ภูกระดึง (ตอน 3 ข้าคือผู้พิชิต (จบ))

แม่มดใจร้าย

จากซำสามฉันเดินเพลินเลยนั่น
เดินไปนั้นหัวใจก็ฝันเพ้อ
เมื่อไหร่หนาจะถึงซะทีเออ
รีบหยุดเพ้อนะเธอเพื่อนบอกมา
เดินกันไปจนถึงซึ่งซำสี่
ชื่อซำนี่ไม่ต่างกันหรอกหนา
ซำกกซางสงสัยจังเพื่อนยา
มีไหร่นาถึงมาตั้งชื่อกัน

ในวันนี้มาต่อกันเถอะหนา
ถึงซำห้าแล้วหรือเพื่อนเพื่อนฉัน
เดินเรื่อยเปื่อยเกินไปหรือไงนั่น
ซำห้านั้นชื่อว่าพร่านพรานแป
เดินตั้งนานพึ่งถึงซึ่งซำห้า
สงสัยบ้าหรือไม่คงจะแย่
ต้องทนเดินต่อไปแสนท้อแท้
นึกอ่อนแอไม่น่ามาเลยตู
ถึงอย่างไรก็คงต้องเดินต่อ
อย่าพึ่งท้อตามฉันนะพวกสู
เดินเดินไปให้ใครนั้นรับรู้
ว่าเราสู้เดินต่อแม้อ่อนล้า
เห็นมั้ยเดินต่อไปยังซำหก
ต้องหยิบยกชื่อใหม่กันละหนา
ชื่อซำนี้มีชื่อซำกกหว้า
เอะเอะถ้าลูกหว้าจะมากจัง
เหลืออีกเพียงสามซำก็จะถึง
หลังแปซึ่งพวกเรายังมีหวัง
รีบพักเหนื่อยอ่อนล้าเติมพลัง
แล้วรีบตั้งใจเดินกันเถอะเรา
เดินต่อไปจนถึงซึ่งซำเจ็ด
ไม่หมกเม็ดเหมือนใจใครใครเขา
ซำกกไผ่โดนใจพวกพวกเรา
รีบจ้ำเข้าเร็วเร็วนะเพื่อนยา
ฉันรีบเดินจนโดนเพื่อนแซวแล้ว
แม่ดวงแก้วช๊อปปิ้งหรือไงหนา
เธอเดินเหมือนซื้อของในห้างนา
เหมือนดังว่าท้องฟ้านั้นติดแอร์
ต้องบอกเพื่อนทั้งหลายไม่โกหก
ไม่ตลกเลยหนาถ้าฉันแย่
หยุดเดินนานเกินไปใจท้อแท้
แล้วคงแย่ถ้าไม่รีบเดินเร็วพลัน
รีบรีบเดินกันต่อเถอะเพื่อนเอ๋ย
รีบรีบเลยเห็นมั้ยซำหน้านั้น
เป็นซำแปดแล้วหนายอดชีวัน
ไม่ได้ฝันนั่นไงซำกกโดน
เป็นซำแปดที่เราเดินมานั่น
ซำหน้านั้นใจฉันอยากจะโหน
อยากจะเปลี่ยนเป็นลิงที่ทะโมน
จะห้อยโหนโยนตัวกันขึ้นไป
สงสัยเดินเหนื่อยหนาจึงคิดหนัก
ความเพ้อทักหัวใจจนหวั่นไหว
รีบรีบดึงความคิดสู่จิตใจ
ก้มหน้าไปเดินต่อกันเถอะเรา
รีบเดินไปจนถึงซึ่งซำแคร่
ถ้าจะแย่ไหนแคร่กันนะเล่า
ไม่เห็นมีแคร่เลยนะพวกเรา
สงสัยเอาไปซ่อนแล้วเพื่อนยา
ณ ซำแคร่ซึ่งเป็นซำที่เก้า
พวกเราเล่ารีบเดินเหิรขึ้นฟ้า
ตั้งหน้าตรงปีนป่ายไม่ระอา
โขดหินหนาขวางหน้าข้าไม่เกรง
ผ่านโขดหินสูงใหญ่ที่มากล้น
เราดั้นด้นปีนป่ายหัวใจเหวง
ปีนบันไดตั้งตรงอลเวง
เหมือนจะเคว้งฉากหน้ากับฟ้างาม
ปีนกันไปจนถึงซึ่งสุดหล้า
เล่าท้องฟ้าก็พาใจหวาบหวาม
ฟ้าสีสวยสดใสพาใจงาม
ใจสวยตามท้องฟ้าที่มั่นคง
เห็นฟ้าสวยสดใสใจก็ซึ้ง
ที่เราถึงซึ่งถิ่นใครใครหลง
หลังแปนี้ที่ใจใฝ่ผจง
แล้วเราคงขึ้นชื่อระบือนาม
ว่าเป็นหนึ่งในผู้ที่พิชิต
แดนดินติดชื่อหนึ่งในสยาม
ภูกระดึงงามซึ่งระบือนาม
ทั่วเขตคามผู้คนดั้นด้นมา