*** ตะวันราตรี ***

แก้วประเสริฐ

         **  ตะวันราตรี  **
     ระวีอ่อนรอนแสงแฝงหวนคิด
ภาพเนรมิตความฝันอันเฉิดฉาย
เพริศพริ้งแพรวแวววับลับละลาย
แม้นเดือนพรายนวลนุ่มมิชุ่มฤดี
     บัดนี้หนอรอน้ำอันฉ่ำสนิท
สิ่งหวนคิดละลายคล้ายแสงสี
ทอดเพียงหนึ่งกำหนดจดราตรี
พระสุรีย์เลือนพรายดุจสายลม
     ฟ้าเคยพราวพร่างไว้ไร้เมฆหมอก
เหลือสิ่งหลอกฝากลงคงขื่นขม
ใยเคยคิดเตลิดไปใฝ่ภิรมย์
หักเหจมสิ่งนั้นมิพลันคืน
     โอ้แสนนึกตรึกตรองแลล่วงลับ
จันทร์นั้นกลับกระจ่างยลค้างฝืน
ดาวดวงน้อยลอยเคียงยังเลี่ยงยืน
ความสะอื้นราตรีมิมีพราว
     ดุจละอองเพียงแลชะแง้หา
สิ่งหวนมาฝากไว้ดุจคล้ายหาว
เรไรร้องเรียกคู่ชู้ชื่นระนาว
ย้อนสืบสาวหวนเด่นเน้นอารมณ์
     แสนอนาถลิขิตลิดวาสนา
เคยเลี้ยวมาแลลับนับฝากขม
ใยความหวังละลายดั่งสายลม
คงระทมเหลือไว้ในแสงเดือน
     ต่อนี้ไปใครเล่าจะเฝ้าเหลียว
ยังคดเคี้ยวดังฉวีที่แอบเฉือน
แม้แต่ดาวเคยเคียงร่วมเรียงเยือน
เสมือนเลอะเลือนเมฆาลับลาจร
     เพียงหนึ่งร้อยถวิลสิ้นหวนกลับ
หนีแลลับสูญสิ้นจนจินต์หลอน
มิเหลือใยสิ้นไร้คล้ายแรมรอน
เคยย้อนถอนฝากไว้ในฟ้าดิน
     ขอฝากลงตรงคืนสะอื้นพลิก
ดุจเล็บจิกจากนวลเฝ้าหวนถวิล
ย้ำเป็นแผลแนบเนื้อในเยื้อจินต์
ต้องสูญสิ้นราตรีคล้ายพลีดาว.
     ***   แก้วประเสริฐ.  ***