๏ ด้วยเรือนร่างด่างพร้อยมากรอยแผล หวังบางใครเหลือบแลและสงสาร มอบไมตรีแบ่งบุญเอื้อสุนทาน ความร้าวรานที่มีคงคลี่คลาย แต่ทว่า.. ที่ปรากฏคือหดหู่ ฤๅ เราผู้ต่ำทรามไร้ความหมาย เพียงน้อยนิดความหวังยังเปล่าดาย คนเคียงกายกระทั่งฝันยังลางเลือน ต้องพานพบบทสรุปที่เศร้าโศก เราอับโชคยิ่งนักใครจักเหมือน หวังสักคนเมตตาพาร่วมเรือน คล้ายฟั่นเฟือนเพ้อพร่ำลำพังตน เพราะไม่มีบางใครใฝ่ปรารถนา ซ้ำรู้ว่าหวังอย่างไรก็ไร้ผล อีกทั้งทุกข์มากมายให้ผจญ จะอดทนได้แค่ไหน..ไม่รู้เลย ๚ะ๛
อัลมิตรา 18 ต.ค. 2550 16:56 น. - ID 108604 
1754
7
0
18 ตุลาคม 2550 17:09 น. - comment id 773295
จะทุกข์เศร้าโสกาไปใยหนอ ความรักเอ๋ย รักตัวเราเท่านั้นพอ อย่ามัวเอ่ยปากร้องขอจากผู้ใด ................................... กายของเรา ร่างของเรา แม้นไม่เจิด เชื่อเราเถิดรักตัวเองนั้นประเสริฐกว่าไหน-ไหน เขาไม่สน ไม่ต้องการช่างประไร ใส่ตระกร้าล้างน้ำไว้รอเวลา
...................................................... ลองเปลี่ยนความหวังดูนะค่ะ เห็นแบบนี้แล้วใจมันแป่วน่ะค่ะ
18 ตุลาคม 2550 17:42 น. - comment id 773309
ต้องฟังเพลง เจ็บเพื่อเข้าใจ ที่เคยส่งไปประโลมใจใคร แต่น่าเสียดายที่เธอไม่อยากฟัง เจ็บเพื่อเข้าใจ : แอ๊ด คาราบาว อัลบั้ม : ซึม เศร้า เหงา แฮงค์ (ปี 2548) คำร้อง/ทำนอง : ทิวา สาระจูฑะ ท่อน A วันที่โลกแสนหวาน รักถักทอสานใย ฝันไปไกลถึงขอบฟ้า สบตากับดวงตะวัน ทางยาวไกลสักเพียงใด ใจไม่เคยคิดหวั่น โลกนี้ไม่มีใครทั้งนั้น มีเพียงฝันของสองคน ท่อน B แต่ชีวิตไม่ใช่ฝัน ยังมีวันผันแปร คนหนึ่งอาจจะพ่ายแพ้ อีกคนก็แค่จากไป รักที่เคยรื่นรมย์ รักอาจทุกข์ขมได้ โลกที่คิดไม่เคยมีใคร ก็ไม่มีใครจริง ๆ ท่อน Hook เพราะฉันเจ็บจึงเข้าใจ เธอต้องเจ็บเพื่อเข้าใจ คนเคยเจ็บคงเข้าใจ ต้องเตรียมใจไว้ให้พอ ท่อน C เพราะชีวิตไม่ใช่ฝัน ยังมีวันผันแปร คนหนึ่งอาจจะพ่ายแพ้ อีกคนก็แค่จากไป รักที่เคยรื่นรมย์ รักอาจทุกข์ขมได้ โลกที่คิดไม่เคยมีใคร ก็ไม่มีใครจริง ๆ Solo -Hook ท่อนC (จบ) เพราะชีวิตไม่ใช่ฝัน คุณอยากฟังรึปล่าว หลับตาซิ คืนนี้จะไปเข้าฝัน รับรองฝันร้ายชัวร์
18 ตุลาคม 2550 17:43 น. - comment id 773310
ความหวังที่ลางเลือนสิ่งที่เห็น ปรากฏ อย่าหดหู่ นั่นแหละคือ สัจธรรม มีความหมาย เพียงน้อยนิด ผิดหวัง ใข่เดียวดาย มีอีกหลาย คนเรียง ไม่เลือนลาง 4%
