สหายเอ๋ย ท่านว่าเคยรักกลอนอักษรศรี และซาบซึ้งอรรถรสบทกวี ในฤดีปลาบปลื้มลืมไม่ลง จึงเดินสู่ทางฝันวรรณศิลป์ มาตามจินตกวีที่ลุ่มหลง มาเรียงร้อยถ้อยฝันอย่างบรรจง ด้วยประสงค์สิ่งใดหรือไม่เลย หรือมาเพื่อทวงถามความรู้สึก ในส่วนลึกหยั่งยากหากเปิดเผย รำพันถึงความอบอุ่นที่คุ้นเคย หรือเพียงเอ่ยนิยามบอกความนัย ตรองดูเถิดพี่น้องและผองเพื่อน ลองย้ำเตือนเจตจำนงด้วยสงสัย จะเขียนเพื่อสืบสานตำนานไทย หรือเพียงเพื่อสิ่งใดใครตอบที
เรไร 25 มิ.ย. 2550 19:15 น. - ID 104078 
1271
6
0
25 มิถุนายน 2550 19:21 น. - comment id 715116
ลึกซึ้งมากครับคุณเรไร
25 มิถุนายน 2550 19:27 น. - comment id 715118
บทกวีไม่มีขอบเขตค่ะ..ในความรู้สึกนะคะ.... แต่ก็ควรให้อยู่ในกรอบของความถูกต้องค่ะ..บทนี้ดีมากๆค่ะ..
25 มิถุนายน 2550 19:30 น. - comment id 715121
ใจสั่งมา..อิอิ..
25 มิถุนายน 2550 19:41 น. - comment id 715129
เข้าใจค่ะ
25 มิถุนายน 2550 19:55 น. - comment id 715134
ดีค่ะกลอนเพราะมาก ๆ คะ ถ้าถามเราก็คงมีใจทั้งสอง อะคะ ได้เป่า
25 มิถุนายน 2550 19:55 น. - comment id 715136
ไม่รู้ไม่ชี้...
ดีคุงท่านเรไร..สบายดีนะ..ดูแลตัวเองด้วยน๊า
25 มิถุนายน 2550 19:57 น. - comment id 715141
เหตุผล เหมือนกะป้ากุ้งเลย อิ อิ
25 มิถุนายน 2550 21:32 น. - comment id 715218
เขียนเพราะอยากเขียน เหตุผลเท่านั้น ไม่เกี่ยวกับคอมเมนต์ ไม่เกี่ยวกับใคร
25 มิถุนายน 2550 21:41 น. - comment id 715226
อืม ถ้าอย่างนั้นบทกวีก็ม่ายมีขอบเขตอ่ะดิพี่ต่อ เพราะอุ๊ กะม่ายรุเหมือนกันว่ามันคืออะไร แต่ สำหรับอุ๊ บทกวีคือความฝัน+จิตนาการและความเป็นจริง ค่ะ
26 มิถุนายน 2550 01:01 น. - comment id 715323
ขอบเขตอยู่ตรง... คีย์การ์ด ระเบียง ช่วงตึก เพราะไอ้สามตัวนี้ถึงไม่ได้มองหน้าสบตากันชัดๆ เสียที ...หงุดหงิดนะเนี่ย อุตส่าห์แอบมองมาตั้งนาน ...หนุ่มห้องฝั่งตรงข้าม... _____________ เหตุผล...??? ของใครก็ของใคร ไม่ได้สนใจเท่าไร รู้แต่อยากเขียน อยากเล่า อยากแชร์ความรู้สึก ยอมรับว่าบางที... ก็เสียความรู้สึกกับ...บาง...เจตนา (รึอาจจะเพราะเราไม่เข้าใจเจตนา) แต่ก็สุดแล้วแต่มุมมอง ห้ามเขาเขียนได้ ก็ห้ามความคิดใครไม่ได้ อยู่ที่วิจารณญาณ... เคารพสิทธิส่วนบุคคลในการตัดสินใจ แต่สมองอนุบาลอย่างไอ้เยาว์นี่ ขอบ๊ายบาย แยกแยะอะไรไม่ค่อยออกหรอกนะพี่ รู้แค่ แหม...เสียดาย (หนุ่ม) เฮ้อ
