ฉันคงอายแก..ฝ่าเท้า

กะลาสีเบจ

      ตอนยังเด็กเที่ยวซนผจญทั่ว
ปีนขอบรั้วต้นไม้บันไดเสา
ไร้เดียงสาทาผสมอมวัยเยาว์
ฝ่าเท้าเราสนุกล้ำช้ำระบม
ฝ่าเท้าช้ำย่ำเหยียบเสียบเศษแก้ว
ฝ่าเท้าแพรวพร่างเลือดเขมือดขม
ฝ่าเท้าวิ่งชิงชัยให้เชียร์ชม
ฝ่าเท้าอมแดงก่ำระกำเดิน
ฝ่าเท้าทิ่มจิ้มตำซ้ำหนามเสียบ
ฝ่าเท้าเรียบฝังหนามระห่ามเหิน
ฝ่าเท้าย่ำทางไกลทั้งไพรเนิน
ฝ่าเท้าเดินสุดกล้ำระส่ำใจ
ฝ่าเท้าทาบราบพื้นดั่งฟืนร้อน
ฝ่าเท้าถอนจากพื้นแล้วยืนใหม่
ฝ่าเท้าหนีหมาลูกอ่อนกระฉ่อนไว
ฝ่าเท้าไผลเผลอล้มจมพื้นดิน
กี่ครั้งล้มซมซานก็ด้านสู้
กี่ครั้งรูหนามตำย่ำถวิล
กี่ครั้งร้อนฟอนไฟไม่ไหวบิน
กี่ครั้งสิ้นหมดลมพะอมยืน
กี่ครั้งล้มจมฝ่าเท้าแล้วก้าวใหม่
กี่ครั้งไกลเส้นทางยังย่างขืน
กี่ครั้งเหนื่อยเฉื่อยล้าฝ่ากล้ำกลืน
กี่ร้อยหมื่นก็อดทนไม่บ่นคำ
หากวันนี้ฉันล้มจมปัญหา
อุปสรรคหนักคามาถลำ
ฉันอ่อนล้าล่าถอยทยอยลำ
ไม่กล้านำเรือท่องล่องคลื่นเท
ฉันคงอาย..แกไม่น้อยเจ้าฝ่าเท้า
ที่เมื่อคราวเจ้าล้มลุกขมุกเฉ
เจ้ายังฝืนยืนหยัดแม้ซัดเซ
แต่ตัวฉันสิรวนเร..ไม่กล้ายืน
....กะลาสีเบจ (๒๕ พฤศจิกายน ๒๕๕๐)