ทะเลดาว
....ต้นเอยต้นโศก
ก้านกิ่งโยก...ดอกโศกพราว...สกาวไหว
ต้องสายลม...พรมพลิ้วพัด...สะบัดใบ
โศกยืนนิ่ง...แผ่ขยาย...ให้ร่มเงา
....ลมสงัด...ผลัดบางใบ...ร่วงสู่พื้น
โศกเจ้าฝืน...ยืนต้นเงียบ...ดั่งคนเหงา
ฟังคล้ายเสียง...สะอื้นหา...มาเบาเบา
อยากถามเจ้า...ว่าโศกเศร้า...ด้วยเหตุใด
....ท้องนภา...เริ่มเปลี่ยนสี...เป็นมืดมิด
โอบรอบทิศ...ปิดแสงทอง...ที่ผ่องใส
เงาโศกทอด...กอดผืนดิน...ดั่งอาลัย
ยามลมไกว...ดอกร่วงหล่น...ดุจอำลา
....เจ้ายืนต้น...เพียงเดียวดาย...ใต้ฟ้ากว้าง
คงอ้างว้าง...สิ้นหนทาง...ร่ำเรียกหา
จึงได้แต่...แค่พลิ้วใบ...เมื่อลมพา
เจ้าโหยหา...ใจของข้า...ยิ่งคร่ำครวญ
....ข้าก็โศก
1461
5
0
หน้าส่วนตัว
