สูดลมหายใจช้าช้า รู้สึกว่าหอมกลิ่น ลืมเหล่าบุปผาทั้งสิ้น ถวิลเพียงกลิ่นแก้มนาง เอื้อมมือคว้าไออากาศ ไม่อาจโน้มเธอเคียงข้าง เพียงมายาพาฝันค้าง แต่ไม่เคยสร่างสักรักตรี หอมหวลอบอวลไปทั่ว เมามัวได้ปลื้มลืมที่ พริ้มตาหลับพลันฝันดี เหมือนมีเจ้าแอบแนบกาย /(-_-)
916
0
0
หน้าส่วนตัว
