** หวานมิอาจลืม **

แก้วประเสริฐ

          **  หวานมิอาจลืม  **
     แม้หัวใจจะขาดวาดรอยพลิ้ว
ล่วงแล้วปลิวขอบฟ้าจะหาเจ้า
เหลือเพียงเงาคำนึงรำพึงเงา
จนรบเร้าเศร้าหวนล้วนชวนปอง
     มองชายหาดสาดน้ำดุจพร่ำเรียก
แม้นจะเปียกแต่ใจสุดใคร่สนอง
สิ่งประทับอยู่เร้าแสนเฝ้าลำพอง
ทะเลก้องคะนึงสุดซึ้งหทัย
     ใจเอ๋ยใจของเราใยเศร้าสร้อย
เหลือเพียงรอยหวนหาไม่ปราศรัย
กระทุ้งร้างช้ำชอกยากบอกอาลัย
เหลือเพียงไว้รอยเดิมแต่งเติมเงา
     เสียงคำหวานผสานลมขมดวงจิต
กายระริกยะเยือกเมื่อเลือกเขา
เฝ้าทาบทอเหลือไว้ฝานใจเรา
ทะเลเศร้าตอกย้ำช้ำดวงมาลย์
     ละอองผ่านแสงสุรีย์เป็นสีรุ้ง
ขอบฟ้าพุ่งสองวงไม่สงสาร
หนึ่งเจิดจ้าสลับสีที่เบิกบาน
อีกหนึ่งนั้นจางเศร้ายังเฝ้าคอย
     เหลือบโขดหินถูกน้ำย้ำซ้ำซาก
เหมือนสิ่งพรากหทัยสุดให้ละห้อย
ครั้งหนึ่งนั้นพลันวิจิตรหลงติดคอย
บัดนี้รอยเหลือไว้เป็นใยยวง
     ล่วงปีแล้วคอยเจ้าจนเศร้าเหลือ
ยากจะเบื่อฝากฝังสู่ยังสรวง
ถึงจะนานคอยอยู่เป็นคู่ดวง
ดุจน้ำล่วงเข้าหาดแล้วฟาดฟอง
     ช่างโดดเดี่ยวเดียวดายใจคิดถึง
สิ่งตราตรึงมิหายละลายสอง
อกเอ๋ยอกนี้หนอพะนอครอง
แม้นไร้ปองเหลือเงาที่เฝ้าพยุง.
     ***  แก้วประเสริฐ.   ***