คงจะเหลือเวลาอีกไม่มาก ที่เศษซากชีวินจะสิ้นสูญ มิอาจทนช้ำชอกที่พอกพูน ทวีคูณถมฤดีทุกวี่วัน ไม่มีแล้วพรุ่งนี้ให้มีหวัง หมดกำลังท้อแท้แม้ความฝัน ไม่เหลือแล้วเยื่อใยมีให้กัน ขาดสะบั้นหายวับไปกับตา เหลือชีวิตมืดมนทนเคว้งคว้าง ไร้หนทางสิ้นแรงแสวงหา เพราะหัวใจยับเยินเกินเยียวยา จะรักษาเท่าใดไม่เหมือนเคย ไม่อาจทนเหินห่างอยู่อย่างนี้ เสี้ยวนาทีก็นานเกินถูกเมินเฉย อีกเท่าใดร้าวรานจะผ่านเลย ต้องชดเชยชอกช้ำซ้ำกี่ครา
ketana 25 มิ.ย. 2550 01:40 น. - ID 104048 
1209
2
0
25 มิถุนายน 2550 01:49 น. - comment id 714699
กลอนเพราะจังครับ แต่อย่าเศร้าให้มากเลย ความสุขในชีวิดเราอยู่ที่มุมมองนะครับ สองคนยลตามช่อง คนหนึ่งมองเห็นโคลนตม อีกคนตาแหลมคม มองเห็นดาวอันพราวพราย
25 มิถุนายน 2550 09:03 น. - comment id 714808
โอ๋ โอ๊ อย่าเศร้าไปเลยนะ
25 มิถุนายน 2550 20:14 น. - comment id 715166
งือ เห็นรูปแล้วรู้สึกเศร้า อ่านกลอนเศร้ายิ่งกว่าอีกอ่ะ 66%
7 มกราคม 2555 11:58 น. - comment id 1220188
....
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
