ยายกับหลานชาย.....ที่หมอชิต

อินสวน

ผู้คนที่คราคร่ำ         
เสียงถ้อยคำแข่งตะเบง
ล้วนแล้วต่างรีบเร่ง     
สีหน้าเคร่งคล้ายบึ้งตึง
ชานชาลาสี่สิบห้า        
 หญิงชราเพิ่งมาถึง
หลานน้อยคอยฉุดดึง   
มือข้างหนึ่งหิ้วกล่องลัง
แววตาท่าวิตก             
ตื่นตระหนกผิดคาดหวัง
ผู้คนล้นคับคั่ง             
วุ่นวายจังนั่งหวั่นใจ
สายตาที่พร่ามัว           
สอดส่ายทั่วลูกอยู่ไหน
บอกจะรอหมอชิตไง   
  แล้วไฉนเจ้าไม่มา
จากเช้าก้าวสู่สาย         
หลานกับยายยังคอยหา
ผู้คนเริ่มบางตา           
 ใจอ่อนล้าเริ่มหวั่นทรวง
ยายครับหิวบ้างไหม     
 เพราะเหตุใดแม่ไม่ห่วง
น้ำตายายรินร่วง          
กลางเหวห้วงที่เดียวดาย
ใกล้เที่ยงเลี่ยงไร้เงา   
 แกะห่อข้าวให้หลานชาย
กินก่อนพอผ่อนคลาย  
 ก่อนถึงบ่ายคงได้เจอ
แววตาเริ่มละห้อย       
จวบบ่ายคล้อยยายคอยเก้อ
ลูกสาวคงเผลอเรอ      
  ลืมว่าเธอนัดเอาไว้
ตำรวจเป็นที่พึ่ง            
ฝากโทรถึงเจ้าทรามวัย
หมายเลขที่จดให้        
  บอกงดใช้บริการ
จนจิตคิดไฉน           
   แสนห่วงใยปลอบใจหลาน
ยายครับอยากกลับบ้าน 
ยายสะท้านน้ำตาคลอ