** รอยปมพลิ้ว **

แก้วประเสริฐ

         **  รอยปมพลิ้ว  **
     นฤมิตจิตประวัติสะพัดพร่าง
หลงสิ่งว้างอารมณ์ภิรมย์สมร
ใฝ่หทัยให้คิดเหมือนลิดรอน
ที่ซุกซ่อนปาดเฉือนเปื้อนปม
     ดั่งใบไม้ปลิวพัดลัดลอยฟ้า
เข็มเวลาหมุนเปลี่ยนเจียนจะล่ม
กระแสน้ำโถมหาถลาอารมณ์
สิ่งแนวโน้มสะบัดแล้วพัดลา
     ลอยล่องในพิลาสวาดสิ่งสร้าง
ความฝันว้างวางลึกดังตรึกหา
รำพึงหวนชวนย้อนซุกซ่อนมา
โอ้เหว่ว้าคำหวานซ่านดวงใจ
     กระเจิงปมรมณีย์แม่ศรีสล้าง
กลับป่วนร้างวางลงตรงสิ่งใส
เย็นยะเยือกฉุกร้อนซุกซ่อนใน
ล่องลอยไกลสู่ฟ้าผ่านปราณี
     ระยิบพราวราวเก็จมณีแก้ว
วาววับแพรวรี้หลีกมาปลีกหนี
คล้ายสายธารสาดหินจนสิ้นนที
โอ้วารีสวยสดจนหมดละออง
     พลันสุรีย์สิ้นแสงใจแฝงขาด
สายใยพาดสลัดบินจนสิ้นผอง
เหลือสิ่งหวังฝังสนิทความคิดปอง
เส้นใยยองขาดวิ่นหมดสิ้นอารมณ์
     มาบัดนี้เหลือไว้เพียงในนิมิต
ที่สิงสถิตฝากลงตรงขื่นขม
มองผืนน้ำชายหาดสาดภิรมย์
ฝากเชยชมลมเจ้าเอยเฉลยไว้
     มืดค่ำแล้วฝากไว้หทัยแป้ว
ขอบฟ้าแนวดำคล้ำเคยฉ่ำไสว
ดุจใจข้าเวียนย้ำชอกช้ำภายใน
โอ้เดียวดายไร้ดาราเดือนมาเคียง.
     ***   แก้วประเสริฐ.   ***