** โศกรัญจวน **

แก้วประเสริฐ

           **  โศกรัญจวน  **
     โศกสิ่งใดมิเท่ารักเราโศก
รุ่มร้อนอกดังลมถล่มทลาย
ใจถูกหักอยู่เดียวเปลี่ยวฤทัย
สิ่งภายในวิปโยคเฝ้าโศกครวญ
     เคยแอบอิงพิงไว้ ณ ฟากฟ้า
โอ้ดาราจันทร์ฉายยังได้หวน
สายน้ำไหลริมฝั่งคลั่งรัญจวน
ดุจโซ่ตรวนผูกมัดรัดตราตรึง
     แสนมั่นห่วงดวงใจเธอเสมอ
ให้พร่ำเพ้อหวนหามาคิดถึง
ดั่งไม้ไหวพลิ้วสั่นครั้นรำพึง
ช่างโศกซึ้งฤทัยคล้ายแรมลา
     หัวใจป่วนสุดซึ้งคำนึงฝัน
โถทิ้งฉันจึงพร่ำคร่ำครวญหา
จันทร์แรมน้อยแลลับนับโรยลา
ดั้นด้นหาหมองเศร้าเคล้าอารมณ์
     เธอหนีลับจากไปไม่กลับหวน
วาวแวววับล้วนชื่นให้ขื่นขม
เฝ้าพะนอปลอบใจมิให้ตรม
ดั่งสายลมคลุ้มคลั่งยังหวังรอ
     ฝากความหวานผ่านไว้ในชีวิต
หวนพึงคิดเรียกร้องหวังปองขอ
กลิ่นดอกโศกไกลต้นมิพ้นคลอ
แสนเฝ้ารอเสน่หามวลอาลัย
     เหลือบมองฟ้าคราใดฤทัยเฉา
ใจเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวเสี้ยวไฉน
ทุกสิ่งเงียบเหมือนเตือนเฉือนความนัย
เงาโศกไซร้ซอกซอนซ่อนน้ำตา
     รัญจวนโศกกลับสวนชวนถวิล
หมดกลิ่นสิ้นเหลือเงาเฝ้าหวนหา
แม้แต่ฟ้ายังหมองต้องรอนลา
อนิจจาตามองจ้องเฝ้ารอคอย.
       ***  แก้วประเสริฐ.  ***