คนลานเทวา
เธอยังเศร้าอยู่ในรอยยิ้มของกาลเวลา
หยาดน้ำตายังแปดเปื้อนบนเรือนแก้ม
เธอหม่นโศกอยู่กับฝันคืนจันทร์แรม
เย็นสายลมไล้แซมความเหน็บหนาว
เธอเฝ้าเก็บความหวังมาเรียงร้อย
เดียวดายอยู่กับร่องรอยอันมิอาจกล่าว
ล่วงผันผ่านชีวิตและเรื่องราว
ณ ค่ำคืนที่แสงดาวหลับไหล
ยามนั้น
เธอหลับตาฝันถึงโลกใหม่
โลกแห่งสันติภาพสันติธรรมอำไพ
โลกที่ใครใครปรารถนา
ฉันเอาความรักมอบมาปลอบปลุก
ให้ชีวิตเธอหวังซึ่งสุขแสวงหา
ซับเถอะรอยช้ำรอยน้ำตา
แม้นจักต้องตื่นมาอย่างปวดร้าว
-----------------------------------------
โดยคำ ลานเทวา
2133
4
0
หน้าส่วนตัว
