นิธิรำพึงภาค๑

ที่เคลือบแคลงแสร้งรักยังหนักจิต
ที่ดวงจิตเศร้าหมองข้องใจไหม
ที่ยังรักนั้นรักอยู่หรืออย่างไร
เป็นไฉนไยไม่แจ้งแกล้งให้รอ
๑๘มีนาคม๒๕๔๗
ละอองฝนโปรยปรายเกือบสายแล้ว
ยินนกแจ้วแว่วเสียงสำเนียงหวาน
นกตัวนั้นมันยืนเกาะสายไฟนาน
ชวนสงสารวานไปบอกให้มันรู้
๒๐มีนาคม๒๕๔๗
จากวันนั้นถึงวันนี้ยังดีอยู่
เพราะใจสู้ไม่ท้อไม่รอฝัน
สู้อย่างนี้สู้ทุกทีสู้ทุกวัน
สู้ไม่หวั่นกลั้นใจสู้สู่จุดหมาย
๒๖มีนาคม๒๕๔๗
ก่อนฟ้ารุ่งเรืองรองที่หมองมืด
ก่อนความมืดจางหายเพราะพ่ายแสง
ก่อนชีพรุ่งเรืองรองก้องสำแดง
ก่อนสิ้นแสงปฐพีทำดีไว้
๓๐มีนาคม๒๕๔๗
จากก้อนดินเป็นสินทรัพย์นับไม่ถ้วน
ลำบากล้วนจวนจะดับอยู่หลายหน
บางครั้งทุกข์บางครั้งเศร้าเคล้าปะปน
ชื่อว่าคนปนกันอยู่รู้รู้กัน
๒๑เมษายน๒๕๔๗
เช้าวันนี้มีเมฆครึ้มลอยล่องทั่ว
ดูมืดมัวชั่วประเดี๋ยวแล้วก็หาย
แสงแดดส่องเรืองรองต้องผิวกาย
ความมืดหายไปหมดสดใสพลัน
๒๒เมษายน๒๕๔๗
ไม้ในเมืองวันนี้ยังมีบ้าง
แต่ก็บางไปหมดเพราะหดหาย
ที่เหลืออยู่สู้ต่อเพื่อหยั่งกาย
ไม่สลายฝังกายหล่นปนเป็นดิน
๒๒เมษายน๒๕๔๗
เมฆขาวใสสว่างกระจ่างแล้ว
พระสงฆ์แจวเรือกลับคล้อยลับหลัง
นกกาบินร่อนร้องก้องเสียงดัง
นกเอี้ยงยังเริงร่าเกาะหลังทุย
๒๓เมษายน๒๕๔๗
ในโลกจริงวันนี้แม้มีเพื่อน
แต่ดูเหมือนอยู่คนเดียวเลยเชียวหนา
เพื่อนที่เคยใกล้ชิดเกื้อหนุนมา
ไม่นำพาอีกแล้วน้องแก้วเอ๋ย
เมษายน๒๕๔๗
จากเมืองไทยไปอยู่เมืองญี่ปุ่น
พ่อคุณยุ่นเป็นยังไงขอไต่ถาม
อยู่ทางนี้ยังอยู่สุขเกือบทุกยาม
เพียงแต่อ้างว้างบ้างบางเวลา
๒๕๔๗
ถึงวันนี้ยังมีที่ไม่ดีบ้าง
แต่ก็ห่างไกลจากทุกข์ที่เคยหลอน
ถ้ายังอดทนอยู่ได้ไม่อาทร
ที่ทุกข์ร้อนก่อนวันนี้ย่อมคลี่คลาย
๒๒กรกฎาคม๒๕๔๗

หยาดฝนหล่นปนน้ำตาเวลาเศร้า
นั้นคลุกเคล้าความรู้สึกลึกลึกขม
แต่เมื่อฝนปนน้ำตาสร่างซาจม
ความขื่นขมระทมเศร้าเบาลงไป
๕สิงหาคม๒๕๔๗