มาอีกแล้ว.ว..ว... มั่วไม่จำกัดขอบเขต (กลอนบทละคร)

ทองหยิก

มั่วไม่จำกัดขอบเขต (กลอนบทละคร)
บัดนั้น
บัดนี้บัดหน้าหรือบัดไหน
บัดดลบัดซบหรือบัดใด
ความทุกข์โรคภัยอย่าได้มี
(ขอคาระวะครูกลอนทุกท่าน สิ่งที่ท่านกำลังจะอ่านต่อไปนี้เป็นเพียงการสมมติ ทองหยิกไม่มีเจตนาที่จะลบหลู่ใครหรือสิ่งใดๆ ถ้าหากผิดใจก็ต้องบอกว่า "เสียใจด้วย...เธอโง่อ่านเอง ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า")
     มาจะกล่าวบทไป
ถึงลิงน้อยลิงเล็กลิงใหญ่
ไม่ใช่อยู่อื่นหมื่นไหน
พวกเธอไงเล่าแม่คุณ
     ไม่มีงานการหรือไงเล่า
งี่เง่าเงอะงะหมกมุ่น
นั่งเฝ้าหน้าคอมจนตาพลุน
มีลุ้นได้เข้าโรง'บาล
    มาพิมพ์อะไรลงบ้างก็ำไม่รู้
นั่งดีดีอยู่ที่บ้านไม่ต้องการ
หรือว่าเป็นพวกวิปริึตวิตถาร
อาการบ่งบอกชัดเจน
    ไม่เบื่อหน่ายบ้างเหรอถามจริงจริง
เป็นลิงแล้วดัดมาวิ่งเต้น
เขียนโน่นเขียนนี่เป็นวรรคเวร
มองเห็นแล้วอุบาทว์อุจาดตา (ถูกเปล่าวะ)
    มาหยุดเขียนกลอนกันเถอะ
เลอะเทอะสกปรกเหมือนตูดหมา (ฮิฮิฮิ)
กลับไปเป็นลิงเหมือนเดิมเหอะน่า
ไม่ต้องมาทำสำออยเขียนกลอน...
(คำย้ำเตือน: สิ่งที่ท่านได้อ่านไปแล้วนั้นเป็นเพียงการสมมติ ทองหยิกไม่มีเจตนาที่จะลบหลู่ใครหรือสิ่งใดๆ ถ้าหากผิดใจก็ต้องบอกย้ำด้วยคำเดิมว่า "เสียใจด้วย...เธอโง่อ่านเอง ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮี่ฮี่ฮี่ฮ่าฮ่าฮี่ฮ่าฮ่าฮี่ฮี่ฮ่า เอิ๊ก")