เห็นสีเหลืองเรืองรองยามค่อนรุ่ง ใจคิดมุ่งพุ่งคิดถึงความหลัง คราวัยเยาว์อ่อนวุฒิน้อยกำลัง วิ่งตามหลังเรียกแม่เร่งให้ทัน แม่เดินเร็วฉันรีบตามให้ชิด วิ่งตามติดแม่หนีทำมิหัน ฉันไม่ยอมอ่อนข้อขอตามกัน แม่ทำขันแกล้งเดินเหมือนเมินคำ ถึงสะพานข้ามนาพาแม่หยุด ฉันรีบทรุดนั่งตักแม่ชักขำ ก้มกวักน้ำสาดใส่ใช่ปรักปรำ แค่แกล้งทำจำอวดส่งเสียงฮา กว่าจะลุกไปนาพากันเปียก แว่วเสียงเรียกจากพ่อพอแล้วหนา เฝ้าจับเกาะชายเสื้อพยุงกายา ส่งภาษายั่วเย้าเจื้อยแจ้วไป ข้ามสะพานถึงที่นาข้าวสีเขียว แม่ลดเลี้ยวเกี่ยวหาผักที่ไกล้ มีมากมายใช่ปลูกแหมถูกใจ เก็บหาไปใช้ปรุงถูกปากครัน ทั้งปูปลาหาเอาจากวางเล่ ปลาเกเรเห่ตกหมดความฝัน เป็นอาหารเลิศรสล้อมวงกัน เป็นสีสันต์วันวารผ่านพ้นมา หมายเหตุ: เล่ เป็นลักษณะที่ใช้รองดักให้ปลาตกลงไปทำจากไม้ไผ่สาน รองที่น้ำไหล อาจเป็นลำธาร ของคนใต้
26 สิงหาคม 2550 18:11 น. - comment id 744117
สวัสดีค่ะครูรพี ช่างสงสัย ภาษาใต้วันละคำวันนี้เสนอคำว่าขนำ หรือ หนำ หมายถึงเพิกที่พักซึ่งทำขึ้นในบริเวณที่นาของเราเพื่อให้ใช้เป็นที่พักและทำอาหารในฤดูทำนา แหะ ธรรมดาค่ะครูรพีอายุขนาดนี้แล้วยุ่งกับลูกจนรู้สึกตัวเองอยากเป็นเด็กขึ้นมาอีก แล้วอิจฉาเด็กหมัยนี้ด้วยเนาะมีของเล่นทันหมัยทั้งน้าน อีกไม่นานครูรพีต้องเดินตามรอยพี่แน่นอน ตอนนี้พี่ล่วงหน้ามาก่อนนะค่ะ ยินดีต้อนรับค่ะ 55519% สวัสดีค่ะโคลอน ดีใจจังแวะมาทักกันทุกครั้ง แหะ ตอนนี้เริ่มมีความหลังเยอะแล้วค่ะ เลยคิดถึ่งวัยใสสมัยก้อนก่อน นะค่ะ ขอบคุณนะค่ะที่เเวะมาสบายดีนะค่ะ ไม่เห็นผลงานเลยช่วงนี้ คอิมะอ๊อก หรอค่ะ อิอิ ล้อเล่งค่ะ%
25 สิงหาคม 2550 20:10 น. - comment id 744151
เห็นภาพพจน์เลยนะคะเนี่ย นึกถึงครั้งยังเยาว์แล้วมีความสุขจังเลย
25 สิงหาคม 2550 20:20 น. - comment id 744154
ความทรงจำดีดีมีไว้จำ ภาพฝันย้ำเตือนใจไม่มีเลือน อุ่นอ้อมอกของแม่ไม่แชเชือน รักใดเหมือนรักแม่นั้นไม่มี ภาพความทรงจำที่สวยงามนะคะน้องรัน
25 สิงหาคม 2550 20:32 น. - comment id 744159
อ่านแล้วมีความสุขจังคะ
25 สิงหาคม 2550 21:55 น. - comment id 744181
น่ารักมากด้วยดิคะ.... เรนแวะมาขอบคุณนะคะ..
26 สิงหาคม 2550 04:37 น. - comment id 744242
แวะมาอ่านกลอนน่ารักๆค่ะ..