26 มิถุนายน 2550 09:19 น. - comment id 715432
ตรองดูแล้ว คุณเรไร เพื่อไขขาล เป็นตำนาน ของคนมี อารมณ์ศิลป์ เขาเขียนเพื่อ ปล่อยอารมณ์ ทางศิลปิน เพื่อโบยบิน สื่อสาร ตำนานไทย
26 มิถุนายน 2550 11:48 น. - comment id 715552
เป็นคำถามที่ดี....แต่จะมีคำตอบสุดท้ายก็หาไม่
26 มิถุนายน 2550 15:29 น. - comment id 715686
มองได้หลายมุมนะคะ บางคนได้แสดงอารมณ์ลึกๆได้ระบายความรู้สึก ก็คิดว่าเป็นสิ่งที่ดี ไม่ว่าจะอารมณ์ รัก เศร้า เหงา สนุก ชีวิตไม่สวยงานได้เขียนเป็นบนกลอน ไม่ทำร้ายกัน ให้ความรู้สึกดีๆที่ได้อ่าน แม้บางครั้งบางบนกลอน จะแฝงคำทำร้ายกันด้วยคำพูด แต่ก็ยังดูสวยงาม แต่คิดว่าทุกคนทำแล้วมีความสุขมากกว่าค่ะ
26 มิถุนายน 2550 23:18 น. - comment id 715945
..ของที่เธอไม่รัก .. สักพักเธอคงจะขว้างทิ้ง ..ต่างกับสิ่งที่รักจริง ..เธอคงจะทิ้งไม่ลง เพราะรักที่จะเขียน..ก็คงยังเขียนต่อไป..
27 มิถุนายน 2550 16:18 น. - comment id 716472
กลอนสี่กลอนหกกลอนแปดกลอนตลาด มีเกลื่อนกลาดอีกร่ายคำฉันท์ บุราณจับคำร้อยกวีวรรณ เกี่ยวพันลึกซึ้งซึ่งความความนัย อันข้าน้อยลึกซึ้งแค่เพียงผิว แต่งกลอนฉิวแต่มองข้ามแม่บทใหญ่ เป็นกลอนรักกลอนชังกลอนสื่อใจ ความอ่อนไหวชักพาไปให้เสียกลอน แมวแต้มแต่งตามอารมณ์ ฉันทลักษณ์ผิดไปนิด อภัยกันนะเจ้าคะ เหมียววว
27 มิถุนายน 2550 23:05 น. - comment id 716666
คุณ ปลายตะวัน ไม่ลึกหรอกครับ ก็สุดแท้แต่ใครจะตีความ คุณ กุหลาบขาว ถูกต้องครับ บทกวีไม่ขอบเขต แต่ก็มีกฎเกณฑ์น่ะครับ ป้ากุ้ง ง้นต้องเสก โลโซ เลย คุณ กชมนวรรณ ขอบอคุณครับ คุณ ผู้หญิงมือสอง แค่ใช้หัวใจเขียนก็พอครับ คุณ พิมญดา ก็แล้วแต่คนน่ะครับว่าเข้ามเขียนเพื่ออะไร นานาจิตตัง คุณ ทะเลใจ งั้นก็เสก โลโซเหมือนกันสิ คุณ ร้อยฝัน ก็ว่ากันไป ความคิดต่างกันไม่งั้นจะเรียกว่าคน หรือ สาวดำ ลำเค็ญ บางทีบทกวีก็เหนือจินนาการเหมือนกันน่ะ คุณ ยังเยาว์ อย่างนี้เข้าข่ายถ้ำมองน่ะ คุณ ก่องกิก ผมรักบทกวีและคนที่เขียนบทกวีครับ คุณ ดิออร่า ใช่แล้วครับตัวอักษรมันมีมนต์ขลัง มันอยู่ที่ผู้เขียนจะซ่อนอะไรไว้ แล้วใครจะอ่านเจอ คุณ รดา คงเหมือนกันผมเขียนตามที่หัวใจอยากให้เขียน บางครั้งก็เขียนหวังให้ใครสักคนเข้ามาอ่าน คุณ แมวแต้ม ไม่เป็นไรหรอกครับ อย่าคิดมาก แค่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักก็พอ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
