กล่องความทรงจำ

ผู้หญิงช่างฝัน

 มีนิทานเรื่องหนึ่ง..
ซึ้งซึ้ง..  เก็บไว้ให้คุณอ่าน
หากคุณอยากฟังนิทาน..
หยิบยื่นไมตรีผ่าน..  ผมจะอ่านให้คุณฟัง 
หวิวหวั่น.. สั่นไหว..
หัวใจดั่งต้องมนต์ขลัง
เสี้ยวหนึ่งละล้าละลัง
แต่ก็.. อยากฟังนิทาน   
จากเรื่องเล่าร้อยเรียง
ผ่านน้ำเสียงสดับขับขาน
เวลาผ่านไป.. แม้ไม่นาน
ทอสานถักเส้นเป็นสายใย
จะเป็นเพราะวาสนา..
ดั่งคำคุณว่าครานั้นไหม
เมื่ออยู่คนละฝั่งฟ้าไกล
เหตุไฉนจึงได้พบพา..
และเพราะ.. ห่างไกล
ได้แต่สมมุติคุณเป็นเส้นขอบฟ้า
ตัวเองเป็นเส้นขอบน้ำไกลสุดตา
เมื่อมองดูประหนึ่งว่าใกล้ชิดกัน
บางทีชัดเจน
บางครั้งเห็นลางเลือนเหมือนฝัน
มีบ้าง.. นึกสงสัยในสัมพันธ์
ระหว่างเรา ผูกพัน หรือ  คุ้นชิน 
สำคัญไฉน..
ตราบที่ความจริงใจยังไม่สิ้น
เสรีแห่งมิตรภาพที่โบยบิน
ยังกรุ่นกลิ่นรินรื่นให้ชื่นบาน
จากวันนั้นถึงวันนี้..
สองสามขวบปีที่ล่วงผ่าน
หากมองย้อนกลับไปคล้ายเนิ่นนาน
แต่ไม่เคยแม้สักวัน..จะปล่อยผ่านรู้สึกดี
เก็บใส่กล่องความทรงจำ..
เก็บทุกคำ ทุกห่วงใย  ไว้ที่นี่
ทุกรู้สึก ทุกอบอุ่น แห่งไมตรี
ถนอมไว้ในกล่องนี้  ตลอดไป