แววตา

เทพระวี

แววตา
          อย่าสบแววฉายมา คาดคั้น
  สรรพเสียงที่เงียบงัน
          พลัน   อย่าพิพากษาใด
แววตา
          เคยเปล่งกล้า   กรุ่นไหม้
          พริ้มกระพริบ ฟักฟูมไฟ
          ก่อนปล่อยให้ผลาญร่านระบำ
แววตา
          เคยล้า ราโรย  เจ็บช้ำ
          ร้าวลึก แผลพลอยเพียงถ้อยคำ
          ก้องหู เช้าค่ำ  ย่ำยิน
แววตา
          เอ่อคลอ หยาดพร่า ระริกดิ้น
          กระหน่ำ คำ ซัดซ้ำเกินชาชิน
          ห่มแพรแผ่นดินเดียวดาย
แววตา
          จงสบแววฉายมา อย่าหลบหาย
          ทอแววตาที่เดียวดาย
          ร่วมจับประกายทายท้ารัก
แววตา
           จงเหลือแต่แววที่ฉายท้าอุปสรรค
           ปลอบประโลมเพื่อนที่ล้านัก
           ผู้เหนื่อยหนักในกระแสวิถีที่ร้อนรน
แววตา
           ของคนขลาดหวาดผวา หมองหม่น
           ทอดร่างในแพร่งทางที่วกวน
           อับจนหัวใจจะพ่ายพัง
เแววตา
          ต่อแต่นี้เพียงเพ่งมาอยู่รั้ง
          จับประกายฉายท้าเป็นพลัง
           แต้มฝันเป็นวันหวังให้ผู้คน
แววตา
           แค่ผู้คนที่เกิดมาเศร้าหม่น
           เปล่งประกายฉายมาท้าทน
           ส่องเป็นทางเลิศล้นให้คนเดิน
 
****************************