หน้าส่วนตัว
** เหม่อมองจันทร์ วันเพ็ญ ที่เด่นฟ้า
ดวงดารา พราวพร่าง กลางฟ้าใส
สาดแสงส่อง ทั่วหล้า นภาลัย
หากมองไป ใช่แสง แห่งแรงตน
ค่ำคืนใด เดือนลับ ดาวอับแสง
หิ่งห้อยแรง ส่องสว่าง กลางเวหน
สาดแสงส่อง พฤกษ์ไพร ในสกล
สว่างล้น ดุจจันทร์ คืนวันเพ็ญ
เป็นปรัชญา บทกลอน สอนแนวคิด
คำลิขิต จงตรอง ให้มองเห็น
คุณค่าคน สูงล้ำ ไม่ลำเค็ญ
ใช่ต้องเป็น ดาริกา อ่าอำไพ
แม้เป็นเพียง หิ่งห้อย ที่ด้อยแสง
น้อยด้วยแรง งามงด หากสดใส
คราใดมืด หมองมัว ทั่วถิ่นไพร
หิ่งห้อยไซร้ สว่างจ้า ท้าดวงดาว.......ฯ
3282
14
0