26 สิงหาคม 2550 07:54 น. - comment id 744275
มาเยี่ยมเยียนคนสวยจ๊ะ อิอิ แก้วประเสริฐ.
26 สิงหาคม 2550 08:29 น. - comment id 744291
อ่านอะไรแบบนี้แล้วคิดถึงบ้านจังเลยค่ะ
26 สิงหาคม 2550 10:25 น. - comment id 744315
สวัสดีค่ะพี่ดอกไม้ แหะแวะมาอ่านกลอนของคนอายุไม่น้อยคิดถึงอดึตคนเรกเลยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ สวัสดีค่ะพี่ริน แม้ใจตรงกันเลยกนะค่ะเล่นตัดหน้ารันก่อน ค่ะความทรงจำแบบนี้แหละค่ะที่เราควรจำไปจนตาย อิอิ รักค่ะ สวัสดีค่ะน้องพิม พี่เขียนกลอนแบบความรักมะเป็นอ่ะ เลยออกมาแนวประวัติศาสคร์ชีวิตตัวเอง แต่เป็นความทรงจำที่ดีของพี่ค่ะ ขอบคุณค่ะ สวัสดีค่ะน้องเรน ก้อน่ารักเหมือนน้องเรนแระค่ะ อ่อแล้วขอบคุณพี่เรื่องรัยหรอค่ะ พี่ซิขอบคุณน้องเรนที่แวะมาอ่านกลอนพี่ทั้งๆที่ยังด้วยฝีมืออยู่ ขอบคุณจ้า สวัสดีค่ะคุณกุหลาบขาว ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะค่ะ แบบว่าคนแก่เค้าว่ามักนึกนึกอดีตแล้วนะค่ะ อิอิ สวัสดีค่ะ คุณแก้วประเสริฐ รัน เป็นเกีรติมากที่คุณแวะมาอ่านกลอนรันนะค่ะ แต่ถ้าให้ดีช่วยติหน่อยนะคะ เห็นบอกว่าหายจากป่วยแล้ว รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ รันกลัวว่าจะมีข้ออ้างว่าป่วยเลยไม่ได้อ่านผลวงานดีดีค่ะ(เห็นแก่ตัวไปไหมนี่ แหะ ส่วนคนสวยรันคงได้แค่เจ้าตัวทัดดอกไม้ด้านบนแหละค่ะ นับถือค่ะ สวัสดีค่ะน้องปราณรวีคิดถึงบ้านก็เขียนกลอนแถวบ้านน้องให้พี่อ่านบ้างสิค่ะ รับรองงดงาม ค่ะฝีมือน้องป จิงจิงนะค่ะ รักค่ะ
26 สิงหาคม 2550 14:45 น. - comment id 744380
ขนำ...คืออะไรคะ..คุณครูเกเรอยากทราบค่ะ... กลอนสดใสดีค่ะ...ถึงแม้จะเล่าเรื่องความหลังก็ตาม... อะไรเอ่ย..ชอบของขม ชมเด็กสาว เล่าความหลัง.. แซวเล่น..แต่ถามจริง ๆ นะคะ..เดี๋ยวจะมาตามคำตอบค่ะ..
26 สิงหาคม 2550 15:48 น. - comment id 744407
เป็นความทรงจำที่งดงามมากเลยค่ะ...มองเห็นภาพเด็กผู้หญิงซนๆคนหนึ่ง...อยู่ท่ามกลางธรรมชาติ...กับคุณแม่ที่ใจดี... น่าอิจฉาจังค่ะ...
