คนกุลา
อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑
(๑)
๐ ปรายโปรยประพร่างพรม
ดุจห่มละอองมัว
ม่านหมอกกระจายทั่ว
พสุธาฉะฉ่ำไอ
๐ พิศดูนภากาศ
มิพิลาศและอำไพ
หากไม้ ณ หนใด
สิจะชื่นกะดอกฝน
๐ ราวริ้วประสานสาย
ปะพระพายสบัดวน
หนาวกายสะท้านตน
เพราะมิมีนรีเคียง
๐ อยู่ใดนะน้องนุช
ผิวสุดจะยินเสียง
หมายส่งสิคำเรียง
กะกวีเสนอนวล
๐ ยิ่งคิดคนึงหา
อุระข้าก็ไห้หวล
จิตใจจิรัญจวน
นฤมลนะรู้ดี
๐ โปรยปรายประพร่างพรม
ดุจห่มละอองคลี่
ป่าดงและพงพี
ก็จะชุ่มชะอุ่มกัน
๐ เหมือนใจสิหมายชิด
มนจิตหทัยฝัน
พบสุขละโศกพลัน
ก็เพราะหมายจะสมปอง
(๒)
๐ หากพิศวสันต์ดู
ก็จะร
หน้าส่วนตัว
1303
7
0
