ผู้หญิงไร้เงา

10 พฤศจิกายน 2550 22:35 น. - comment id 786668

ค่ำคืนนี้จันทร์สว่างกระจ่างใส
แต่ทำไมดวงหทัยกับไหวหวั่น
คงคิดถึงบางใครในชีวัน
ที่ต้องห่างเป็นร้อยพันหมื่นกิโล

สวัสดีค่ะคุณแก้วประเสริฐ  ไม่เจอกันนานเลย  สบายดีไหมค่ะ

เจ้าสาวแห่งโลกวิญญาณ

11 พฤศจิกายน 2550 00:26 น. - comment id 786688

สวัสดีเจ้าคะ  แวะมาทักทายและเป็นกำลังใจให้เจ้าคะ

Silver Snitch

11 พฤศจิกายน 2550 02:37 น. - comment id 786708

อินสวน

11 พฤศจิกายน 2550 09:01 น. - comment id 786759

สวัสดีครับ..แวะมาอ่านกลอนหวาน..ครับ.เพราะมากครับ

เก็จถะหวา

11 พฤศจิกายน 2550 09:09 น. - comment id 786765

คารวะ ครูกลอนแก้วประเสริฐค่ะ

กลอนพริ้วไหวได้อารมณ์กลอนนะคะ
ยากที่จะเลียนแบบได้
ข้าพเจ้าคนโฉ่งฉ่าง อิอิ

โคลอน

11 พฤศจิกายน 2550 12:08 น. - comment id 786831

อ่า...ขออนุญาตเก็บไว้สอนใจนะคะ

บางสิ่งเราก็ไม่ควรจำ
ถ้ามันทำให้ใจเจ็บ
แต่บางสิ่งก็ควรจะเก็บ
ถ้ามันเป็น
ความเจ็บที่น่าจำ

....โดนเต็มๆ
ปล.ภาษากลอนยังคงงดงามเหมือนเดิมนะคะ

เพียงพลิ้ว

11 พฤศจิกายน 2550 12:29 น. - comment id 786854

ยิ่งเจ็บยิ่งจำค่ะ

สาวดำ-รำพันรัก

11 พฤศจิกายน 2550 13:17 น. - comment id 786886

 .... เจ็บมาก ก็ต้องจำแม่นเป็นธรรมดาค่ะ 
มาทักทายลุงแก้วนะคะ 
คิดถึงค่ะ

ไหมไทย

11 พฤศจิกายน 2550 22:02 น. - comment id 787002

.....เงียบเหงาเฝ้ารำพึงถึงความรักความหลัง

แก้วประเสริฐ

12 พฤศจิกายน 2550 11:22 น. - comment id 787196

คุณ ผู้หญิงไร้เงา

            สวัสดีครับ แม้นานเท่าไรแต่ใจผมยังรำลึก
ถึงเสมอมิเคยลืมครับ  แม้แต่ใบหน้าและรอยยิ้ม
ดีใจที่มาเยี่ยมครับขอบคุณยิ่ง

                      แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

12 พฤศจิกายน 2550 11:24 น. - comment id 787198

คุณ เจ้าสาวแห่งโลกวิญญาณ

         สวัสดีครับเจ้าสาวฯ นานเหลือเกินนานเสียจน
ผมเองบ่นเสมอมา ขอบคุณยิ่งที่แวะมาเยี่ยมเยียน
ตามประสาคนเก่าๆครับ ขอบคุณ

              แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

12 พฤศจิกายน 2550 11:25 น. - comment id 787199

คุณ silver snitch

          ขอบคุณมากนางฟ้าแสนสวยขอบคุณยิ่งครับ

                       แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

12 พฤศจิกายน 2550 11:27 น. - comment id 787201

คุณ อินสวน

         สวัสดีครับขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมครับ ก็เป็น
กลอนตามประสาคนแก่ก็ย่อมย้อนรำลึกความหลังครับ

                   แก้วประเสริฐ.

ทะเลใจ

12 พฤศจิกายน 2550 11:29 น. - comment id 787203

สวัสดีค่ะพ่อแก้ว

ตอนนี้เอมอยู่ในสถานการณ์ตัดสินใจอะไรไม่ถูก

ระหว่างความรักครั้งเก่า เราควรจะห่วงใยเค้าน้อยลงดีไม๊

กับความรักที่กำลังก่อตัวขึ้น เอมควรจะหนักแน่นดีหรือเปล่า


เฮ่อ  ...  ขนาดว่า คิดว่าตัวเองเข้มแข็งพอแล้วน๊า แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสับสน ..

ต้องมาพึ่งพ่อแก้วให้ชี้ทางให้เอมแล้วค่ะ 

แก้วประเสริฐ

12 พฤศจิกายน 2550 11:30 น. - comment id 787204

คุณ เก็จถะหวา

          ครับขอน้อมรับครับ ทุกๆอย่างผมก็บอกวิธีให้
แล้ว เราอย่าคิดเลียนแบบแม้กระทั่งผมเอง พยายาม
หมั่นนึกคิดสิ่งที่เราต้องการก็จะเป็นเอกลักษณ์ของ
เราเอง และจะเกิดความภาคภูมิใจแก่เรา ถึงแม้นว่า
จะดีหรือไม่ สิ่งหนึ่งคือความปิติของเราครับ ขอบคุณ

               แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

12 พฤศจิกายน 2550 11:32 น. - comment id 787207

คุณ โคลอน

       ตามสบายครับเพื่อนส่งข้อคิดที่ดีมาให้ผมครับ
เห็นว่าน่าจะเผยแพร่ไว้ผมเลือกมาหนึ่งข้อ เห็นว่า
ข้อนี้ให้ทั้งเหตุและผลครับ น่าควรจำยิ่ง ขอบคุณครับ

               แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

12 พฤศจิกายน 2550 11:34 น. - comment id 787208

คุณ เพียงพลิ้ว

           กานต์เอ๋ย...สิ่งที่ทำให้เราเจ็บมากคือเจ็บที่ใจ
ยิ่งมากยิ่งฝังลึกมากจ๊ะ   เห็นเป็นข้อคิดที่ดีมากจึง
นำมาเผยแพร่ไว้เป็นอุทาหรณ์จ้า รักเสมอ

                  แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

12 พฤศจิกายน 2550 11:37 น. - comment id 787209

คุณ สาวดำ-รำพัน

       จ้าคนเราเจ็บที่กายไม่ว่าแต่ หากมันเจ็บที่ใจซิ
มันทำให้เราแค้นจึงต้องฝังลึกๆในห้วงหัวใจเราจ้า
ขอบคุณที่แวะมาทักทายจ้า คนแก่ย่อมเงียบเหงา
เสมอยากจะหาคนมาให้ความสนใจหรอก ขอบคุณ

                    แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

12 พฤศจิกายน 2550 11:39 น. - comment id 787210

คุณ ไหมไทย

          ครับความเงียบเหงาว้าเหว่ย่อมเกิดแก่คน
มีอายุทั้งสิ้น แม้นว่าจะร่ำรวยยากจนเพียงไหน
ทุกๆคนย่อมจะย้อนรำลึกความหลังเพื่อทบทวนสิ่ง
ที่น่ารักบ้างไม่น่ารักบ้าง นี่แหละการพูดสิ่งเก่าๆเขา
ถึงว่าแก่แล้วล่ะจ้า ขอบใจมากนะที่เข้าใจคนแก่

                  แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

12 พฤศจิกายน 2550 11:51 น. - comment id 787215

เอม ลูกรัก

       ก่อนอื่นใดเราต้องมองตัวเราเองก่อนจ๊ะว่ามี
อะไรที่บกพร่องหรือเปล่า ความรักมีสองด้านคือ
ไม่สว่างก็มืด ทุกๆอย่างใจเราเป็นผู้ตัดสินใจปัญญหา
นี้ รักมากก็ย่อมเจ็บมากเป็นธรรมดา ให้มองออกไป
รอบตัวเราแล้วย้อนกลับเข้าหาตัวเราเองว่าสิ่งใด
หนอความจำหรือกระทำไว้ ทุกๆสิ่งๆทุกอย่างย่อม
มีอุปสรรคเสมอ สิ่งที่ดีที่สุดคือความเชื่อมันตัว
ของเราเองกล้าตัดสินใจให้เด็ดขาด หากยังพะว้า
พะวงก็จะเป็นปัญหาทุกข์มากยิ่งขึ้น ให้เชื่อมั่น
ตัวของเราเอง ว่าหากเรารักเขาได้ก็สามารถตัด
รักให้เด็ดขาดได้ สิ่งต่างๆในโลกนี้เป็นอนิจจัง
ทั้งสิ้นไม่มีอะไรคงอยู่แน่นอน แม้แต่ความรัก
ดูซิผัวเมียขนาดรักกันปานจะกลืนกิน แต่เมื่อ
ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งสิ้นชีวิตไป สาบานต่อตัวเองและ
คนอื่น ไม่เกินสามเดือนหรือปีก็หาใหม่เสียแล้ว
ถือเป็นสัจจะธรรมของชีวิตในโลกนี้ที่ประกอบ
ด้วยตัณหาคือความอยากทั้งสิ้น ฉะนั้นทำไปแล้ว
หรือว่ายังไม่ทำหรือคิดจะทำต้องมองสิ่งเหล่านั้น
ด้วยความเป็นอนิจจังไม่มี่แก่นแท้ไม่เป็น
แก่นสารทั้งสิ้นทั้งนามและรูป  การง้อคนเรา
ถือว่าใจอ่อนหากจะคิดการใหญ่แล้วต้องกล้า
ตัดสินใจให้เด็ดขาด มิฉะนั้นจะทำการใหญ่มิได้
ลูกรัก  ให้มองรูปนามเป็นเสมือนวัตถุเท่านั้น
ลูกก็จะทำใจได้จ้า  รักลูกเสมอเชื่อมั่นตัวเราเอง
ตัดสินใจให้เด็ดขาดด้วยตัวเองใครจะช่วยอะไร
ไม่ได้หรอกจ้า คิดให้ดีแล้วฟันฉับลงไปให้ขาด
สิ้นหากสิ้นก็อย่าให้เหลือเยื้อจ๊ะ 

                   แก้วประเสริฐ.

namsai

21 พฤศจิกายน 2550 15:59 น. - comment id 791631

สวัสดีค่ะลุงแก้ว
สบายดีนะคะ

แก้วประเสริฐ

25 พฤศจิกายน 2550 17:29 น. - comment id 793212

คุณ  namsai

          ผมก็สุขๆดิบๆแหละครับขอบคุณมาเยี่ยมครับ

                  แก้วประเสริฐ.