** คืนถิ่น **

แก้วประเสริฐ

            **  คืนถิ่น  **
     ตะวันรอนปลายฟ้ามามืดมน
พลิกผันจนคืนถิ่นจินต์หรรษา
วิเวกวังเวงใจไล้โลมนัยน์ตา
ไหลรินมาหลั่งลงปลงฤทัย
     ทุ่งสีทองเคยไสวคล้ายไพรสณฑ์
กลับร้างจนเหม่อมองปองสลาย
ผ่านเบื้องหลังครั้งจากสู่ภายใน
บัดนี้ไร้สนองความต้องการ
     เถียงน้อยน้อยเหลือไว้ได้พังผุ
คอกที่คลุกเคล้าเคียงเรียงผสาน
กับทุยเจ้าว่างเว้นเสียเนิ่นนาน
สิ่งสนานเหลือไว้มิได้ยล
     เสียงของฟ้าคำรามดุจพร่ำหา
ต้อนรับมาพลิกผันอันสับสน
ตะลึงแลกระท่อมล้อมอับจน
ร้างเสียหม่นหทัยที่ได้คอย
     ด้วยยากจนแสนเข็ญเร้นหนีจาก
ต้องลาพรากอู่นอนตอนใช้สอย
ครั้นเมื่อหวนกลับให้หัวใจลอย
กลับเป็นรอยแผลเสริมเติมสิ่งทำ
     ซบก้มลงกอบดินละเลงกาย
ต่อนี้ไปไม่หนีสิ่งที่ฉ่ำ
จะสร้างสิ่งต่างต่างวางมัดจำ
ไม่ชอกช้ำน้ำใจเจ้าอีกเลย
     สัญญาข้าฝากฟ้าคงมาสนอง
แผ้วเรืองรองผืนดินถิ่นเฉลย
ไม่โป้ปดมดเท็จเช่นอย่างเคย
ฝนเจ้าเอ๋ยเมตตาผืนนาพลัน
     จะพลิกฟื้นท้องทุ่งพุ่งพลิ้วไสว
เหลืองวิไลชอุ่มพุ่มพฤกษ์สัน
ตระการตารวงข้าวอเนกอนันต์
ด้วยกำปั้นสองมือมาแกว่งไกว
     ขอฟ้าดินเมตตาข้าด้วยหนอ
เหตุการณ์ก่อข้าผิดจิตใจไหว
เพียงเพื่อเงินความรักฝากวิไล
จึงหนีไปเมืองหลวงถูกลวงมา
     ต่อแต่นี้คำมั่นด้วยสัญญา
จะไม่ลาผืนดินถิ่นห่วงหา
กลบชีวิตต่อเจ้าเฝ้าโรยลา
ซับน้ำตานอนลงตรงผืนทอง.
  ***   แก้วประเสริฐ.  ***