ปล. จันทร์ไร้เงา บอกแต่เขาไม่ให้เศร้า กลอนเธอน่ะเศร้ากว่าเขาอีก
18 ตุลาคม 2550 20:19 น. - comment id 773364
ขอเศร้าด้วยคนนะ
18 ตุลาคม 2550 21:33 น. - comment id 773392
เมื่อก่อนเคยคาดหวังอะไรเยอะไปหมด แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความผิดหวังซะส่วนมาก จนระยะหลังๆ ไม่คิดหวังหรือเรียกว่าเลิกหวังเลยก็ว่าได้ อะไรจะเกิดก็เกิด ท่องเพียงคำว่า..ชีวิตต้องดำเนินต่อไป..จนสุดทางเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น
18 ตุลาคม 2550 22:01 น. - comment id 773401
หน้าส่วนตัว
ไยประณามหยามตนจนต่ำต้อย
แม้นเรือนร่างด่างพร้อยด้วยรอยแผล
ใจบอบช้ำดุจทรากยากดูแล
ความจริงแท้เพราะจิตเธอคิดเอง
ร่องรอยความผิดหวังคราครั้งก่อน
ยังยอกย้อนทับถมคอยข่มเหง
จะพบรักอีกครั้งยังหวั่นเกรง
จึงบรรเลงเพลงเศร้าเหงาสุดทน
มิรู้หรือบางใครใคร่กล่อมขวัญ
ทุกคืนวันห่วงใยแม้ไร้ผล
ลืมเถอะทุกข์ที่กัดกร่อนจงผ่อนปรน
เพื่อบางคนที่รักอีกสักครา
หากเธอยังปิดกั้นเพราะหวั่นไหว
และหมิ่นแคลนหัวใจจนไร้ค่า
ฤๅ จักปลดทุกข์ยากจากอุรา
คนห่วงหานั้นพร้อมจะกล่อมเธอ
18 ตุลาคม 2550 22:19 น. - comment id 773406
...ตราบยังมีลมหายใจ ชีวิตก็ยังมีความหวังนะคะ...
18 ตุลาคม 2550 22:51 น. - comment id 773415
๏ บ น เ ส้ น ท า ง ที่ ผ่ า น ม า ค ง ล้ า นั ก
เ จ อ กั บ ดั ก ม า ก ม า ย ห ล า ย ดิ ถี
อี ก สั ต ว์ ร้ า ย แ ย ก เ ขี้ ย ว เ ที่ ย ว ร า วี
อิ ส ต รี เ ช่ น น า ง น ว ล ค ง ป่ ว น ใ จ
ท่ า ม คื น โ ศ ก โ ล ก ห ม่ น ค ร า ฝ น ต ก
ร้ า ว ใ น อ ก ยั บ เ ยิ น เ กิ น แ ก้ ไ ข
พ ร่ า ง น้ำ ต า ไ ห ล ริ น พ ร า ก จ า ก ภ า ย ใ น
ทิ้ ง ค ร า บ ไ ว้ เ ป็ น ร่ อ ง ร อ ย เ พื่ อ ค อ ย เ ตื อ น
ค ง ห ล า ย ค ร า ท รุ ด อ่ อ น ล้ า เ ว ล า เ ศ ร้ า
แ ล ะ ค ง เ ห ง า จั บ ใ จ ใ ค ร จ ะ เ ห มื อ น
ย า ม ห ม่ น ห ม อ ง ล อ ง เ ห ลื อ บ แ ล แ ม้ ด า ว เ ดื อ น
ยั ง แ ช เ ชื อ น เ ย้ ย ยั่ ว เ ย้ า ไ ม่ เ ข้ า ใ จ
พั ก ผ่ อ น ล ง ต ร ง เ ส้ น ท า ง ที่ ย่ า ง ก่ อ น
พ ริ้ ม ต า น อ น ก อ ด เ ก็ บ ฝั น อั น ไ ส ว
พ บ แ ส ง แ ร ก แ ท ร ก แ ส ง ผ่ า น ม่ า น ฟ้ า ไ ก ล
ค่ อ ย ก้ า ว ไ ป สู่ ส น า ม ต า ม ใ จ ป อ ง
พรุ่งนี้....ก็เช้าแล้วจ๊ะ
พรุ่งนี้....ยังมีหวัง
ไพเราะจังเลยงานของคุณอิม.....( ชอบค่ะ )
18 ตุลาคม 2550 23:16 น. - comment id 773422
