว หัวใจระรัวสั่นไหว ใกล้จะทุ่มแล้วทำไง ทรามไวของพี่คงรอ สพานใหม่สิบปีแล้วก็ยังใหม่ แต่หัวใจของพี่นี้รักษา รักอย่างไรวันนี้อย่างนั้นนา อบอุ่นหนายามหนาวไม่เปล่าใจ แม้จะไม่สมหวังด้านอื่น แต่ชีพชื่นสุขใจนะเธอจ๋า พร่ำพรอดกอดกันกลมทุกเวลา นี่แหละหนามีรักดีกว่าไม่มี
สะพั่งสะท้านไมภพ 25 พ.ย. 2550 20:41 น. - ID 109975 
897
2
0
25 พฤศจิกายน 2550 20:46 น. - comment id 793267
สวัสดีค่ะแวะมาทักทายและแวะมาอ่านกลอนค่ะ
26 พฤศจิกายน 2550 09:10 น. - comment id 793401
ที่บ้านพิมจังอยู๋บนดอย ไม่มีรถเมล์อะคะ ทำไงดีอะจาได้ขึ้นรถเมล์ แง้...อิอิ
26 พฤศจิกายน 2550 09:20 น. - comment id 793408
รถเมล์แดง นึกไม่ออกเลย/ เป็นรถที่วิ่งระหว่างจังหวัดใช่ไหมครับ หรือว่าเป็นรถร่วม บขส. คนบ้านนอกไม่เคยขึ้นเลยครับแม้ะไม่สม หวังใด ในด้านรัก พี่ก็จัก สุขใจ ในด้านอื่น การพร่ำพรอด กอดกัน ทุกวันคืน พี่ก็ฝืน กอดไป ให้อุ่นเอย
26 พฤศจิกายน 2550 09:21 น. - comment id 793410
พี่อั่น รอหน่อยได้ไหม คงไม่สายไปหรอกหนา รู้ทั้งรู้อาจทำให้เสียเวลา อย่าตัดท้อต่อว่าเลยคนดี ใช่ว่าฉันจะไม่เสียดาย แต่เธอมาสายอย่างนี้ ความจำกัดของฉันมันก็มี รอหน่อยพี่เมล์คันนี้มีคนเต็ม (¯`°.¸♥♥¯`° ศรรกราหน้าทะเล้น °´¯♥♥¸.°´¯)
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
