รำพึงเบาๆ ถึงแมงเม่าน้อย

มารแมงมุม

ฝนตกพรูลมกระเส่าแมงเม่าบิน
เพิ่งโผผินเจอแสงไฟไม่เคยเห็น
ระเริงร่าท้าทายหมายจะเป็น
กางปีกเล่นครั้งแรกก็แหลกลาญ
เกิดจากปลวกแทะหนังสือยื้อชีวิต
กระหายคิดซึมซาบอาบฝันหวาน
คิดว่าแน่กินหนังสือคือชำนาญ
ก็เลยหาญลองเขียนความเพียรดี
กินตำราภาษาไทยได้หลายเล่ม
เคยแทะเล็มวรรณกรรมคำได้ที่
ก็เห็นเป็นของง่ายมากหมายมี
ต่อไปนี้จะเขียนเองเก่งเกินพอ
ย้ำเตือนแล้วไม่ฟังคำที่พร่ำเอ่ย
ปลวกก็เลยปีกงอกออกบินปร๋อ
ทะยานหมายแสงไฟไม่รั้งรอ
โอ้ละหนอเป็นแมงเม่าเมาแสงไฟ
ปีกอ่อนอ่อนเกรียมไหม้ไม่เหลือซาก
แมงไร้รากหมดฝันวันไหนไหน
หวนคำนึงสำนึกได้สายเกินไป
ความเห็นใจพอจะมีที่ปลายทาง
แต่ยังมีปลวกอ่อนวัยไม่สำนึก
ยังคงคึกฮึกเหิมเติมฝันสร้าง
พอเติบกล้าปีกฝันอันบอบบาง
ก็จะกร่างเป็นแมงเม่าเฝ้าโบกบิน
เพื่อประกาศศักดาว่าแน่นัก
ไม่ประจักษ์ความเป็นไป...ไม่ถวิล
ปลวกเอยปลวกอวดฉลาดพลาดชีวิน
ปีกไหม้สิ้นตกน้ำจึงคร่ำครวญ
แทะหนังสือใช่รู้งานการอ่านเขียน
แค่พากเพียรเขียนได้เพราะขวายขวน
ทระนงหลงว่าแน่เลยแปรปรวน
เสียกระบวนให้พินิจคิดปลดปลง
เสียงหายใจหอบกระเส่าแมงเม่าน้อย
ระเริงลอยเริงร่ามากับ(ความ)หลง
เจ้าตัวจ้อยปีกอ่อนจะร่อนลง
เป็นผุยผงแหลกลาญเพราะหาญเกริม