เพราะประตูหัวใจใส่กลอนมั่น คนเขาอยากร่วมฝันเข้าไม่ได้ แถมยังถูกเย้ายั่วเย้ยไยไพ จะเหลือใครแบ่งบุญเอื้อสุนทาน ทั้งเว็บนี้คงเหลือเราคนเดียว อิอิ
19 ตุลาคม 2550 08:30 น. - comment id 773542
เพียงพลิ้วรอยแผลเป็นเต็มไปหมดเลยค่ะ แบบว่าคนมันดื้อ
19 ตุลาคม 2550 14:19 น. - comment id 773762
ป ว่าระหว่างหมดหวัง กะหวังแบบเลือนลางนี่ ป เลือกหมดหวังดีกว่าค่ะ เพราะมันรู้สึก ทรมานน้อยกว่ากัน หวังลมๆ แล้งๆ นี่ เจ็บปวดนิ
19 ตุลาคม 2550 16:38 น. - comment id 773883
มองตัวเรา วันนี้ ที่ว่างเปล่า เจ็บปวดร้าว อ่อนล้า หาใดเหมือน ห้องว่างเปล่า หนทาง ช่างลางเลือน เมื่อไร้เพื่อน คู่คิด แนบชิดกาย
19 ตุลาคม 2550 18:11 น. - comment id 773954
อย่างน้อยก็ยังมีหวังแม้จะลางเลือน...
19 ตุลาคม 2550 20:15 น. - comment id 774017
ผู้ที่จะเกิดเป็นคนได้ต้องทำความดีในระดับหนึ่ง ผมเชื่อว่าคนทุกคนล้วนมีความหวัง ไขว่คว้าหาความสุข ไม่ว่าจะเป็นคนในระดับไหนก็ตาม ความสุขอาจไม่ได้อยู่ที่ว่าต้องมีคนอยู่เคียงข้างสร้างครอบครัว สุดท้ายก็ต้องทุกข์ ความสุขสงบในใจนั่นแหละ ไม่ต้องวิ่งหาไกลด้วย...อยู่กับเรามาตั้งแต่เกิดจนตาย อยู่ที่ว่าเราจะหาเจอหรือไม่เท่านั้นเอง ขอให้มีความสุขครับ
19 ตุลาคม 2550 22:51 น. - comment id 774119
เพิ่งจัดกระเป๋าเดินทางเสร็จ เลยแวะเข้ามาตอบคอมเมนท์เพื่อน ๆ ก่อนเดินทางไกล ในบทกลอนไม่มีอะไรมากไปกว่า แค่อยากเขียนกลอน ซึ่งนับวัน มุขชักฝืดเต็มที เปลี่ยนไปเขียนแนวนั้นบ้าง ลองเขียนแนวนี้บ้าง .. ทำตัวโลดเต้นไปกันตัวอักษร บางทีก็นึกสนุกเขียนไปได้เรื่อยเป็นตุเป็นตะ คงเหมือนอ่านเรื่องสั้นเป็นตอน ๆ ไป ว่าจะเขียนงานชุดปราณีตสักชิ้น ก็ยังไม่ค่อยจะมีเวลา เพราะโดยมากแล้ว จะเป็นการเขียนชนิดที่ไม่มีพล็อต เขียนวรรคแล้วค่อยนึกวรรคถัด ๆ มาจนจบชุด (ทั้ง ๆ ที่เที่ยวบอกคนอื่นให้คิดพล็อต ..น้อง ๆ อย่าได้เอาเป็นเยี่ยงอย่างเชียว) กลอนชุดนี้ก็เหมือนกัน ไม่มีพล็อต เริ่มวรรคที่ว่า "ฤๅ เราผู้ต่ำทรามไร้ความหมาย" วรรคเดียวแท้ ๆ จากนั้น ก็ปะโน่น โปะนี่ .. ชักเขรอะแล้วเหมือนจับฉ่ายในหม้อชอบกล เอาเป็นว่า .. ตอบคอมเมนท์ดีกว่า เพราะกว่าจะมีโอกาสเข้ามาที่นี่อีกที คงอีกหลายวัน .......................................................................................................................... คุณจันทร์ไร้เงา .. ใส่ตะกร้าล้างน้ำแล้วนำโชว์ ใครรู้เขาคงโห่ให้เสียหาย แม้นตัวเรารู้ค่าว่า..