รอยยิ้มของกี้...

แมวคราว

เจ้าหมาแก่เกลอเก่าชื่อเจ้ากี้
อายุผ่านหลายปีวัยหมาเฒ่า
ได้พบกันวันแรกแปลกไม่เบา
แม่บ้านเอาใส่ลังนั่งตาปรอย
เป็นหมาแก่ใต้คอนโดโถเจ้ากี้
ป่วยเหลือที่เมื่อมองมาตาละห้อย
เหมือนเจียมตัวเจียมใจใช่สำออย
เฝ้ารอคอยแม้เศษแห่งเมตตา
เป็นขี้เรื้อนทั่วกายาน่าสงสาร
ได้แม่บ้านผู้อารีที่รักหมา
เฝ้าอาทรเหมือนลูกป้อนหยูกยา
ค่อยแข็งกล้าขนเริ่มงอกออกเต็มตัว
เคยแวะเวียนเยี่ยมกี้หมาขี้โรค
ค่อยคลายโศกเอิบอิ่มชวนยิ้มหัว
ตาดำๆจับฝ้าเหมือนพร่ามัว
ตามลำตัวมีขนขาวปนดำ
ซื้อโครงไก่ให้กี้ยามมีทรัพย์
ตาดำขลับมองมาดูน่าขำ
เหมือนคำตอบขอบคุณเคยหนุนนำ
กี้จดจำได้ทุกครั้งยังวิ่งตาม
ทุกเช้าเดินไปทำงานเมื่อผ่านกี้
มันวิ่งรี่เหมือนร้องอย่ามองข้าม
เดินมาส่งทุกคราตาวาววาม
เป็นความงามเร้นลับหมากับคน
ถึงเป็นหมาแต่เจ้ากี้มีความคิด
รู้ผูกมิตรผูกใจไปทุกหน
กตัญญูรู้คุณเป็นบุญตน
ไม่ปะปนอกุศลจิตจนนิดเดียว
หากคนยิ้มให้กันบ้างอย่างเจ้ากี้
เติมไมตรีผูกสัมพันธ์หมั่นแลเหลียว
ร่วมกันสานสังคมให้กลมเกลียว
โลกบูดเบี้ยวคงน่าอยู่..และดูดี..(เนาะ)