26 สิงหาคม 2550 20:27 น. - comment id 744545
ย้อนเรื่องราวคราวหลังเมื่อครั้งเยาว์ พวกเพื่อนเขารังแกแพ้ทุกหน ถูกต่อยตีแทบทุกวันสุดกลั้นทน หน้ายับย่นรอยแผลแลไม่ลง จึงมาซุ่มหัดมวยด้วยมานะ ครูพละเป็นอาจารย์หลานอาก๋ง ได้วิชาป้องกันตนพ้นพะวง พอแตกพานอาจองไม่กลัวใคร สู้ไม่ถอยสอยร่วงปวงนักแกล้ง ต่างแสยงไม่กล้าหน้าไหนไหน ศิโรราบปราบสิ้นเคยหมิ่นใจ ศัตรูก่อนร่อนชะไรกลับญาติดี แต่กับหญิงวิ่งหลบไม่พบหน้า หมดความกล้าใกล้ชิดคิดแต่หนี รุ่นตะกอพอได้ดูรู้วิธี หลายขวบปีไม่ได้แฟนควงแขนเลย อิอิ ไม่มีอาจารย์สอนนี่นา อิอิ
26 สิงหาคม 2550 23:33 น. - comment id 744640
คุณแม่ที่น่ารักที่สุดในโลก
27 สิงหาคม 2550 11:07 น. - comment id 744780
สวัสดีค่ะคุณฤกษ์ แม้เรื่องราวเมื่อคราในวัยเยาว์ มีเรื่องเมาท์กันแบบไม่กั๊กหนา พอถึงคราแม่พาฝากโรงเรียน ให้อ่านเขียนเรียนได้ไม่อายใคร แต่เรื่องบู๊ก้อไม่ด้อยน้อยหน้าเพื่อน ไม่กลัวเหมือนแม้เป็นชายไม่ถอยหนี แต่มันเจ็บถูกแตะแต่ละที ไม่ยอมหนีมีไม้กวาดฟาดทุ่นแรง จนตอนนี้เจอกันที่ ยั่วสนุก มานั่งนึกนั่งเล่าเคร้าสรวลเส ย้อนอดีตไปมากันฮาเฮ แต่เพื่อนมันเสไม่ยอมตอนแตะเรา แหะเหมือนครูระพีว่าเลยไม่รู้เป็นพูดเรื่องราวครั้งอดีตแล้วมันยาวทุกที แหะ ยังไม่แก่จ๊ะยังงัยก้อยังมะแก่ 55523% สวัสดีค่ะยาแก้ปวด หายไปไหนมาค่ะรู้สึกว่ามะค่อยเห็นวันสองวันล่ะ แม่ทุกคนเป็นงี้หมดแระค่ะ เนาะ%
27 สิงหาคม 2550 13:10 น. - comment id 744857
ดีจ๊ะ.. อ่านแล้วคิดถึงแม่จัง.. ตอนเด็ก เด็ก อยู่กับแม่ตลอดเลย อบอุ่นแม้จะลำบากมั่ง แต่ก็มีความสุข ที่สุดเลยนะ รักแม่ที่สุดเลยค่ะ
27 สิงหาคม 2550 14:06 น. - comment id 744882
สวัสดีค่ะผู้หญิงมือสอง เนาะความผูกพันทั้งหมดเรามีกับแม่มากที่สุดเลย
27 สิงหาคม 2550 14:24 น. - comment id 744888
ขอบคุณที่ให้เกียรติผมครับ ไหนๆให้ติก็ขอ ตินิดหน่อยนะครับ กลอนแปดต้องแปดคำเสมอๆ ตอนต้นเริ่มดีแล้วครับ แต่มาลืมตัวกระมัง เลย เป็นเก้าผสมแปดครับ คือเน้นกลัวคนอ่านจะไม่ เข้าใจ เรียกว่าคำฟุ่มเฟือยครับ เช่น ถึงสะพานข้ามไปนา พาแม่หยุด หากเป็น ถึงสะพานไปนาพาแม่หยุด ก็เพียงพอ เพราะคนอ่านก็ต้องรู้ว่าไปนาเพราะยังไงก็ต้องข้าม สะพานอยู่แล้วจ้า รักเสมอ อย่าว่ากันเน๊อะ ผมถือนักเรื่องกลอนนี้ งั้นเขาจะมี กลอนหก กลอนเจ็ด กลอนแปด กลอนเก้า ฯลฯ กันทำไม กันจริงไหมครับ อิอิ แก้วประเสริฐ.
27 สิงหาคม 2550 20:03 น. - comment id 744948
~29%รันก็พยายามให้ลงแปดตัวแหละค่ะ แล้วก็เหมือนที่คุณแก้วประเสริฐบอกเช่นกันค่ะว่ากลัวคนอ่านไม่เข้าใจ แหะ แต่ก็ยังทำ ขอบคุณมากค่ะที่ช่วยติ ต่อไปจะพยามเขียนให้ช่วยติอีก ไม่งั้นก็ไม่เป็นจริงไหมค่ะ ขอบคุณที่แวะมาอีกครั้งพร้อมช่วยสอนค่ะ รันถือเป็นเกียติมากค่ะ