เปล่าดาย ก็มิวายจะสลดรันทดทรวง คุณแทนคุณแทนไท .. ไม่น่าเชื่อว่าจะร่วมสมัยจัง ปกติ ถนัดร้องเพลงของหม่อมถนัดศรีนี่นา .. เจ้าคุณปู่เข้าฝันเร็ว ๆ เข้า ง่วงแล้ว คุณก่องกิก .. อ่านแล้วขำมาก อุตส่าห์จะเขียนให้เศร้าสักหน่อย พอมาอ่านคอมเมนท์แรก สำลักน้ำพรวดเลย แต่ทำไมคุณอ่านแล้วคิดว่าเศร้ากว่านะ คุณยอป่า .. เอ๊า .. เศร้าได้ไงกัน เป็นแค่เรื่องสมมุติเขียน น่ะ คุณเฌอมาลย์ .. ความหวัง ----------->สมหวัง,ผิดหวัง สมการของความหวังมีอยู่เท่านี้เอง ค่ะ คุณกุ้งก้ามกราม .. นั่น เขียนยาว ยื้อพลังให้ยิ่งง่วงยิ่งขึ้น ฮา.. ต้องยอมรับตัวตนคนต้อยต่ำ ยินยอมเหยียบย่ำย้ำรอยแผล ใครจะมารับรู้พร้อมดูแล ไร้มิตรแท้,คู่เคียง คงเยี่ยงนี้ จะคิดหวังสิ่งใด...ไม่กล้าหวัง ด้วยคนชังมากล้นบนวิถี คนอย่างเราไร้ค่าพร้อยราคี ฤๅ ยังมีผู้ใดเข้าใจเรา คุณมินนี่ . .:) ใช่แล้ว ตราบเท่ายังมีลมหายใจ คุณมัสลิน .. เส้นทางที่ทอดยาว..เราก้าวเดิน ช่างบังเอิญมากขวากลำบากหนาม ปราศดอกไม้ผลิดอกบอกนิยาม แสนงดงามเชิญชวนล้วนน่าชม ท่ามโลกมืดมิสว่างกระจ่างเดือน เราก็เหมือนเปล่าเปลี่ยวเดี่ยวขื่นขม คิดไขว่คว้าหาใดให้ภิรมย์ ดุจคว้าลมสัมผัส ฤๅ ชัดเจน คุณฤกษ์ .. เหลือยังไง เหลือคนเดียว ? น่าจะโดนทึ้งไม่เหลือซากแล้วนา .. สาวออกจะติดตรึมซะขนาดนั้น คุณเพียงพลิ้ว .. อัลมิตราก็สุดดื้อเหมือนกันค่ะ คุณปราณรวี .. บางคนบอกว่า แม้นหวังริบหรี่ ก็ยังอยากมีหวัง คุณใบใผ่ทะเลแก้ว .. แม้คนมากรายล้อมพรักพร้อมหน้า แต่เหมือนกว่าโดดเดี่ยวเปลี่ยวใจโหย เราอ่อนล้าดวงจิตและอิดโรย ดุจอยู่โดยลำพังนั่งพร่ำเพ้อ คุณโคลอน .. มืดจนชิน มีแสงลอดมา ก็คิดแปลกใจค่ะ คุณฤทธิ์ ศรีดวง .. ถ้าทุกคนยอมรับในสิ่งที่ตนเป็น,ตนมี ก็จะไม่คิดไขว่คว้าเกินควร โดยที่ไม่ต้องแสวงหาใด ๆ มาปรุงเติมอีก .. สิ่งสมถะก็จะส่งผลให้เกิดความสุขชนิดที่ว่า พอเพียงแล้วต่อการดำรงชีพ แต่เนื่องจากมนุษย์เรายากนักที่จะสลัดความอยากได้,ใคร่มี จึงมักเพ้อฝัน แอบคิด แอบหวัง .. ถ้าแปลงสิ่งที่เรียกว่า แอบคิด ,แอบหวัง ให้เป็นแรงบันดาลใจก็จะดีไป เมื่อใดก็ตามที่มิอาจเหนี่ยวรั้งใจให้อยู่ในกรอบได้ ก็อาจเตลิดได้ทุกเมื่อค่ะ ขอให้มีความสุขเช่นกันนะคะ พรุ่งนี้อัลมิตราเดินทางไกลค่ะ ฝากดูแล..เธอคนหนึ่งที่ใจดี .. เธอผู้ที่ส่งขนมอร่อย ๆ ให้อัลมิตราได้ทาน
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
