ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
คืนเดือนมืด ดำมิด
ลมหนาวพัดแรง
น้ำค้างรินรดใบไม้ลงพรมใบหญ้า
ดวงดาวเลือนหายไปในไอหมอกเยือก
เรี่ยวแรงของชีวิตเจียนหลุดลอย
ด้วยยากที่จะทานทนพิษหนาว
ลมกระหน่ำซ้ำอีก
กรามขบกดจนเกิดเสียงลั่น
สะเทือนกะโหลกสมอง
ร่างเปียกปอนสะท้าน
ราวถูกจับกระชากสะบัด
---------------
คืนนั้นฉันผ่านมันมาได้
แต่คืนนี้ที่มีเธอ เขา และฉันอยู่ในห้องนี้
หัวใจของคนอ่อนไหวกำลังจะแตกทำลาย
ยังจะมีความหนาวเหน็บเจ็บปวดใด
สากรรจ์เท่านี้อีกหรือ
ฉันอยากกลับไปมีน้ำตาอีกครั้ง
เพื่อจะได้ร้องไห้
ฉันอยากกลับไปอยู่ในท้องของแม่
เพื่อที่จะรับร
801
13
0
หน้าส่วนตัว
