ในเมื่อความรักนี้มาลี้หาย ร่องรอยสายธารโศกก็โกรกร่ำ คมมีดกรีดหัวใจให้เจ็บช้ำ หนามไหน่ตำตอกแทรกจนแหลกลาญ สองสายใยผูกพันธ์กันแนบแน่น กลับคลายแคลนจนหมดถ้วนรสหวาน เหลือเพียงความทรงจำเป็นตำนาน ณ ร่มลานรักเรา แสนเศร้าจริง ภาพอดีตขีดขมหน่วงปมโศก แพร่งพรายโรคกำสรวลกำซ่านสิง ฝากแผลลึกเรี่ยราดหวาดประวิง ใครเล่านิ่งดูดายนึกหน่ายนา คนคนนั้นรู้ไหมใครไห้โหย ระอิดโอยโอดครวญคะนึงหา รอยแผลเก่า เร้าหลอกยอกอุรา เสมือนมาบั่นทอนให้อ่อนแอ
ปรียาวาท 18 มี.ค. 2550 22:31 น. - ID 100014 
1134
1
0
18 มีนาคม 2550 23:25 น. - comment id 672614
ปล่อยให้รัก เลือนลาง มาห่างหาย ชอกช้ำกาย ใจจิต คิดหักหาญ จึงปล่อยไป ให้กลายเป็น เช่นตำนาน ที่พ้นผ่าน เลยไป ไม่กลับคืนเรื่องเก่าๆ ที่ผ่านพ้นไป ก็จะปล่อยให้ กลายเป็นเช่นตำนานเท่านั้นค่ะ..อิอิ สวัสดีค่ะคุณปรียาวาท
19 มีนาคม 2550 02:53 น. - comment id 672640
มีแผลเก่าที่ใกล้ตกสะเก็ดอยู่เยอะทีเดียวค่ะ แวะมาอ่านกลอนค่ะ
19 มีนาคม 2550 07:49 น. - comment id 672682
หน้าส่วนตัว
มีแต่รอยแผลเป็นค่ะ อิอิ
19 มีนาคม 2550 16:51 น. - comment id 673086
สวัสดีค่ะคุณปราณรวี
แต่งกลอนเก่งจัง เพราะด้วย
คุณเพียงแพรว
อย่าไปแกะมันนะค่ะระวังมันจะเป็นแผลเป็นแล้วนานๆๆไปจะเป็นแผลเก่า 55+
คุณเฌอมาลย์ค่ะ
ต้องรีบซื้อยามาทานะค่ะ เดี๋ยวจะไม่สวย อันนี้ต้องระวังเป็นพิเศษ หญิงไทยไร้แผลเป็นค่ะ อิอิ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
